Whaaa….waarom is het hele tussenmenselijke toch zo moeilijk? Ik vind het allemaal ingewikkeld. Het hele leven bestaat alleen maar uit percepties waarvan iedereen zijn eigen waarheid maakt. Wij vullen voor een ander in, onderstellen hem intenties en voelen ons aangevallen waardoor wij zelf uithalen om de ander ook te raken. Ik heb me er vaak schuldig aan gemaakt. Als ik een omvraag zou houden bij mensen die mij goed kennen, zouden veel van hen dit kunnen beamen. Al vanaf jongs af aan ben ik bezig met zelfreflectie en zoek ik verklaringen voor mijn gedrag. Hoe kan het dat ik het goed bedoel maar het vaak toch de verkeerde kant op gaat? Dat ik mij door mijn emoties op een manier laat meeslepen die niet goed voor me is en waardoor ik telkens weer ruzie krijg? Jarenlang dacht ik dat het aan mijn sterk gevoel voor rechtvaardigheid lag. Zodra iets in mijn beleving onrechtvaardigheid was, moest ik er altijd een punt van maken, gevraagd of ongevraagd. Zeker als het mij zelf betrof was er geen houden aan. Dingen laten bezinken was in mijn hoofd een slimme zet, maar in de realiteit lukte het niet. Ik handelde eerst en ging daarna nadenken, niet echt de goede volgorde haha. Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Waarom nemen mijn emoties constant een loopje met mij in plaats dat ik de regie in handen heb? Ik ging mij in de psyché en het gedrag van mensen verdiepen en kwam er achter dat het allemaal niet zo simpel is. De reden dat we met dingen worstelen ligt vaak in onze kindheid. Als wij geen veilige en stabiele basis kennen is de kans groot dat wij er onbewust ons hele leven naar op zoek zijn en bij de kleinste tegenslag uit het spoor springen. In grote lijnen komt het bij mij op neer dat de relatie die ik met mijn vader had van groot invloed was op mijn huidig leven. Mijn vader had een zware  kindheid, wat hem uiteindelijk tekende en waardoor hij niet op een adequate manier met mij om kon gaan. Ik probeerde er mee te dealen, maar het gevoel niet goed genoeg te zijn zat al vroeg  in mijn ziel gegrift. De emotionele onstabiliteit die ik ervoer zorgde ervoor dat ik zelf alles andere dan stabiel was. Achteraf gezien denk ik dat ik constant zoekende was naar erkenning, onvoorwaardelijke liefde en begrip. Ik was een absolute pleaser en werd blij als anderen gelukkig waren, maar vergat mij zelf veel te vaak. In plaats om meteen mijn mond open te trekken als er iets aan de hand was, liet ik het vaak op zijn beloop om dat ik bang was dat de ander mij uiteindelijk niet meer aardig zou vinden. Ik wist dat het vat uiteindelijk over zou lopen en een hele overstroming zou veroorzaken, maar de angst wat een ander van mij zou denken was gewoon groter. Zoals voorspeld ontplofte uiteindelijk de hele boel omdat ik het “ onrecht” niet meer aankon. Hoe vaak ik niet boos, maar vooral intens verdrietig het gebeurde revue heb laten passeren is niet meer te tellen. Niemand zag mijn pijn, alleen de impulsieve uitbarsting. De wanhoop die ik toen voelde was onbeschrijfelijk. Ik wilde niemand kwetsen, maar deed het toch telkens weer en weer en weer…Pas toen ik erachter kwam hoe de vork in de steel zit werd ik rustiger. Niet dat ik a la minute mee kon stoppen , maar te weten waarom je dingen doet en dat het in je eigen macht ligt om ermee te stoppen voelt bevrijdend. Waarom nam mijn boosheid het steeds van mijn verstand over? Het antwoord is simpel, mijn wonden uit mijn kindheid werden getriggerd. In het heetst van de strijd reageerde ik als een gewond dier of beter gezegd als een gekwetst kind. Voor even was ik  weer het kleine meisje dat zich eenzaam en aan de situatie overgeleverd voelde. Net als toen raakte ik in paniek omdat ik het alleen maar goed wilde doen, maar niet wist hoe. Redelijkheid was in deze momenten ver te zoeken en ik “sloeg” om me heen terwijl ik van binnen huilde..

Terwijl ik mij eigenlijk als een bovengemiddeld vrolijke en positieve persoon beschouw, ben ik ook een ontzettende zeikerd. Mijn laatste blog is inmiddels alweer een tijdje geleden online gegaan, mede omdat ik mijn eerste versie constant aan het aanpassen was. Eigenlijk wist ik niet zo goed waarom ik er niet tevreden mee was, tot ik hem gisteren opnieuw ging lezen en vaststelde dat ik er weer aardig van leer ben gegaan. Ik heb er moeite mee dat de wereld draait zoals ze draait, maar het verwijtende karakter scheen steeds meer als een rode draad door mijn blogs te lopen. Het is niet zo dat ik mij er niet meer druk om maak (afgelopen weekend was ik een nachtje weg en bij het ontbijt zat iedereen op zijn telefoon en niemand was meer in staat een gesprek met zijn tegenover aan te knopen..bbrrrr), maar ik werd langzaam een zeikende, chagrijnige betweetster. Ik denk dat de dood van Jenna mij ook een beetje heeft verbitterd. Volgens mij staat de aarde op code rood, qua ziektes, klimaat en verdraagzaamheid en doen we allemaal ons best onze ogen ervoor te sluiten. Ik zou niets liever willen dan mensen wakker schudden om bewuster te leven. We hebben allemaal collectieve angsten, zoals de angst voor kanker. Alleen al de gedachte dat je cellen in kankercellen zouden kunnen veranderen drijft menig mens zweetdruppels op het voorhoofd. Het hart gaat als een malle tekeer en we zien ons al onze laatste adem uitblazen. Ik weet dat de cijfers er niet om liegen en dat ieder tweede ooit in zijn leven deze ziekte zal krijgen, maar 50 % heeft er dus nergens last van. Dus waarom er nu al druk om maken om iets wat misschien nooit op je pad komt en niet gewoon van elke seconde genieten die je hier op aarde bent. Ik ben niet heel erg van de sociale media, maar gezien mijn leeftijd heb ik natuurlijk een facebookaccount met wat vrienden. Van sommigen kan ik heel erg blij worden. Ik zie dat ze oprecht van het leven genieten en er alles eruit halen wat er in zit. Ook waarderen ze de tijd met hun dierbaren en dat is mooi om te zien. Niets als positiviteit op hun accounts. Prachtig. Ik weet van sommigen van hen dat ze mijn blogs lezen, dus bij deze “ Ik vind het fantastisch hoe jullie in het leven staan. Dit inspireert mij om er ook meer van de kleine dingen te genieten. Dank jullie daarvoor xxx. Om terug te komen op mijn zeurderige blogs, ik zal proberen mij een beetje in te houden en alles iets genuanceerder te zien. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik bedoel het allemaal niet zo slecht. Laatst zei mijn vriend tegen mij dat ik de wereld niet kan redden en hij heeft gelijk. Maar ik zou het zo graag willen, iedereen in harmonie en wederzijds respect. We hoeven allemaal niet perfect te zijn, als wij onze fouten maar weer recht zetten. Ik zou moeten accepteren dat dit alleen maar wishful thinking is. Helaas!   

Begin van de week zei iemand tegen mij dat ik bij mijn vriendschappen snel het woord ‘goed’ eraan toevoeg. Ik betitel ze met goede vriendinnen of goede vrienden, terwijl ze het eigenlijk niet verdienen. Als mensen je kwetsen of geen tijd voor je hebben als je ze echt nodig hebt wat zegt dat dan over je vriendschap? Hoe bijzonder was de connectie als ze jouw pijn geen respect en tijd konden geven? De vraag beantwoord zich vanzelf en toch is de bewustwording ervan niet fijn. Het is toch jouw vertrouwen wat je hebt gegeven en wat beschaamd werd. Mijn vriend vindt dat ik me veel te druk maak om dit soort dingen. Dan waren het gewoon geen echte vrienden punt uit. Hoe kan je dit zo van je laten afglijden als jij je hart aan iemand had gegeven? Zeker in een tijd dat oprecht interesse en genegenheid schaars wordt vind ik het moeilijk. Met mijn verjaardag kreeg ik een t-shirt met de opdruk “ Dramaqueen” , een wat ik vind passende betiteling. Maar hoe kun je rustig blijven als mensen zo tegen elkaar doen? Een tijdje geleden kreeg ik van collega’s de vraag wie ik zo haat dat ik diegene zou willen vermoorden. Zo boos ik ook op iemand kan zijn, het woord haat komt niet in mijn vocabulaire voor. Ik ben zeker geen heilige, maar haat is een hele sterke emotie die je uiteindelijk zelf vergiftigd. En wat vermoorden betreft… dit is een gevoel wat er in het heetst van de strijd in je op kan komen, maar over die je achteraf alleen maar kunt lachen. Ik heb vaak het verwijt gekregen dat ik iedereen aardig vind en mensen het voordeel van de twijfel geef. Maar is dit niet iets wat iedereen zou moeten doen? Ik geloof er heilig in dat er in iedereen iets goed zit, zo worden we in ieder geval geboren. Mensen veranderen door wat ze meemaken, maar toch wil ik geloven dat er ergens nog een vlammetje van goedheid brandt, hoe klein ook.  

Lieve Jenna,

Het is stil in huis. Iedereen is al naar dromeland vertrokken en ik lig in mijn pyjama languit op de bank. Ik ben met mezelf in conclaaf. Volg ik de rest naar boven of kijk ik nog even tv. Lusteloos zet ik Netflix aan en neem me voor als ik niet binnen een paar minuten iets zie wat mijn interesse wekt, ik gewoon naar bed ga (voor de duidelijkheid, een zoeksessie op Netflix duurt bij mij gemiddeld 30 minuten). De nieuwste films en series verschijnen op het scherm toen een documentaire mijn aandacht trekt. “ The Minimalists: Less Is Now”. Ik twijfel even of het onderwerp me interessant genoeg lijkt om mijn beginnende vermoeidheid te trotseren en besluit om er toch aan te beginnen. Ik kan hem altijd nog uitzetten als hij niet aan mijn verwachtingen voldoet. Benieuwd naar deze manier van leven druk ik op start.

Ken je het gevoel verdoofd te zijn en je leven op automatische piloot te leven? Dat je s ochtends wakker word en het voelt alsof je helemaal niet hebt geslapen? Dat je hele lichaam pijn doet alsof je als een gek tekeer bent gegaan in de sportschool? Dat je in tranen uitbarst als er iemand ‘’boeh’’ tegen je zegt? Of dat jij je steeds afvraagt waarvoor je het  allemaal eigenlijk nog doet en je gewoonweg geen energie hebt om sociaal compatibel te zijn? Dit is het leven waarin ik momenteel zit. Een leven wat getekend is door verdriet , verwerking en onrust. Maar ook door lichamelijke uitputting en zelfmedelijden.

Mijn moppie  is al 1,5 jaar niet meer bij mij. Wat gaat de tijd snel. Na haar overlijden voelden minuten als uren nadat het rempedaal van mijn leven opeens volledig werd ingetrapt.

Ik weet …ik weet… ik weet !! Het is alweer eeuwen geleden sinds mijn laatste blog online ging. Ter verdediging zou ik nu kunnen zeggen dat ik het heel druk had, wat ook zo was, maar waar een wil is , is natuurlijk ook een weg. De echte reden is dat ik mij er gewoon niet aan tot kon zetten. Alles kostte me teveel moeite, het sporten, het gezond eten maar ook gewone sociale contacten. In plaats daarvan moest ik aan mijn nieuwe leven wennen, mijn eigen huisje en het besef dat ik daardoor veel meer eigenverantwoording kreeg. Maar ook het feit dat Jenna nooit en ook nooit meer terug zal komen, was en is lastig te accepteren. Het zal wel een reden hebben die we ons nu nog niet kunnen voorstellen, maar in de huidige staat van ons bewustzijn is het gewoon een onmenselijk verdriet met die we moeten dealen.

Een oorverdovend hard geluid zwelt achter mij aan. Verschrikt draai ik me om en zie een enorme lawine op me af komen. Ik heb geen mogelijkheid om te ontkomen en word overspoeld van oneindig veel sneeuw.  Onmiddellijk is het pikkedonker en muisstil. Ik kan geen adem meer halen en raak in paniek. Waar is boven en waar onder? Zonder enige oriëntering begin ik als een bezetene te graven. Warme tranen lopen over mijn gezicht wat ijskoud is. Waarom is dit mijn leven en waarom gebeuren al deze dingen met mij? Waarom worden zomaar mensen van wie ik zielsveel hou van mij ontnomen? Ik wil alleen maar gelukkig zijn, net als iedereen. Een leven zonder zorgen is voor mij alleen maar utopie. “ Jij bent sterk, jij kan dat”! Maar waarom kom ik sinds mijn kindheid in situaties waarin dat zou moeten? Er zijn zoveel dingen waarvoor ik oneindig dankbaar ben in mijn leven, maar ook gebeurtenissen die me aan de rand van de waanzin drijven . Elke vorm van mentale pijn, hoe klein of groot ook, holt je van binnen uit. Uiteindelijk voel jij je leeg en verdoofd. Je voelt je een ander mens. Laatst hoorde ik iemand zeggen “ Hoeveel kan een mens hebben?” Eerlijk gezegd weet ik het niet. Je kind verliezen is de overtreffende trap. Je vraagt je af waarom het niet oud mocht worden.  Zal dit echt een reden hebben of is dit gewoon willekeurig? “ Mmmhhh…wie nemen we vandaag mee naar boven? Even kijken…iene miene mutte, tien pond grutten, tien punt kaas , iene mutte is de baas…..”. Wat het antwoord ook is, het heeft mij veranderd, ik neem niets meer voorlief.

Ooit een kip zonder kop gezien? Nou ik ben er een. Ik denk dat de mensen die me persoonlijk kennen nu heel enthousiast achter hun smartphone, laptop of tablet zitten en  knikken. “ Oh jaaaa…. Dat klopt helemaal, die meid is een chaoot in hart en nieren”. Vandaag kreeg ik van een vriendin te horen dat ik soms pas begin te praten als ik van haar wegloop. Dan ziet ze me in de verte mompelen, maar verstaat natuurlijk geen woord van mijn gebrabbel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik gigantisch moest lachen, omdat ik het meteen ging visualiseren. Michaela met zichzelf pratend, verzonken in haar eigen wereld. That’s me 😊 Ik weet dat ze gelijk heeft, mijn hersenen kunnen soms als ze overprikkeld raken in een soort van spaarstand schakelen. Dan kan ik zo op iets gefocust zijn dat ik alles om me heen vergeet. Best vermoeiend voor mij, maar nog  veel meer voor de mensen om me heen. Wat ook echt typisch voor me is, dat ik praat zonder punt en komma. Er komt maar geen eind aan, net een waterval. Dat uit zich ook in het schrijven van appjes. Volgens mij ben ik niet in staat om iets kort en bondig te verwoorden. Lappen tekst vliegen om je oren als ik je iets wil mededelen of vertellen. Soms heb ik dan ook met je te doen hahaha. Weer zullen mensen nu waarschijnlijk in de lach schieten, omdat ze dit van mij herkennen. Toch vraag ik me af of dat een algemeen vrouwending is of dat ik er gewoon heel erg goed in ben. Ik denk het tweede…

Nog een paar weken en dan is er daar boven iemand jarig. Ik denk dat haar opa al een knalfeest aan het voorbereiden is. Hier beneden zullen we deze dag ook niet ongemerkt voorbij laten gaan. We zullen proosten met appelsap (ze dronk geen alcohol) en herinneringen ophalen en zeker niet vergeten te lachen, over al de komische situaties in die Jenna ons had gebracht. Wat een mafkees was het toch…

Jenna komt naar huis. Na 5 maanden is ze weer bij ons. Ik kijk ernaar uit en kan niet wachten. Morgen is het zover. Dan brengen haar man en haar vader de 5 urnen naar ons. In totaal zijn het er 7, ze houden elk ook een. Het was Jenna haar wens geweest dat haar broertjes en zusjes er ook een kleine urn zouden krijgen. Een mooie gedachte, maar ook heel confronterend. Toen Jenna nog leefde kon ze opeens zeggen “ Mama, heb je vandaag een goede dag? Ik wil je urnen laten zien”. Ze zei dit vaker, ook met kisten, gewilde foto’s van haar crematie of gesprekken over euthanasie. Ik was altijd wat huiverig en wilde er het liefst niet over praten, laat staan er aan denken, maar dat accepteerde ze niet. Dan begon ze te praten als een waterval in haar enthousiasme en ik deed alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Het liefst had ik geroepen dat ik hier niets over wil weten, maar dat kon ik natuurlijk niet maken. Uiteindelijk was ik altijd verbaasd met wat voor een rust en kalmte ze het erover had. Heel bijzonder!

Ik weet, het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Het is niet dat ik niet wilde, ik kon het gewoon niet. Dan zat ik voor de zoveelste keer voor het scherm en wist niet waar te beginnen. Waar moet ik over schrijven? Mijn leven draait nog steeds om Jenna, ik sta met haar op en ga met haar naar bed. Alles andere lijkt zo onbelangrijk. Ik heb het gevoel dat om zo langer ik haar moet missen, het steeds heftiger wordt. Ik probeer het een plek te geven, maar hoe doe je dat? Ik zou het niet weten. Misschien dat je ooit wakker word en beseft dat je er vrede mee hebt.

Ik kijk op Messenger of je mij een bericht hebt gestuurd. Natuurlijk heb jij dit niet, dat kan niet. Jij bent er niet meer. Een aantal weken geleden heb je voor euthanasie gekozen. Je hield het voor gezien, was er klaar mee. Je verontschuldigde je bij mij dat ik in korte tijd 2 mensen zou gaan verliezen. Ik weet nog dat ik dacht, maak je daar maar niet druk om, jouw klok is ook gaan tikken, met mij komt het wel goed. Rond 13 jaar geleden leerden we elkaar kennen. Een wederzijdse vriendin stelde ons aan elkaar voor. Je was een heel stuk ouder dan ik , maar we klikten meteen. We herkenden ons in elkaar en konden met elkaar lachen. Met de loop van de jaren verwaterde ons contact. We spraken elkaar zelden, meestal over Messenger. Maar dan was het ook meteen weer gezellig, als vanouds. Een paar jaar geleden stuurde je weer een bericht en we bleven praten. Er kwamen geen pauzes meer, ons contact bleef. Je directe onconventionele manier van praten toverde vaak een lach op mijn gezicht. Je zag het leven van een andere kant dan de meeste mensen. Blauw was niet gewoon blauw, je moest dit eerst onderzoeken. Je nam niets klakkeloos aan. Dan, 1,5 jaar geleden hoorde je dat je ziek was, het zou geen half jaar meer duren. Je wilde nog de zomer meemaken, de winter boeide je niet, die vond je toch veel te koud. Maar je ging door tot een paar weken geleden. Fietsen lukte niet meer zo goed en dat was juist datgene waar je nog vreugde uithaalde en je had geen zin meer in het hele gedoe omtrent je ziekte. Behandelingen wilde je niet meer, je vond ze te vermoeiend. Het zou nu snel achteruit gaan en zo besloot je de stekker eruit te trekken. Ik ging nog bij je op bezoek om afscheid van je te nemen. Je was vrolijk en als je me had verteld dat je morgen op vakantie zou gaan had ik het ook geloofd. We dronken thee en aten brownies en het was gewoon heel gezellig. Je vertelde dat jij je kleren al had weggeven en je vroeg mij jouw kerstboom en kerstballen mee te nemen. Natuurlijk deed ik dat, maar het voelde heel dubbel. Ik wist dat dit de laatste keer zou zijn dat ik je zag. Bij het afscheid gaf ik je een extra lange knuffel en vroeg ik je Jenna een dikke kus van mij te geven. Je beloofde dit te doen, je was er van overtuigd dat je haar zal zien. Met een knoop in mijn maag reed ik weer naar huis. Ik besefte dat ons nog maar 4 dagen bleven. We schreven als gewoon en ik vertelde je hoe blij ik met je was. Je adviezen waren vaak goud waard. Toen de dag was aangebroken wist ik niet waar ik het moest zoeken. Ik voelde me verdrietig en liep een beetje chaotisch op mijn werk in de rondte. Ik keek op de klok en besefte dat je laatste minuten waren begonnen. Het duurde niet lang en ik kreeg een bericht van je man dat alles achter de rug was, je was overleden. Ik liep naar buiten en tranen rolden over mijn wangen. Dit was het dan, ook jij was voor altijd uit mijn leven verdwenen.

Ken je het gevoel dat je wakker word en denkt wie ben ik eigenlijk? Waar wil ik naartoe en waar sta ik in mijn leven? Precies op dit punt ben ik nu beland. Ik lach en heb geen moeite mijn gevoelens hier te verwoorden, terwijl ik weet dat dit maar de bovenste laag is. Dieper gelegen ziet het er anders uit en is de chaos uitgebroken. De chaos met iets te moeten dealen wat eigenlijk te groot voor je is. Een voor mij belangrijk persoon zei laatst tegen mij dat het soms even lijkt alsof ik het spoor kwijt ben en ik mij misschien met mezelf bezig zou moeten houden. Het is heftig dit van een ander te horen, maar hey, dit is precies wat het is. Ik ben me de afgelopen maanden volledig kwijt geraakt en was dicht ervoor mijn verstand te verliezen. Ik heb zo gekke sprongen gemaakt dat ik soms ‘s- avonds in bed lag en dacht waar ben je mee bezig, jouw gedrag slaat nergens op. Dan kwamen telkens weer de goede voornemens, vanaf morgen ga ik het anders doen, dit is niet hoe Jenna het had gewild. Ik denk dat ik nog nooit zo ver van mezelf was verwijderd dan nu. Niets op de wereld brengt mij mijn slimme, kwebbelende en mooie dochter terug, maar ik heb wel een keuze wat mij betreft. Doorgaan als nu en echt een slagveld in mezelf en om me heen aanrichten of weer de regie over mijn eigen leven in handen nemen en zoals ik het hier al vaker gezegd heb, weer de beste versie van mezelf worden. In eerdere blogs beloofde ik Jenna telkens weer om door te gaan en goed voor mezelf te zorgen, zoals ze het aan me vroeg. Ik realiseer me nu dat dit niet gelukt is, maar het is nooit te laat om daar verandering in te brengen. Misschien wordt het dan weer rustiger in huis. Een meloen die uit het niets van het aanrecht valt en door de hele kamer rolt, beelden die zomaar op de grond vallen, deuren die opeens dicht slaan, een elektrische tandenborstel die (na 1 uur al in bad te hebben gezeten) van de bovenste plank naar beneden komt en nog andere ”gekke”  gebeurtenissen laten mij geloven dat Jenna het niet eens is met haar moeders gedrag. Het opmerkelijke is dat ze allemaal in mijn bijzijn gebeuren…dus tja…. Jenna was een pittige tante die altijd liet weten als haar iets niet zinde en ik denk dat ze dit nog steeds doet😊 Dus, I’m back in de wereld van de normale mensen (als ik daar ooit deel van heb uitgemaakt haha)

Ik ben onderweg, een rondje lopen. Met mijn Airpods in kijk ik naar de natuur en de mooie plas waar ik stevig omheen loop. Ik geniet van het feit dat ik even alleen ben en laat de afgelopen 2 maanden revue passeren. Wat is er toch allemaal gebeurd en wat ben ik toch af en toe op tilt geslagen? Een kind verliezen is een van de pijnlijkste, raarste en onwerkelijkste dingen die je mee kan maken. Het is geen “tot morgen” of “ tot snel”, het is een tot nooit meer. Zo intens dit, je ziet je kind geboren worden en  weer gaan, iets dat niet klopt. Ik heb moeite tot mijn gevoel te komen en laat alles bijna lethargisch over me heen komen. De steun en liefde van mensen om me heen raakt mij diep. Ik weet, zo erg het soms ook is of hoe gek ik me kan gedragen, ze er altijd voor mij zullen zijn. Dat is het mooiste cadeau wat ze mij kunnen geven. Maar zo simpel is het niet altijd, zo ben ik in deze periode ook erg gekwetst, iets, wat mij echt uit het spoor heeft gegooid. Ik probeer te begrijpen, hoe zoiets banaals mij tot op het bot kon raken, terwijl er net daarvoor een aardverschuiving heeft plaats gevonden. Eerlijk gezegd weet ik het niet. Misschien dat het verlies van Jenna een deur heeft geopend, die al mijn gevoelens bloot heeft gelegd. Je zou het kunnen vergelijken met een bezoek bij de tandarts. Een gaatje dat behandeld moet worden en ze boren precies op de zenuw. Je schuift steeds dieper op de stoel en wordt gek van de pijn. Het komt door de zenuw, maar de oorzaak is toch het gaatje. Misschien moet het overweldigende gevoel, het niet meer aan te kunnen nog komen of zijn we door het hele ziekteproces in de verwerking al best ver, maar wat het ook is, als ik naar haar foto kijk, mis ik haar heel erg. Ik luister naar haar spraakberichten op mijn telefoon en ben zo blij dat ik haar stem weer hoor. Wat was ik nu graag hier met haar geweest. We hadden nog zoveel plannen, samen gaan lunchen, genieten van een spa of een weekendje weg. Allemaal kleine dingen, maar toch heel belangrijk voor ons. Telkens verschoven wij het weer, was het te druk of voelde Jenna zich niet zo goed. Wij dachten, dat komt nog wel. Helaas is ons deze tijd niet meer gegund. Ik heb er geen spijt van, op dat moment was het gewoon zo, maar ik besef wel dat tijd gewoon heel kostbaar is en ik er zuiniger mee om moet gaan.

Oneindige liefde

Cheers!!!

De diepte in

Opeens valt alles stil en de wereld, zoals ik ze ken zal nooit meer hetzelfde zijn.

“Jongens, dit komt echt niet goed”. Laten jullie mij maar hier staan, ik loop zo naar boven. Slaapdronken kijk ik naar de mevrouw in de witte kleding die naast mijn bed staat en ik probeer naar haar te lachen. Volgens mij is het meer een rare grijns als in ‘ik kom net van de tandarts en heb een verdoving gehad’ dan een vriendelijk gebaar. Ze lacht terug en vraagt mij een paar stappen te lopen. Eigenlijk zou ik willen blijven liggen, maar voorruit dan. Ze helpt mij omhoog en op een of andere manier lukt het mij ook om op te staan. Jeetje mina, wat trillen mijn benen, het lijkt alsof ze uit geleipudding bestaan. Een beetje wankel zet ik de ene voet voor de andere. Yeahh… , dit gaat al prima, hoppa naar de 5e verdieping!!! Het liefst zou ik nu een vreugdedansje doen, maar het lijkt me toch verstandig om dit naar een later moment te verschuiven. Ik voel me opeens duizelig en de aardige mevrouw in haar witte kleren helpt mij weer op bed. Ik sluit mijn ogen, wat ben ik moe. Hoelang ben ik weg geweest? 5minuten? 5uur? Ik heb geen idee, maar het voelde als 10 seconden. Deze gedachte maakt me aan het lachen, dat zou wel een beetje kort zijn voor een operatie waarin ze van alles uit je buik gaan halen. Een andere aardige stem ( van wie is die nou weer, ach, ik heb geen zin om mijn ogen te openen) vraagt me of ik een waterijsje wil. “ Bah, ik hoef geen waterijsje, die zijn toch niet lekker”. Ik hoop dat ik dit nu niet hardop heb gezegd, maar ik kan het niet met zekerheid zeggen. Even later voel ik dat mijn bed van de rem wordt gehaald. Neeee, nu gaat het  gebeuren, nu is er geen weg terug. Ik voel paniek in me opkomen. Als mijn operatie  een stevige wind zou zijn, zou nu de wervelstorm komen, de lift !!! Whhaaaaa, ik wil niet, wat als ik er nu gewoon van dit stomme bed spring en weiger om in dit angstaanjagende ding te stappen? ‘Natuurlijk Michaela, ze zien je al aankomen’ galmt het door mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ik gek word en ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Het is me bijna 40 jaar lang gelukt lift gerelateerde situaties te vermijden, of met andere woorden, ik heb altijd de trap genomen of ging er niet naartoe als dit niet mogelijk was. Nu lig ik hulpeloos op een of ander ziekenhuisbed in Duitsland en heb ik niet eens een keuze. Ik trek de deken over mijn hoofd en hoop dat het moment dat ik in de ijzeren doos word gereden langs me heen gaat. Het bed komt in beweging en ik probeer aan iets grappigs te denken. Geforceerde vrolijkheid, dat moet lukken. Nou…. niet dus. Ik hoor  ‘ping’ en deuren die sluiten. Het is zover, ik moet een van mijn grootste angsten onder ogen zien, opgesloten zijn in een vierkante doos. Ik hou mijn adem in en doe een schietgebedje. ‘Laat aub de lift niet stilstaan, aub aub aub!!!’ Niet lang daarna hoor ik weer ‘ping’ en besef dat ik het heb gered, mijn vrijheid is dichtbij. Ik trek de deken van mijn hoofd en met een brede grijs op mijn gezicht word ik uit de lift gereden. ‘Was dat alles? Dat stelde niet veel voor’, ik voel me de stoerste chick ever en mijn dag kan niet meer stuk. Als je me vraagt of ik nog een keer vrijwillig de lift in zou gaan dan is mijn antwoord heel duidelijk” N o W a y “!!!!!

“Maaammaaaa, Maaammmaa waar ben je?” Shit, ik verstijf en heb het gevoel dat ik mezelf hoor ademen. Waarom moest ik toch zo nodig de vaatwasser uitruimen? Ik was al halverwege de keuken, bijna in veiligheid, toen ik de schone vaat niet kon weerstaan. Ik maakte mezelf wijs dat mijn dochtertje toch niet naar beneden zou komen en ik nog alle tijd had om dit klusje te klaren. Helaas pindakaas, ik hoor haar kleine voetjes op de trap. Gespannen kijk ik uit het raam en zie mijn fiets staan. Als ik nu een korte sprint trek, zou ze niet eens doorhebben dat ik thuis ben. Ik had mijn escape zo goed gepland!!! Ik zou even naar de winkels gaan( eigenlijk passen de woorden‘ winkel’ en ‘even’ voor mij niet bij elkaar haha) en daarna nog langs werk. De kleine rode draak( mijn eigen Pippi Langkous😊) zal me gaan zoeken en haar broers en zussen zouden haar dan vertellen dat Mama even weg was. Ik had de ijdele hoop dat ze daardoor haar belangrijke vraag zou vergeten.

9 November 1989, het is laat in de avond en de telefoon gaat over. Ik denk dat het mijn vriend is, hij de enige die zo laat nog zou bellen. Het liefst had ik de telefoon mee naar mijn kamer genomen, maar het feit dat de horen en de telefoon middels een snoer aan elkaar verbonden zijn maakt dat onmogelijk. Wat natuurlijk ook betekend dat je de romantische gesprekken met je liefje kan vergeten. Meer dan “ je weet wel”, “ mmmhhhh….” of “ we hebben het de volgende keer daarover” is niet te doen. Maar hey, het is 1989 en we zijn al superblij met onze hippe push- buttons in plaats van een draaischijf. Enthousiast neem ik op en hoor de stem die me de laatste 4 maanden blij heeft gemaakt. Onze relatie is allesbehalve makkelijk wat hoofdzakelijk komt doordat mijn 6 jaar oudere boyfriend ( ja ja, ik ben nog steeds cool😊) in het kapitalistische deel van Duitsland woont, in het Westen dus. Blij vertel ik hem hoeveel ik hem heb gemist als hij me onderbreekt. “ Heb jij het nieuws al gehoord?” Ik schrik van zijn trillende stem en merk dat mijn hartslag omhoog gaat. Ik kan me geen voorstelling maken van wat hij mij wil vertellen en wacht vol spanning op het verlossende antwoord. “ Michi, de grens is open, je kan eindelijk naar mij toe komen!“ Ik hoor wat hij zegt, maar begrijp er niets van. Wat bedoelt hij? Hoe kan ik naar hem toe gaan zonder dat dit als vluchtpoging word gezien en ik mijn leven op het spel zet? En wat bedoelt hij met de grens is open? Vol ongeloof vraag ik of dit een grap is, terwijl mijn gevoel me zegt dat dit allesbehalve om te lachen is. Maar hoe is dat mogelijk?  Opeens hoor ik de stem van mijn vader achter me” Wie is er aan de telefoon en wat is er aan de hand ?” Ik draai me om en zie ook mijn moeder verwachtingsvol naar me kijken . Mijn hart slaat in mijn keel als ik zeg ” Papa und Mama, die Grenze ist auf”!

Zuchtend laat ik me op de bank vallen en vraag me af of ik de enige ben voor wie moderne techniek en communicatie soms op hogere mathematiek lijkt. Waarom zegt toch iedereen dat het zo simpel is? Nou voor mij niet, maar dat is zeker omdat ik uit het stenen tijdperk kom.

Welkom bij mijn tweede blog. Als je nu een logisch vervolg op mijn eerste verwacht, moet ik je teleurstellen. Net zo chaotisch als ik ben, is ook mijn leven. Een andere manier van schrijven zou niet bij me passen. Voor dit spannende avontuur ga ik terug in de tijd

Mijn wekker gaat en het enige wat ik kan denken is "Nee, alstublieft niet, ik ben nog niet klaar om op te staan. Ik wil nog slapen, ook al is het maar voor heel even"  Ik dut weer even weg. Totdat mijn dochtertje van 9, die 's nachts stiekem in mijn bed is gekropen, roept dat ze met mij wilt kroelen. Stevig maar vastberaden slaat ze haar arm om mij heen en kruipt ze zo dicht mogelijk tegen me aan. Zo dicht, dat ik het een beetje benauwd krijg. Geïrriteerd wil ik roepen 'Nu even niet! Mama is nog niet helemaal wakker, geef me nog 5 minuten' Maar in plaats daarvan druk ik een dikke kus op haar wang en sla mijn armen ook om haar heen. Ik voel de liefde voor haar door mijn lichaam gieren en geniet volop van het moment. Waar is de tijd gebleven, dat ze met een brede glimlach op haar gezichtje voor de eerste keer mama riep of nog wankel op haar beentjes de wereld begon te ontdekken?  Nu ligt er een meisje naast me die precies weet wat ze wilt. Heel even overweeg ik om ons ziek te melden. Dan blijven wij gewoon in bed en kijken de hele dag Netflix, natuurlijk niet zonder popcorn en chips. Ik zie het al helemaal voor me en kan een glimlach niet verbergen, tot mijn geweten opeens de kop opsteekt. Wat als de kinderen vandaag een belangrijke toets hebben (die ik gewoon vergeten ben) of mijn collega's geen vervanging voor mij kunnen regelen? Ik baal van deze gedachten, omdat ik me daardoor realiseer wat mij te doen staat. Namelijk opstaan!!!! Ik zucht diep, geef de kleine dame naast mij nog een kusje op haar voorhoofd en trek dan haar deken weg. Ze begint te gillen, wat ze steeds harder doet als ik haar kietel. Ik zeg dat het tijd is om op te staan, maar ze vraagt me om nog één minuut en die geef ik haar.