Het is vroeg in de ochtend en mijn (ex)-man slaapt nog. Zachtjes loop ik naar beneden en leg de zwangerschapstest op tafel. Ik zie het eerste streepje verschijnen en mijn hart slaat in mijn keel. Zal het deze keer gelukt zijn? Zal mijn grootste wens eindelijk in vervulling gaan? Het wachten maakt me gek en ik pak een tijdschrift en begin te lezen. Tenslotte dit probeer ik. Mijn aandacht gaat telkens weer naar het witte plastic staafje op tafel. Wat als hij deze keer positief is en wij binnenkort met zijn drietjes zijn? Mijn vingers voelen klam en ik heb het gevoel dat ik misselijk word. Is dit een eerste teken of word de spanning mij gewoon teveel? Hoe vaak heb ik niet zo gezeten in de overtuiging dat het raak was en hoe vaak was ik teleurgesteld en verdrietig omdat het niet zo was. Dit is het vierde jaar dat ‘we’ proberen om zwanger te raken. De verwijsbrief voor de specialist ligt in de la en wij hebben ons voorgenomen om binnenkort een afspraak te maken. Minuten lijken uren, toch komt het moment van de waarheid steeds dichterbij. Met een bonkend hart loop ik naar de tafel, hopend dat het resultaat al zichtbaar is. Ik durf bijna niet naar het kleine schermpje te kijken. Wat als het weer niet gelukt is? Of het nooit zal lukken? Zou ik dan gelukkig kunnen zijn? Ik kan mij een leven zonder kinderen niet voorstellen, maar wat kan ik ertegen inbrengen? Als mijn lichaam niet wil zoals ik wil, heb ik geen keuze en zou ik me erbij neer moeten leggen. Ik tril over mijn hele lichaam als….HET ZIJN TWEE STREPEN!!! TWEE, TWEE, TWEE, TWEE!!!!!!
Als een waanzinnige begin ik te springen en te juichen. Ik kan het niet bevatten. Na al die jaren is het uiteindelijk gelukt, ik word moeder. Ik ren naar boven en kan niet wachten om het nieuws met mijn man te delen. Slaapdronken kijkt hij me aan( ik denk dat hem mijn vreugdekreten niet ontgaan zijn) en huilend vertel ik hem dat hij vader wordt. “Het is ons eindelijk gelukt, we krijgen een kindje”.
Ik voel me de gelukkigste vrouw op aarde en mijn steeds dikker wordende buik vervult me met trots. Mijn zwangerschap verloopt voorspoedig en ik kan niet wachten om mijn wondertje eindelijk in mijn armen te houden. Op 2 maart 1998 is het dan zover. Na een zware bevalling wordt ons klein meisje geboren en ben ik op slag verliefd op haar. Ik beloof haar dat ik er altijd voor haar zou zijn en haar zal beschermen, niet wetende dat het me ooit onmogelijk zou zijn om mij aan deze belofte te houden.
- Mijn dochtertje is geen kleine meid meer, maar een volwassen vrouw die weet wat ze wil. Ze klaagt al geruime tijd over buikpijn, maar de dokters kunnen niets vinden en maken zich geen enkele zorgen. Ik doe dit wel, maar vertrouw de mensen in het wit. Als ze zeggen dat het niets is, zal het wel zo zijn. Het duurt niet lang en de pijn wordt steeds erger. Als ze me belt dat ze krommend onder de douche staat is de maat vol. Ik pak haar en we gaan naar de eerste hulp. Er wordt een echo gemaakt en de artsen zien vrij snel dat het niet goed zit. Mijn dochter neemt het gelaten op en zucht “He he, ik wist toch dat ik niet gek was, het voelde gewoon niet goed”. Terwijl de verpleegkundige een sorry voor de slechte uitslag stamelt, zegt mijn dochter dat zij er toch ook niets aan kan doen. Ze is alleen maar blij dat ze nu weet wat aan de hand is. Ik ben als verdoofd en laat alles over me heen komen.
Er volgen onderzoeken en we beseffen dat het er echt niet goed uit ziet. Mijn dochter houdt de humor erin en de ‘kankergrappen’ vliegen om je oren. Mensen om ons heen weten er niet zo goed mee om te gaan, maar ik denk dat we gewoon met zijn allen even uit het veld geslagen zijn. Het is ook zo onwerkelijk, zulke dingen gebeuren anderen, maar niet jezelf of je gezin.
Er word besloten te opereren, maar eerst mogen we nog 1 maand wachten. Dit is moeilijk te begrijpen, je wilt dat er meteen iets gaat gebeuren. Maar we maken er het beste van en houden de moed erin. Mijn dochter, de dapperste van allemaal blijft opgewekt en optimistisch. Zo kom ik een keer thuis, als ze me vrolijk roept. “Mama, ik moet je wat laten zien”. Ik weet even niets te zeggen als ze een uitgeknipt rondje van 20 cm (dit is de maat van haar tumor) voor haar buik houd en zegt “Kijk, dit zit daar in”. Met een brede grijns kijkt ze me aan. Wat een mafkees! Dit is haar manier om ermee om te gaan, maar ik moet wel 3 keer slikken.
Uiteindelijk wordt ze opereert, maar de kanker is uitgebreider dan verwacht. Ze kunnen niet alles verwijderen en het wordt besloten dat ze chemo zal krijgen. We hebben er geen goed gevoel bij en nemen via familie in Duitsland (ze werken in de medische sector) contact op met artsen daar. Zij geven ons de bevestiging dat ons onderbuikgevoel klopt en volgens hen is er niet goed gehandeld. Sommige artsen zijn zelfs verontwaardigd over de behandeling in Nederland. Het begint een heen en weer van meningen en niemand weet zo goed wat de juiste keuze is. Uiteindelijk besluit mijn dochter dat ze haar behandeling in Duitsland wil voortzetten. Een maand na haar eerste operatie ondergaat ze er een 2e, maar dan niet meer in Nederland.
Dit is het begin van een lang traject waarin de kanker eerst verdwenen was, maar helaas zijn weg terug heeft gevonden. Mijn dochter heeft intussen zoveel behandelingen en chemo’s gehad, dat ik me nog steeds verbaas, hoe sterk ze daar telkens weer doorheen gaat. Haar optimisme en weerkracht zijn onbeschrijfelijk en een groot voorbeeld voor velen (inclusief mij). Nooit hoor ik haar zeuren of klagen, ze ondergaat gewoon alles. Mijn klein meisje heeft zich nooit afgevraagd waarom haar dat is overkomen, volgens haar is het gewoon domme pech.
Ik vind het moeilijk om erover te schrijven. De afgelopen jaren was ik een ster in het onderdrukken van mijn gevoelens en angsten. Gewoon doorgaan en niet stilstaan bij wat er gebeurd. Maar soms, heel soms komt het als een lawine naar boven en maakt zich mij meester. Dan sta ik op de rand van de afgrond en doe mijn best om niet te vallen. Als dat ooit gebeurd weet ik zeker dat ik nooit meer opsta.
De dynamiek in ons gezin is veranderd. We houden onvoorwaardelijk van elkaar, maar we zijn allen schipbreukelingen die met alle macht proberen hun hoofd boven water te houden. Soms verliezen wij elkaar daarbij uit het oog, maar nooit uit het hart.
Mijn dochter is inmiddels getrouwd en woont niet meer bij ons, toch is zij het middelpunt van ons gezin. Als ik soms zie hoeveel pijn ze heeft en wat ze allemaal moet doorstaan denk ik terug aan de dag van haar geboorte en mijn belofte die ik toen deed. Dan wens ik niets liever dan dat ik haar zou kunnen beschermen en haar beter kon maken. Met pijn in mijn hart moet ik inzien dat ik dat niet kan.
Reactie plaatsen
Reacties