Verdraait onzeker

25 graden, ik zit in de tuin en de zon brand op mijn gezicht. Tevreden leun ik achterover en geniet van de rust. Ik heb mijn target voor deze week gehaald, mijn blog is af.

Ok, dat is zoals ik het graag zou hebben. In werkelijkheid zit ik aan de eettafel met een warme deken om me heen omdat het zo koud is. Het regent pijpenstelen en ik ben chagrijnig. Ik kan mij moeilijk concentreren, omdat de kinderen mij bij een heel belangrijk debat betrekken. Wie oh wie had ook alweer het nieuwe plekje voor de hamsterkooi bedacht? Was het zoonlief die geïrriteerd staat te roepen, dat hij meteen aan deze plek dacht toen hij Nibbit voor het eerst zag of dochterlief die luidkeels verkondigt dat het haar idee was. Ik snap best dat dit een heel belangrijk issue is, MAAR NIET NU!!!!!  Mijn hoofd slaat op hol en ik denk dat ik gek word. Ik verhef mijn stem als ik hen vraag of het zo moeilijk is hun moeder ook maar 5 Minuten rust te gunnen. Mokkend verlaat ik de kamer en loop stampvoetend naar boven. Boos gooi ik de slaapkamerdeur open en laat me op mijn bed vallen. Wat ben ik toch zielig!

’s-Avonds is de blog nog niet af. Ik raak in paniek, hoe moet ik dit nog redden? Uren geleden, toen ik nog genoeg tijd had moest ik zo nodig vol zelfmedelijden op mijn bed gaan liggen. Toen ik net wilde opstaan viel mijn blik op de berg was die al dagen verwijtend naar me keek. Ik had geen tijd( en ook geen zin) gehad om ze te vouwen en besloot dat het nu het moment was om er iets aan te doen. Dit kon geen minuut langer meer wachten. Vouwend bedacht ik opeens dat ook andere huishoudelijke taken op me stonden te wachten. Zo moesten de bedden van de kinderen verschoont worden en was de mand met gekreukelde was behoorlijk vol. Maar ook de ramen leken een eeuwigheid geleden voor het laatst gezeemd (volgens mij ben ik echt de perfecte huisvrouw haha). Vol enthousiasme (niet dus) begon ik aan deze taken, vergetend dat de blog op mij stond te wachten.

Buiten is het donker, ik zit weer op dezelfde plek in de woonkamer en probeer mijn blog af te krijgen. Ik ben blij met mijn opgeruimd huis, maar mijn spontane poets en opruimwoede heeft mij wel tijd gekost. Het is bijna komisch en ik moet lachen, wat ben ik toch een chaoot. Als Chaos een voornaam zou hebben, zou deze zeker Michaela zijn.😊Ik besef dat mijn gedachten weer afdwalen en roep mezelf tot discipline. Een zak peentjes en 2 soepkommen thee verder ben ik klaar. Het is me weer gelukt en ik ben blij met het resultaat. Of….. toch niet? Ik lees het nog een keer en begin te twijfelen. Is het echt leuk of vallen mensen bij het lezen meteen in slaap? Heb ik niet teveel over mezelf verteld? Mensen komen nog meer over mij te weten. Ik voel paniek opkomen en ik roep mijn dochter.’’ Ik denk dat ik ga stoppen. Mensen staan hier toch niet op te wachten”. Boos, maar tegelijkertijd ook liefdevol kijkt ze me aan.“ Ma, doe normaal, wees niet zo onzeker’’! Hoofdschuddend begint ze te lezen.

‘’Het is goed Mama!” lachend kijkt ze me aan. Is dat alles? ‘Wat bedoelt ze met goed? Heel goed of gewoon goed? Heb ik alles correct geschreven? Is het interessant genoeg?’ Duizend vragen vliegen door mijn hoofd en ik kijk haar beteuterd aan. Ik wil er niet over twijfelen, maar ik kan niet anders. Onzekerheid is een groot deel van mij en het zaadje daarvan is al in mijn vroegste kindheid geplant.

Al als klein meisje merkte ik al dat je ‘aanpassen’ een stuk makkelijker was dan voor jezelf opkomen. Mijn vader was een complexe man en wij botsten vaak met elkaar. Ik had mijn eigen mening en dat kon hij moeilijk accepteren. Was ik het met hem eens, dan was alles geweldig, maar zodra ik tegen hem in ging, was het huis te klein. Mijn zus was veel meegaander( wat soms ook echt een slimmere keuze was) en had daarom ook veel minder conflicten met hem. Ik herinner me onze “Canasta” avonden met het gezin. Ik keek er altijd naar uit, tot mijn moeder en zus bedachten dat wij mijn vader moesten laten winnen. Of ze wilden voorkomen dat hij chagrijnig werd of ze het gewoon zielig voor hem vonden weet ik niet, wat ik me wel herinner, dat ik het oneerlijk vond. “Nou daag!!! Ik ga hier toch niet voor Jan met de korte achternaam spelen!!” Ik besloot er niet aan mee te doen en voor mijn winst te gaan. Het gevolg waren schopjes onder de tafel, die me tot bezinning zouden brengen. Geïrriteerd liet ik daarop hardop weten, dat ik mijn vader niet zou laten winnen, omdat het nergens op sloeg. De bom die ik legde was ontploft en de stilte die volgde was onaangenaam. Ik hield mijn adem in....en wachtte op de storm die ongetwijfeld ging volgen.  Het duurde maar een paar tellen tot ik gelijk zou krijgen. Mijn vader gooide zijn kaarten op tafel en verliet vloekend en tierend de kamer. Opeens voelde ik me schuldig, zou het misschien niet makkelijker zijn als ik me gewoon ging aanpassen? Het hele huis stond op zijn kop en ik had het makkelijk kunnen voorkomen.

Het bleef moeilijk tussen mijn vader en mij. Ik wilde zijn goedkeuring, maar kreeg ze niet, omdat ik tegendraads was. De invloed van mijn acties op de manier hoe hij mij benaderde makten mij onzeker. Ik voelde geen onvoorwaardelijke liefde ( terwijl ik vanuit mijn huidige standpunt denk dat die er wel was) maar meer een schouderklopje als ik deed wat hij van mij verwachtte. In mijn herinnering wist ik op een gegeven ogenblik niet meer goed wie ik was en wat ik wilde. Ik was altijd aan het schipperen tussen aanpassen of dicht bij mezelf blijven. Het gaf me het gevoel dat wat ik ook deed, het nooit goed genoeg was. Dat heeft mij getekend voor het leven en het is nog steeds een dagelijkse strijd om dit gevoel het hoofd te bieden.   

“Maaammma… wat ben je aan het doen? Slaap je met je ogen open?” met een vragende blik kijkt mijn dochter me aan. Ik geef haar een knuffel en antwoord  “Nee schat, ik dacht net hoe trots ik op je ben en hoeveel ik van je hou, ongeacht wat je ook doet”