Thuis komen

Jenna komt naar huis. Na 5 maanden is ze weer bij ons. Ik kijk ernaar uit en kan niet wachten. Morgen is het zover. Dan brengen haar man en haar vader de 5 urnen naar ons. In totaal zijn het er 7, ze houden elk ook een. Het was Jenna haar wens geweest dat haar broertjes en zusjes er ook een kleine urn zouden krijgen. Een mooie gedachte, maar ook heel confronterend. Toen Jenna nog leefde kon ze opeens zeggen “ Mama, heb je vandaag een goede dag? Ik wil je urnen laten zien”. Ze zei dit vaker, ook met kisten, gewilde foto’s van haar crematie of gesprekken over euthanasie. Ik was altijd wat huiverig en wilde er het liefst niet over praten, laat staan er aan denken, maar dat accepteerde ze niet. Dan begon ze te praten als een waterval in haar enthousiasme en ik deed alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Het liefst had ik geroepen dat ik hier niets over wil weten, maar dat kon ik natuurlijk niet maken. Uiteindelijk was ik altijd verbaasd met wat voor een rust en kalmte ze het erover had. Heel bijzonder!

Nu sta ik bij mijn andere dochter en ze laat me enthousiast de foto’s van de urnen zien, die net klaar zijn.  Ik kijk ernaar en voel me opeens intens verdrietig worden. Het dringt tot me door dat Jenna al die tijd ergens heeft gestaan. Waar eigenlijk? In het crematorium, daar ben ik me van bewust, maar waar daar? Ik voel een soort paniek in me opkomen, waar is mijn kind? Waarom is ze zo lang niet bij me geweest? Tranen schieten in mijn ogen en ik loop weg. Ik ben van slag  en laat mijn gevoelens de vrije loop als ik opeens een arm om me heen voel. Het is mijn dochter en ik zie dat ook zij tranen in de ogen heeft. Ik omarm haar en we blijven een tijdje zo staan. Wat is het toch een sterke meid, ook zij doet er alles aan om het gebeurde een plek te geven. Vol trots vertel ik haar hoeveel ik van haar hou.

Toch is het leven vaak kut. Waarom moeten we zoveel verdriet hebben? Waarom moeten we mensen verliezen van wie we houden? Was het maar zo dat ik er een antwoord op kon geven. Ik heb geen idee. Om ons te pijnigen? Om ons te laten groeien? Ik hoop echt dat ik er ooit een goed antwoord op zal krijgen.         

Het is kerst en het doet me helemaal niets. Normaal ben ik een van de kerstgekken, maar dit jaar voelt het als een verplichting om mijn huis in kerstsfeer te brengen. Dus doe ik het ook niet. Lekker boeiend allemaal. Als ik langs al de mooi versierde ramen loop denk ik , het zal wel allemaal. Ik vraag me af of kerst ooit weer kerst zal worden, maar eerlijk gezegd kan het mij niet schelen.

Ik moet waken dat ik mijn andere kinderen niet te kort doe. Zoals al gezegd heb ik geen zin  de boel te versieren, iets wat de kids heel leuk vinden. Maar ook in andere dingen schiet ik te kort. Het is alsof iemand mijn hart uit mijn lijf heeft gerukt en nu zegt verman je,  je kan ook zonder hart leven. Het is prima, maar het voelt alsof ik een marionet ben. Ik doe dingen op automatische piloot, zo speel ik spelletjes met mijn kindjes, maar toch is de lol ervan af. Nog steeds wacht ik op het moment dat hun zus opeens weer door de deur naar binnen komt , zodat ik haar kan vertellen hoeveel ik van haar hou en hoe erg ik haar mis. Laatst heb ik voor het eerst van haar gedroomd. Overstuur werd ik wakker en ik voelde het verdriet door heel mijn lichaam…Sinds haar overlijden was ik mij nog nooit zo bewust dat ik haar nooit meer zal zien…

Jenna was erg gul, ze besteedde  haar geld liever aan andere mensen dan aan haarzelf. Met kerst was het hier altijd gekkenhuis omdat ze zich nooit kon inhouden. Er was nooit genoeg plek voor alle cadeautjes onder de boom. Nu is het weer hetzelfde dilemma. Veel meer kan er niet meer bij…maar nu heeft haar zusje zich helemaal uitgeleefd. Met Jenna in haar gedachten probeert ze iedereen een glimlach op hun gezicht te toveren…” Jenna  is er niet meer, nu wil ik hetzelfde doen” zijn haar woorden. Ik ben ontroerd en apetrots op haar, maar ik heb ook de behoefte om iets te pakken en tegen de muur kapot te gooien. Waarom moest het zo gaan? Waarom mocht ze niet oud worden? Ze had zoveel voor mensen kunnen betekenen.

De kleine rode draak staat met haar korte broek in de woonkamer klaar om zo naar school te gaan. Ik verklaar haar voor gek, maar heb wel bewondering voor haar dat ze doorzet. Een jongen uit haar school had kanker en draagt samen met zijn vader een korte broek deze winter voor radio 538. Mijn rode kleine draak had besloten daaraan mee te doen. Enthousiast negeert ze dat het wel erg koud buiten is. Blij huppelt ze naar school vergetend dat het winter is. Ik kijk haar na en besef dat ook mijn jongste begint uit te vliegen en haar eigen weg in slaat. Het zal niet lang meer duren en ze vindt haar ouders stom. Dan slaat elk soort regel nergens meer op en gaat ze overal tegen in. Eigenlijk heeft ze dat nu al een beetje, net als haar 3 jaar oudere broer. Het ventje dat al bijna net zo groot is als zijn ma smeert in de ochtend al zelf zijn boterhammen en wat school betreft hoef ik ook bijna niets meer te regelen. Wat gaat de tijd toch snel. Het lijkt gisteren dat mijn blonde krullenbol zijn eerste stapjes zette. Aan je kids merk je echt dat je oud word. Maar natuurlijk ook aan je minder strakke lichaam, je kraaienpootjes en je steeds meer  toenemende vergeetachtigheid.  Niet dat ik er last van heb…hahahaha.. Oke oke, ik heb er ook last van. Als ik voor de spiegel sta denk ik dat de zwaartekracht toch echt zijn best heeft gedaan en mijn gezicht ziet een stuk gekreukelder eruit dan een paar jaar geleden. En wat de vergeetachtigheid betreft ….als je voor de 100^e keer vergeet waar je je sleutel hebt gelaten, ga je toch echt aan jezelf twijfelen hahaha.

Ik zit aan tafel en realiseer me hoe mijn leven eruit ziet. Ik ben mijn kind voorgoed kwijt geraakt, het is onmogelijk om aan een betaalbare woning te komen om mijn eigen leven weer op te bouwen en en voor de rest loopt ook niet alles altijd op rolletjes. Ik wil me niet zielig voelen, maar stiekem doe ik het toch. Maar er is ook reden voor blijdschap. Mijn oudste zoon heeft een vriendin!!! Hij is zo happy en verliefd dat ook ik blij van word. Maar ik realiseer me ook dat Jenna haar schoonzusje nooit zal leren kennen. Nooit samen een bakkie doen, nooit samen shoppen, nooit samen over haar broer/ vriendje roddelen. Dit is de keiharde waarheid.. Een leven zonder Jen….