In verbinding met jezelf

Terwijl ik mij eigenlijk als een bovengemiddeld vrolijke en positieve persoon beschouw, ben ik ook een ontzettende zeikerd. Mijn laatste blog is inmiddels alweer een tijdje geleden online gegaan, mede omdat ik mijn eerste versie constant aan het aanpassen was. Eigenlijk wist ik niet zo goed waarom ik er niet tevreden mee was, tot ik hem gisteren opnieuw ging lezen en vaststelde dat ik er weer aardig van leer ben gegaan. Ik heb er moeite mee dat de wereld draait zoals ze draait, maar het verwijtende karakter scheen steeds meer als een rode draad door mijn blogs te lopen. Het is niet zo dat ik mij er niet meer druk om maak (afgelopen weekend was ik een nachtje weg en bij het ontbijt zat iedereen op zijn telefoon en niemand was meer in staat een gesprek met zijn tegenover aan te knopen..bbrrrr), maar ik werd langzaam een zeikende, chagrijnige betweetster. Ik denk dat de dood van Jenna mij ook een beetje heeft verbitterd. Volgens mij staat de aarde op code rood, qua ziektes, klimaat en verdraagzaamheid en doen we allemaal ons best onze ogen ervoor te sluiten. Ik zou niets liever willen dan mensen wakker schudden om bewuster te leven. We hebben allemaal collectieve angsten, zoals de angst voor kanker. Alleen al de gedachte dat je cellen in kankercellen zouden kunnen veranderen drijft menig mens zweetdruppels op het voorhoofd. Het hart gaat als een malle tekeer en we zien ons al onze laatste adem uitblazen. Ik weet dat de cijfers er niet om liegen en dat ieder tweede ooit in zijn leven deze ziekte zal krijgen, maar 50 % heeft er dus nergens last van. Dus waarom er nu al druk om maken om iets wat misschien nooit op je pad komt en niet gewoon van elke seconde genieten die je hier op aarde bent. Ik ben niet heel erg van de sociale media, maar gezien mijn leeftijd heb ik natuurlijk een facebookaccount met wat vrienden. Van sommigen kan ik heel erg blij worden. Ik zie dat ze oprecht van het leven genieten en er alles eruit halen wat er in zit. Ook waarderen ze de tijd met hun dierbaren en dat is mooi om te zien. Niets als positiviteit op hun accounts. Prachtig. Ik weet van sommigen van hen dat ze mijn blogs lezen, dus bij deze “ Ik vind het fantastisch hoe jullie in het leven staan. Dit inspireert mij om er ook meer van de kleine dingen te genieten. Dank jullie daarvoor xxx. Om terug te komen op mijn zeurderige blogs, ik zal proberen mij een beetje in te houden en alles iets genuanceerder te zien. Het zal niet makkelijk zijn, maar ik bedoel het allemaal niet zo slecht. Laatst zei mijn vriend tegen mij dat ik de wereld niet kan redden en hij heeft gelijk. Maar ik zou het zo graag willen, iedereen in harmonie en wederzijds respect. We hoeven allemaal niet perfect te zijn, als wij onze fouten maar weer recht zetten. Ik zou moeten accepteren dat dit alleen maar wishful thinking is. Helaas!   

Als er 1 ding is wat al aan een leukere samenleving kan mee helpen zo is dat niet meer oordelen of veroordelen. Ook al ben ik diegene die happiness promoot, zo vind ik dit ook nog een hele opgave. Ik weet dat het mij zoveel rust zou brengen, maar ik vind het oprecht heel moeilijk. Iemand aankijken en niet oordelen, hoe doe je dat? Hoe kijk je blanco naar je tegenover? Een tijdje geleden nam ik me voor om precies dit te doen. Geen oordeel over kleding, figuur, kapsel of gedrag. Ik voelde me helemaal zen en zeker van mijn zaak. Dit gaat me lukken! Ik was aan het winkelen in de stad en er kwamen mij veel mensen tegemoet. “Ik kan het …ik kan het…ik kan het…niet oordelen…niet oordelen… niet oordelen..” suisde het door mijn hoofd. Ik probeerde me af te leiden door aan het avondeten te denken en te verzinnen wat ik nog moest kopen. Even lijkt het goed te gaan tot mij een jonge man met een knalgeel shirt, een groene broek en een rode jas tegemoet komt. Ik ken dit soort  “ uitspattingen” van mijn dochter, maar zij is nog een kind. Ik voel een gedachtestroom van onbegrip naar boven komen. “Whaaa… niet doen! Niet oordelen, iedereen mag dragen wat hij wil!!”  Pffff…waarom is dit nou zo moeilijk ? Gewoon iemand met een combi van een knalgeel shirt, een felgroene broek een rode jas niet te beoordelen? Ook al denk je “ cool”, zo heb je toch een oordeel klaar. Eigenlijk is dit gewoon pestgedrag van je hersenen. Je hebt echt goede voornemens, maar je gedachten blijven je bestoken met dit soort gedachten. Ik ben er steeds bewuster mee bezig, maar ik heb nog een lange weg te gaan.

Laatst zag ik een programma waar mensen gevraagd werd wat ze zouden doen als ze nog maar nog 1 dag te leven hadden. Ik vind dit een hele gekke vraag, waarschijnlijk zouden ze een hele slechte dag hebben en in paniek verkeren, omdat zij zich realiseren dat ze voor alles wat ze nog wilden doen geen tijd meer hebben. Nog snel parachutespringen lijkt dan heel onwaarschijnlijk en even naar een verre land reizen onmogelijk. Voor de rest wordt het waarschijnlijk geen leuke en sprankelende dag. Ze zullen sip op de bank zitten en wachten tot de 24 uur voorbij zijn. Desondanks heeft deze vraag mij wel aan he denken gezet. Ik ben iemand die dingen graag vooruit schuift. Dat komt allemaal nog wel, ik heb het nu te druk of gewoon geen zin. Zeker wat mijn dromen en wensen betreft loop ik al jaren achter. Niemand weet wat morgen is, waarom niet vandaag benutten? Wat mij betreft denk ik omdat ik behalve een zeikerd, ook een grote schijterd ben. “Wat als”…zijn beginwoorden van een zin die ik maar al te graag invul. Maar wat als er ooit geen morgen meer is en je dromen alleen maar fascinerende luchtbelletjes zijn? Liever falen dan het nooit geprobeerd te hebben. Ik vind dit echt een mooie gezegde, maar heb er eigenlijk nooit iets mee gedaan. Onbewust heb ik me altijd druk gemaakt wat mensen van mij vinden en was ik alsmaar bezig om mensen niet te kwetsen, wat vaak uiteindelijk de tegenovergestelde kant op ging. Al de opgehoopte frustraties kwamen dan opeens tot ontploffing en verspreidden zich als een Tsunami over de ander heen. Ik denk dat als ik mensen zou vragen wat ze van mij denken ze zouden zeggen dat ik lief, in de ander geïnteresseerd en sociaal ben, maar ook chaotisch, impulsief en pittig. De laatste 3 eigenschappen passen evengoed bij mij. Het is voor mij niet meer van toegevoegde waarde wat mensen van mij denken. Ik ben wie ik ben, altijd met een goede intentie, maar soms sla ik de plank ook volledig mis. Maar dit is ook wie ik ben en toch ben ik trots op mezelf. Voor het eerst in mijn leven denk ik het niet alleen, maar voel ik het ook. Het heeft mij 52 jaar gekost om zover te komen en het voelt als thuiskomen. Je houd van mij of je doet het niet! Allebei is prima. Vanaf nu zet ik mezelf op de eerste plaats. Eindelijk weet ik wie ik ben en waarvoor ik sta. Ik ben aangekomen!

Jen, ik had zo graag gewild dat je dit ook had meegemaakt. Je was mijn ergste criticus en mijn grootste fan. Jouw woorden raakten me altijd, positief of ook negatief. Je kende je moeder als geen ander en je zei al op jonge leeftijd hele wijze dingen. Soms botsten wij behoorlijk, maar jij was diegene die me altijd aanspoorde om mezelf te zijn en het lef te hebben om voor mijn dromen op te komen. En laten we eerlijk zijn, jij was een groot voorbeeld, niet alleen voor mij. Meningen van anderen interesseerden je echt niet, je was gewoon Jenna en daar moesten mensen mee dealen. Het is nu al 2,5 jaar dat je niet meer bij ons bent. Mijn psycholoog heeft mij laten inzien dat ik qua verwerking nog niet zo ver ben als ik dacht. We hebben veel gesprekken over jou, mijn eerste kindje. Het gemis en de pijn zullen nooit verdwijnen, maar ik probeer het zover mogelijk een plek te geven.

Waar of met wie  jullie op dit moment ook zijn, sta even stil bij het moment. Wees er dankbaar voor en geef je dierbare een hele dikke kus. Maken jullie iets moois van!

Liefs Michaela