“Jongens, dit komt echt niet goed”. Laten jullie mij maar hier staan, ik loop zo naar boven. Slaapdronken kijk ik naar de mevrouw in de witte kleding die naast mijn bed staat en ik probeer naar haar te lachen. Volgens mij is het meer een rare grijns als in ‘ik kom net van de tandarts en heb een verdoving gehad’ dan een vriendelijk gebaar. Ze lacht terug en vraagt mij een paar stappen te lopen. Eigenlijk zou ik willen blijven liggen, maar voorruit dan. Ze helpt mij omhoog en op een of andere manier lukt het mij ook om op te staan. Jeetje mina, wat trillen mijn benen, het lijkt alsof ze uit geleipudding bestaan. Een beetje wankel zet ik de ene voet voor de andere. Yeahh… , dit gaat al prima, hoppa naar de 5e verdieping!!! Het liefst zou ik nu een vreugdedansje doen, maar het lijkt me toch verstandig om dit naar een later moment te verschuiven. Ik voel me opeens duizelig en de aardige mevrouw in haar witte kleren helpt mij weer op bed. Ik sluit mijn ogen, wat ben ik moe. Hoelang ben ik weg geweest? 5minuten? 5uur? Ik heb geen idee, maar het voelde als 10 seconden. Deze gedachte maakt me aan het lachen, dat zou wel een beetje kort zijn voor een operatie waarin ze van alles uit je buik gaan halen. Een andere aardige stem ( van wie is die nou weer, ach, ik heb geen zin om mijn ogen te openen) vraagt me of ik een waterijsje wil. “ Bah, ik hoef geen waterijsje, die zijn toch niet lekker”. Ik hoop dat ik dit nu niet hardop heb gezegd, maar ik kan het niet met zekerheid zeggen. Even later voel ik dat mijn bed van de rem wordt gehaald. Neeee, nu gaat het gebeuren, nu is er geen weg terug. Ik voel paniek in me opkomen. Als mijn operatie een stevige wind zou zijn, zou nu de wervelstorm komen, de lift !!! Whhaaaaa, ik wil niet, wat als ik er nu gewoon van dit stomme bed spring en weiger om in dit angstaanjagende ding te stappen? ‘Natuurlijk Michaela, ze zien je al aankomen’ galmt het door mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ik gek word en ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Het is me bijna 40 jaar lang gelukt lift gerelateerde situaties te vermijden, of met andere woorden, ik heb altijd de trap genomen of ging er niet naartoe als dit niet mogelijk was. Nu lig ik hulpeloos op een of ander ziekenhuisbed in Duitsland en heb ik niet eens een keuze. Ik trek de deken over mijn hoofd en hoop dat het moment dat ik in de ijzeren doos word gereden langs me heen gaat. Het bed komt in beweging en ik probeer aan iets grappigs te denken. Geforceerde vrolijkheid, dat moet lukken. Nou…. niet dus. Ik hoor ‘ping’ en deuren die sluiten. Het is zover, ik moet een van mijn grootste angsten onder ogen zien, opgesloten zijn in een vierkante doos. Ik hou mijn adem in en doe een schietgebedje. ‘Laat aub de lift niet stilstaan, aub aub aub!!!’ Niet lang daarna hoor ik weer ‘ping’ en besef dat ik het heb gered, mijn vrijheid is dichtbij. Ik trek de deken van mijn hoofd en met een brede grijs op mijn gezicht word ik uit de lift gereden. ‘Was dat alles? Dat stelde niet veel voor’, ik voel me de stoerste chick ever en mijn dag kan niet meer stuk. Als je me vraagt of ik nog een keer vrijwillig de lift in zou gaan dan is mijn antwoord heel duidelijk” N o W a y “!!!!!
100 jaar geleden, ik ben een jaar of 8, misschien 9, in ieder geval best schattig. Mijn ouders, zus en ik zijn op vakantie in Roemenië. Ik herinner me er niets meer van, behalve dat ik opeens alleen in een auto zit, wachtend op mijn ouders die ergens op visite zijn gegaan. Wie die mensen waren en waar mijn zus was durf ik niet meer te zeggen. Feit is dat ik het wachten op een gegeven moment niet meer zo grappig vind en keihard begin te huilen. Dat trekt de aandacht van een groep jongeren. Ik schat ze een jaar of 12 of toch eerder 15? Geen idee, ik ben nog een klein meisje en kan deze dingen nog niet goed inschatten. Ik vind ze in ieder geval doodeng en wil het liefste dat ze doorlopen. Met gebaren( we spreken niet dezelfde taal) maken ze me duidelijk dat ze mij naar mijn ouders willen brengen. Ik denk tenminste dat ik ze toen had begrepen, misschien ging ik ook gewoon mee omdat ik bang was. Een jongen neemt mijn hand en trekt me mee. Ik wijs naar de ingang waar mijn ouders voor mijn gevoel eeuwen geleden zijn verdwenen en we lopen die kant op. We drukken op de bel( dan moet ik toch de namen van de mensen hebben geweten) en een van de jongens praat door de intercom. De deur word geopend en angstig, maar vooral opgelucht loop ik met hen naar binnen. We stappen met zijn allen in de lift en ik begin langzaam te ontspannen. Ik kan het zelfs opbrengen om te glimlachen, tot de lift opeens abrupt tot stilstand komt. Mijn hart slaat in mijn keel en ik wil het liefst beginnen te gillen. ‘’IK WIL HIER UIT!!!” Tranen lopen over mijn wangen als ik opeens de stem van mijn vader hoor. Ik voel me rustig worden, vaders zijn een soort verkapte superhelden, ze kunnen alles. Het duurt niet lang en de deuren gaan langzaam open. Ik zie de benen van mijn ouders en realiseer me, dat we al bijna op de verdieping waren geweest. We worden uit de lift getrokken en ik vlieg mijn vader in de armen. Opgelucht en blij dat alles voorbij is geef ik hem een dikke kus op zijn wang, mij niet realiserend , dat dit eigenlijk pas het begin is, het begin van het leven met een diepgewortelde angst.
Reactie plaatsen
Reacties