Schreeuwen helpt

Mijn moppie  is al 1,5 jaar niet meer bij mij. Wat gaat de tijd snel. Na haar overlijden voelden minuten als uren nadat het rempedaal van mijn leven opeens volledig werd ingetrapt.

Je leeft je leven zo goed mogelijk en opeens staat het van de ene op de andere moment stil. Je kan het vergelijken met een zwaar auto ongeluk, waarin je de macht over het stuur bent verloren. Je vliegt door de auto, omdat je je gordel niet om had. Ergens in je achterhoofd hield je er rekening met het ongeluk, maar je wuifde het steeds weg, omdat je deze gevaar niet onder ogen wilde zien. Nu lig je bont en blauw in je auto, waar je nog een paar seconden daarvoor vrolijk met een liedje uit de radio meezong.  Alles doet zeer, je hebt een paar wonden die bloeden, maar het ergste is de schrik. De schrik en het ongeloof dat dit jou is gebeurd. Je moet huilen. Languit lig je  over de stoelen en je probeert omhoog te komen. Dit gaat heel moeizaam maar toch lukt het je de deur te openen. Met je laatste kracht en veel pijn trek jij jezelf uit de auto. Het liefst was je blijven zitten, maar dit is geen optie. Toen je benen de grond raken merk je dat ze verschrikkelijk trillen. “ Ik kan dit niet” galmt het door je hoofd, maar uiteindelijk verman jij je. Je staat op en met wankelende benen loop je een paar stappen. 

Het is enige tijd later en het lopen gaat al stukken beter. Een marathon gaat het niet worden, maar een wandelingetje zit er al in. De pijn in het lichaam is nog aanwezig, ook al zijn de hele heftige randjes er een beetje vanaf. De oude zal je nooit meer worden, maar eigenlijk hoeft dat ook niet.

Ik lig op de bank met een dekentje over me heen. Deze is tot mijn neus opgetrokken, omdat ik het zoals altijd koud heb. Ik denk over het leven na en realiseer me, dat ik heel anders in het leven sta sinds Jenna haar overlijden. Het lijkt wel alsof ik mij bewuster ben van alles om mij heen. Soms kijk ik naar het leven dat Jenna graag verder had geleefd en zet er mijn vraagtekens bij.

Mijn rode draak kijkt naar Tiktok op haar telefoon. Ze volgt een of andere familie die hun bezoek aan Mc Donalds uitgebreid filmen.  Hoofdschuddend vraag ik mijn dochter wat er de lol van is. Misschien ziet zij iets, wat ik niet zie. Lachend verteld zij mij dat dit gewoon leuk is en ik het niet snap. Yeah….! Wij gaan ook weleens naar deze fastfoodketen en ik heb er dan totaal geen behoefte om mijn camera uit mijn tas te halen. Een Vegaburger, een Big Mac , Kipnuggets, Cheeseburger en natuurlijk Patat, iedereen lachen.. jullie worden gefilmd!!!. Yippie….wij gaan dit met anderen delen. Volgens mij ben ik echt al te oud voor dit soort dingen.

Soms heb ik het gevoel dat ik de enige ben die dit niet snapt. Meer geïnteresseerd zijn in het leven van anderen dan in je eigen. Ook dat je tegenwoordig overspoelt wordt van mensen die geld willen verdienen door jou te vertellen hoe het  moet… je leven, je emoties, je werk , je relaties, vind ik zorgwekkend. Als je nog dacht geen problemen te hebben heb je ze nu zeker.  Elke onzekerheid, minpuntje en emotie wordt uitvergroot en krijgt een naam. Wij moeten er constant aan werken, anders worden we nooit (meer) gelukkig. Dit is intussen een groot verdienmodel geworden waarbij velen ( niet iedereen) niet eens weten waar ze het over hebben.  Alvast excuses voor mijn woorden, maar deze wereld is fucked up.

Het is begin januari en ik ben weer begonnen met sporten. Enthousiast beweeg  ik mij op de loopband en heb de smaak snel te pakken . Ik neem me voor om weer vaker te komen. Lachend kijk ik om me heen, maar mijn vrolijkheid veranderd snel in onbegrip. Ik zie alleen maar mensen op hun telefoon. Hey….je bent aan het sporten, kan je niet eens 1 uur je telefoon thuis laten? Is dat je enige vrije uur deze dag dat je al je appjes nu moet beantwoorden?  Ik irriteer me er oprecht aan. Sommige maken foto’s , waarschijnlijk om ze later op social media te delen. Mensen moeten weten dat ze in de sportschool zijn geweest, maar dat ze de helft van de tijd op hun telefoon hebben gezeten en daardoor apparaten onnodig lang blokkeerden vermelden ze er niet bij. 

Schermen zijn zo belangrijk geworden, dat we het hele tussenmenselijke contact verwaarlozen.                                                                             

Vinden wij het echt belangrijk op welke foto onze ‘ Duckface’ het mooiste tot uiting komt, welke Youtuber het mooiste make up promoot of hoeveel likes mensen op  Facebook of Instagram hebben? 

Ik wil alleen maar gillen. Hoe oppervlakkig is deze wereld geworden?? We zijn met zijn allen bang dat ons iets overkomt , zoals kanker, maar willen niets aan onze leefgewoontes veranderen. ‘’ IK WIL GENIETEN VAN DIT LEVEN HOOR”, maar wat als er geen leven meer is om te genieten? Dat onze manier van leven ons fataal wordt? Het is een feit dat elke 2^e Nederlander ooit kanker zal krijgen, waarom doet toch iedereen alsof we onsterfelijk zijn? Niets draait meer om diepgang of empathie voor anderen, maar om het nieuwbouwhuis dat nog gebouwd moet worden, de mooie grote Volvo voor de deur en de 3 keer vakantie per jaar. Het draait er niet om dat iemand dit heeft of doet, maar dat dit voor velen een levensdoel is geworden.

Lang geleden heb ik de film “ THE MATRIX” gekeken. Het gaat om een soort schijnwereld waarin wij leven, maar het zelf niet doorhebben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik soms ook dit gevoel heb. Dat wij met zijn allen ons diepe bewustzijn zijn verloren en alleen maar nog als een soort marionetten functioneren. Wat is dit? Zijn we allemaal gek geworden? Door al de smartphones , het internet en andere moderne snuffjes zijn we volledig de realiteit uit het oog verloren

Ik kan toch niet de enige zijn die dit alles verstikkend vind. Alles draait alleen maar om geld. Kijk naar al de reclames, die je  verleiden om iets te kopen, de gezondheidszorg , die je nooit vertelt dat je voor jezelf moet zorgen ( voeding, sport, rust enz.). Vaak al helpen deze punten om bepaalde ziektes te voorkomen. Aan een gezond mens heeft de hele farmaceutische industrie helemaal niets, daar verdienen ze niet aan. Hoeveel mensen nemen niet dagelijks een x aantal pillen? Dit is big business. Waarom afvallen en sporten, als je ook pillen kan slikken die bv je bloeddruk laten zakken? Ik heb het zelf meegemaakt. 20kg zwaarder had ik een veel te hoge bloedruk en sloeg mijn hart geregeld over, wat weer voor veel stress zorgde. Sinds ik mijn eetgewoonte heb veranderd en mijn weegschaal weer blij met mij is, heb ik er geen 1 dag meer last van gehad. Dat zegt mij genoeg.

Soms wil ik alleen maar gillen, vanwege Jenna, maar ook vanwege het feit dat wij  allemaal ons steeds meer van elkaar verwijderen. We lijken allemaal poppen in een groot poppenkast en het schijnt alsof het niemand iets kan schelen. Willen we dan niet meer uniek zijn en ons leven liever met oogkleppen op leven? Niet meer om ons heen kijken, maar verzonken zijn in beeldschermen en het leven van anderen ?

Jen, wat had ik je nu graag aan mijn zijde gehad. We hadden hier urenlang over kunnen sparren en uiteindelijk hadden we samen besloten om niet met de stroom mee te gaan . Jij was ook zo iemand, iemand die bewust met het leven bezig was. Jouw laatste jaren was je ook vaak aan je telefoon gekluisterd, maar alleen om de ene simpele reden, dat je niet veel meer kon. Soms besef ik hoe klein je wereld geweest moet zijn en dat maakt me heel erg verdrietig en zeker omdat er zoveel mensen zijn die er bewust voor kiezen.

Als ik het voor het zeggen zou hebben zou ik iedereen voor 1 dag verplichten hun telefoon weg te leggen en naar buiten te gaan. Van het leven te genieten, met al het moois wat het te bieden heeft. Je weet nooit hoe lang je de kans daarvoor hebt. Het leven kan zomaar voorbij zijn en dan ga je met de wetenschap dat je de leukste Tiktok filmpjes hebt gezien of de winnaar bent van de langste schermtijd .

Geniet van het leven!!!!

Groetjes Michaela

Nawoord: Ik ben ook niet perfect, verre van. Ook ik moet vaker mijn telefoon weg leggen, maar ik ben er al bewust mee bezig . Dat is de eerste stap...