Voor altijd samen

Ik weet, het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Het is niet dat ik niet wilde, ik kon het gewoon niet. Dan zat ik voor de zoveelste keer voor het scherm en wist niet waar te beginnen. Waar moet ik over schrijven? Mijn leven draait nog steeds om Jenna, ik sta met haar op en ga met haar naar bed. Alles andere lijkt zo onbelangrijk. Ik heb het gevoel dat om zo langer ik haar moet missen, het steeds heftiger wordt. Ik probeer het een plek te geven, maar hoe doe je dat? Ik zou het niet weten. Misschien dat je ooit wakker word en beseft dat je er vrede mee hebt.

Het is 5 maanden geleden dat je ons verliet en het voelt als gisteren. Nog steeds heb ik het gevoel dat mensen voor mij weglopen of het te heftig vinden mij in hun leven te hebben. Een moeder die haar kind verliest is echt iets wat elk voorstellingsvermogen te boven gaat. Ik denk dat er een soort aura van verdriet om je heen hangt, wat sommige mensen aanvoelen. Of ze er niet mee om willen of kunnen gaan weet ik niet, maar een afwijzing  kan soms heel confronterend zijn. Soms wens ik me dat ik zo sterk was als Jenna. Het ging allemaal om haar, ze wist wat haar te wachten stond en toch bleef ze doorgaan met haar immense energie en wilskracht. Chapeau!!!

De klok blijft tikken maar het gemis wordt niet minder. Het is zoveel wat ik je wil vertellen. Ik wil je mening horen, weten hoe je over bepaalde dingen zou denken. Je was daar altijd heel eerlijk in. Zo is mijn relatie gesneuveld met alle gevolgen van dien. Dat wist je al, maar toch zou ik zo graag nu mijn hart bij je luchten. Ik vecht voor mijn eigen nieuwe leven en ik zou zo graag willen weten wat je ervan denkt. Er gaat zoveel door mijn hoofd en dat maakt mij verdrietig. Zo zou ik nooit een foto van je hebben waarop je ouder bent dan 24 jaar. Het zal niet lang duren en je broertje is ouder dan jij. Hoe ga je met zoiets om? Ik heb werkelijk geen idee. Ik voel me gehandicapt en incompleet. Desondanks denk ik dat je trots op me zou zijn, omdat ik laatst een gesprek met je vader heb gehad. Geen boosheid en verwijten, alleen maar herinneringen . We missen je beide en herdachten momenten met  jou die geen ander met ons kan delen. Zo gek, dit had je altijd gewild, dat we normaal met elkaar om zouden kunnen gaan. Door je ziekte waren we al een eind op weg, maar ik heb het idee dat het ons pas nu is gelukt.

Ik mis dat je mopperend binnenkomt, de tas die je altijd bij je had op tafel gooiend.. Daarna  op de bank ploffend en je broertje en zusje zover krijgend om dingen voor je te doen (zo gingen ze bijvoorbeeld allerlei spullen voor je halen, zoals je oplader, drinken of broodjes van de bakker haha). Hoe je het ook deed, maar  je kreeg het altijd voor elkaar. Maar daar tegenover stond ook dat jij alles voor ze deed. Als ze iets wilden (ook als zei ik nee haha) zorgde jij ervoor dat ze het uiteindelijk wel kregen. Niet de pedagogisch beste manier, maar op de een of andere manier moest ik er ook altijd om lachen. Jij kocht ze gewoon om, maar je was ook stapelgek op ze. Het liefst wilde jij ze altijd verwennen. De enige tranen die ik tijdens je ziekte bij je heb gezien waren die van het verdriet om het feit dat je de kleintjes niet zal zien opgroeien. Je had ze zo graag hun eigen identiteit willen zien ontwikkelen. Ik had je dit ook zo gegund, jullie waren zo hecht en jullie hielden alle 5 onvoorwaardelijk van elkaar.

Het gemis zal altijd blijven. Zo gaan mijn kinderen ooit zonder hun grote zus trouwen en de eerste  liefdesverdriet zullen ze zonder haar raad en steun mee moeten maken. Ik herinner me dat Jenna tot tranen geroerd was dat ze haar zwager nog mee kon maken. Dat wilde ze zo graag, weten met wie haar broertjes en zusjes een relatie aangingen. En wat was ze gek op de vriend van haar zusje!!!! Terwijl het mannelijke geslacht toch echt apart is, was ze van dit exemplaar verkocht. Wat uitzonderlijk is. Laten we eerlijk zijn, een man is toch echt niet te doorgronden. Ik heb er al een paar in mijn leven ontmoet en ik snap er geen barst van. Ik probeer het al jaren , maar het is me tot zover nog nooit gelukt. Mannen blijven maar zeggen, dat wij vrouwen moeilijk zijn, maar eerlijk is eerlijk, mannen zijn megagecompliceerd. Ik denk serieus dat de enige personen die een man kunnen begrijpen zelf mannen zijn.

Ik zit met mijn dochtertje op de bank en we hebben het over de Goede Doelen avond van Team Westland waar we laatst waren geweest. Dit is een stichting met als doel geld in te zamelen voor regionale en lokale instellingen die verband houden met het onderzoek naar kanker. Maar ook zieke mensen worden wensen vervuld.. Zo kreeg Jenna een prachtige bruiloft, welke ze bij heel bijzondere mensen mocht vieren. Het was in de coronatijd en ze maakten veel mogelijk. Hele lieve mensen, die Jenna vanaf het eerste moment in hun hart hebben gesloten, iets wat mij heel erg raakte. Ze vroegen laatst om een foto van haar, om deze bij hen thuis neer te kunnen zetten. Ik denk dat dit het mooiste cadeau is wat ik de afgelopen tijd heb ontvangen. Dit zegt zoveel over mijn meisje, hoe speciaal ze was. Mijn cadeautje uit de hemel…

Mijn jongste dochtertje kwam laatst op het idee om statiegeldflessen te verzamelen en het geld aan Team Westland  te doneren...........

De teller staat snel op  1000 euro en ze wordt gevraagd op de Goede Doelen avond het podium op te gaan. Ziekenhuizen krijgen flinke geldbedragen en zij mag de cheques overhandigen. Dat doet ze zelfbewust en vastberaden. Mijn rood draakje. Vol trots kijk ik naar haar en herken haar grote zus in haar. Ik ben ervan overtuigt dat ze op dit moment ook bij haar is. Er komen indrukwekkende verhalen van mensen voorbij, die de strijd tegen deze ziekte voeren. Zo verschijnt op een gegeven moment ook Jenna op het grote scherm. Je ziet een interview met haar van bijna 2 jaar geleden. Ze verteld over haar ziekte en hoe ze daar mee om gaat. Je hoort haar zeggen dat ze zich nooit heeft afgevraagd waarom haar dit is overkomen. Ze denkt juist het tegenovergestelde, waarom zij niet. Haar stem galmt door de grote ruimte en iedereen is muisstil. Mijn hart slaat in mijn keel en ik besef voor de zoveelste keer hoeveel ik haar mis. Maar ik vraag me ook af hoe ze het doet. Zo rustig en ook nog grappig. Wat een bijzonder kind…Op weg naar huis verteld mijn jongste dat ze zich een ster voelde. Ohhh…moppie, jij bent een ster, net als je grote zus, maar dan op een andere manier!!! Ik geef haar een hele dikke kus. 

Anders dan beloofd ging deze blog weer over Jenna, mijn prachtige dochter, die veel te slim en te wijs was voor deze wereld. Ik wilde  het wat luchtiger houden, maar dat is niet gelukt. Het zij zo. Een ding wil ik nog kwijt. Mensen hebben in de afgelopen  maanden rationeel en logisch gedrag van mij verwacht. Dit is onmogelijk! Ik voelde me leeg en emotieloos. Maar is dat echt zo raar???  Ik dacht dat ik er al was, maar dat is niet zo. Ik kom weer terug, dat is een belofte, maar wanneer?? I don’t know

Ook zij was een dreumes

Jenna is 2,5 jaar oud en we zijn in de supermarkt. Normaal is ze een relaxed kind wat voor reden vatbaar is. Nu heeft ze haar zinnen op een bepaald snoepje gezet. Ondanks mijn tevergeefse pogingen om haar uit te leggen dat we nog genoeg zoetigheid in huis hebben, gooit ze zich op de grond en begint te brullen. Ik negeer haar en loop richting uitgang. Het zal nog enige tijd en oorverdovend gegil duren tot ze boos achter mij aan loopt. Thuis aangekomen pak ik haar tafeltje en stoeltje en zet deze in haar kamer. Ook zij moet daar blijven. Ik begin het eten te koken en breng uiteindelijk ook haar bord naar boven. Vol schrik en ongeloof begint ze te huilen. Maar ik hou voet bij stuk. Ik loop haar kamer uit en op weg naar beneden lopen tranen over mijn wangen. Dit kan ik niet, dit is zo hard. Ik bel haar vader en ben overstuur. Ze is nog zo klein, toch heb ik het gevoel dat ik consequent moet blijven. Hij vraagt mij door te zetten en ik beloof het te proberen. Ik ga op de keukenvloer zitten en hou mijn oren dicht. Het voelt alsof mijn hart uit mijn lijf wordt gerukt. Mijn kleine meid heeft zoveel verdriet en ik weet niet zo goed wat ik moet doen. Uiteindelijk veranderd het gehuil boven in gesnik en word ook ik rustiger. Een driftaanval van deze aard heeft ze nooit meer gehad.  Het is intussen 22 jaar geleden, maar het is me altijd bij gebleven. Mijn meisje alleen achter haar tafeltje…het breekt mijn hart.