Cheers

Cheers!!!

Hoe begin ik een blog die over mijn kind gaat, mijn meisje wat ik 9 maanden onder mijn hart heb gedragen en wat niet ouder dan 24 jaar mocht worden? Misschien met de eerste woorden uit mijn afscheidsspeech.

KUT! KUT! KUT!

De vreselijke en angstaanjagende dag is gekomen en ik kon niets doen om hem te voorkomen. Ik wilde zoveel meer voor haar…voor ons. Zoveel meer tijd, zoveel meer herinneringen, zoveel meer woorden. Wie wijst me nu terecht en verteld me dat ik normaal moet doen? Wie lacht me nu uit als ik voor de 100^e keer onhandig iets op mijn telefoon zoek? Wie voert nu urenlange pittige discussies met mij?  

Ik ga terug in de tijd…

 Mijn adem stokt en paniek maakt zich in mij breed. Neeeee…, dit kan niet waar zijn. Zeg alstublieft dat het niet waar is. Ik ben er nog helemaal niet klaar voor. Mijn lichaam huilt, ik wil mijn meisje niet kwijt raken. Het idee dat alles een slechte droom is maakt plaats voor de keiharde realiteit. Het is zover, ik zal mijn eerstgeborene, mijn wijsneusje verliezen. Ik voel me misselijk, dit kan ik niet…dit wil ik niet….het is veel te vroeg om afscheid te nemen.

Ik laat alles vallen en zet het fornuis uit. Ik ben nog niet zo lang terug van de diploma-uitreiking van mijn jongere dochter en de keuken staat vol met pannen. Overal ligt eten, klaar om bereid te worden. Het lijkt alsof een bom ontploft is (dat is normaal als ik aan het koken ben), maar dat kan mij niet schelen. Niets kan mij op dit moment schelen, ik wil alleen maar naar mijn dochter, voor die de klok is gaan tikken. Ze belde net dat het tijd was om  naar het ziekenhuis te komen om afscheid te nemen.

Daar aangekomen realiseer ik me dat ik nog 10 verdiepingen van mijn dochter gescheiden ben. Omdat de lift voor mij geen optie is loop ik naar de trap en begin aan de hele klim. Vergezeld door mijn zoon realiseer ik me dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat ik met haar kan praten. Mijn benen beginnen te trillen en ik heb het gevoel dat ik moet overgeven. Haar hele leven loopt als een film door mijn hoofd. Haar geboorte.. haar eerste stapjes.. haar eerste woordjes…haar eerste vriendje. Haar vrolijke lach galmt door mijn hoofd en ik neem me voor om niet te huilen. Ik hou het vol tot ik haar kamer nader en haar op bed zie liggen. Ze kan mij niet zien omdat ze met haar rug naar mij toe ligt. Tranen lopen over mijn wangen en het is onmogelijk om ze te stoppen. Ik loop om haar bed heen en hurk voor haar neer. Zachtjes streel ik haar gezicht en vertel haar hoeveel ik van haar hou. Ik moet mijn best doen om rustig te blijven en niet in paniek te vervallen. Ze heeft haar ogen gesloten en langzaam loop ik naar de gang. Iedereen heeft zich daar verzameld en je kan de ontreddering in ieders ogen zien. Het voelt alsof wij allen ons afvragen en wat nu? Radeloos en verslagen gaan we in de kamer ernaast zitten en een voor een nemen wij afscheid van mijn mooie prachtige meid. Zij zou zichzelf niet zijn als ze mij niet zou vragen of iedereen nu erop wacht dat ze de pijp uitgaat. Ik kan een korte lach niet onderdrukken als ik zeg dat we ook niet zo goed weten wat we moeten doen. Toen haar 1 jaar jongere broertje aan haar bed gaat zitten zie ik onbeschrijfelijk veel verdriet in zijn ogen. Ze verteld hem dat hij nog niet van haar af is, wat ze vervolgd met “ I’ll haunt you bitch”!!! Tot het einde scherp en vol zwarte humor.  Daarna vraagt ze hem om iedereen weg te sturen. Ze wil met haar man alleen zijn.

Nog een laatste keer een aai, nog een laatste keer een kus en voor de laatste keer een ik hou van jou. Ik loop de kamer uit en draai me om, mij ervan bewust  dat dit waarschijnlijk de laatste keer zal zijn dat ik haar levend zie.

Ik hou van jou mijn kleine meid!!

5.27 uur gaat mijn telefoon. Het belletje wat je nooit wil krijgen is een feit. Mijn kanjer, mijn strijder, mijn grote voorbeeld is overleden.  

De dagen die volgen zijn zwaar. Ik heb medicijnen om de ergste pijn te onderdrukken en ik functioneer op automatische piloot. Ik kan mij geen voorstelling van maken hoe een toekomst zonder mijn kind eruit zal zien. Je leeft doelloos in de dag en je weet niet zo goed wat je met jezelf moet beginnen. Mijn telefoon staat vol appjes en de kaarten stapelen zich op. Als er een moment was dat het onwerkelijk leek, zo was nu het moment gekomen dat de realiteit je inhaalde. Het was over en uit.

Jenna was dol op Disney, Harry Potter en de musical Hamilton. Ik heb me voorgenomen om binnenkort naar Disney te gaan, wil ik met de kleintjes alle delen van Harry Potter zien (natuurlijk met popcorn) en naar de musical Hamilton gaan. Ik zal er zitten huilen van verdriet, omdat ze niet meer bij me is, maar ik zal  blij zijn om het feit dat ik het voorrecht had om haar moeder te zijn. Haar klein ondeugend koppie zal altijd in mijn herinnering blijven.

Mijn knapperd....

Ik moet denken aan dat je 1 jaar was. Je mama en je papa kwamen met jou naar huis en hadden je alvast binnen neergezet (met de deur dicht), omdat ze nog iets uit de auto moesten halen. Je kon alleen kruipen, maar toch vond je het een goed idee om de hendel van de deur naar beneden te drukken. Je had jezelf opgesloten. We raakten in paniek, maar jij drukte je neus tegen de ruit aan en straalde ons aan. Niet dat we ons daarna minder zorgen maakten, maar we konden ons lachen maar met moeite onderdrukken. Je pa pakte een boor uit de schuur en boorde een gat in de achterdeur. Zo konden we eindelijk weer bij je. Nu zit je weer achter de deur, maar is het  een dichte deur, we kunnen je niet zien. Maar welke boor we ook zouden pakken, we kunnen niet meer bij je komen. Nooit meer. Wat zou ik er om geven om nog een keer met je te kroelen en te zeggen hoeveel ik van je hou. Maar eigenlijk weet je dit al. Ik heb het altijd tegen je gezegd. Maar ik wil je ook zeggen hoe trots ik op je ben hoe jij je hele ziekteproces hebt gedragen. Op elk foto van jou zit je te lachen en lijkt het bijna alsof niets aan de hand is. Tot het eind toe sta ik versteld van hoe je dit zware lot hebt aangepakt. Zelf het moment dat jou werd verteld  dat het over is, dat je maar nog een paar uur te leven hebt, heb je dit  rustig en kalm geaccepteerd. Jenna, je was mijn moppie, mijn gekkie, mijn alles. Geen idee wat de bedoeling van dit alles is, maar in mijn hart zal je altijd verder leven. I love you to the moon and back Jenaynay!!!

Cheers, een hoog op je leven!

Mijn speech

Kut.. kut…kut! Geen ander woord dekt de lading van mijn gevoelens beter dan kut. Meissie, wat is er gebeurd? 4 jaar lang liepen wij al met de angst voor deze dag, 4jaar lang hielden wij al rekening met het ergste, 4jaar lang bleef je gewoon bij ons. Nu, waar we even niet opletten en het ook niet verwachtten, ontglipte je ons.

Nu sta ik hier en praat voor mensen die van je hielden en om je gaven. Je weet dat ik dat verschrikkelijk vind, lekker de hele aandacht op mij gericht. Maar ik zie je ook lachen en zeggen “ Tja ma, hier moet je nu doorheen, maar doe vooral niet zo dramatisch”. Je kist moest vandaag dicht blijven, je had geen zin in de hele poppenkast. Zo was je gewoon, lekker nuchter en realistisch. Dit was ook de manier waarop je met je ziekte omging. Je accepteerde het en je probeerde het beste ervan te maken.

24 jaar geleden maakte jij me voor het eerst moeder en wat veranderde mijn leven door jou. Mijn kleine wijsneus die al vanaf kleins af aan wist wat ze wilde. Wij gingen voor elkaar door het vuur, maar waren ook aan elkaar gewaagd. Discussies met jou waren onmogelijk om te winnen, jij ging door tot ik het opgaf. Maar eerlijk is eerlijk, je had altijd goede argumenten en wist waarover je het had. Ik bewonderde je voor je wijsheid en vastberadenheid. Als je iets in je hoofd had zocht je naar allerlei manieren om het ook te realiseren. Voor elk probleem had jij een antwoord, behalve voor je ziekte, daarin was je machteloos.

9 dagen voordat het lot heeft besloten jou nog meer pijn te besparen, schreef ik in mijn blog over jou. Ik zei dat ik soms aan de afgrond sta en dan mijn best doe om niet te vallen, omdat ik weet dat ik dan nooit meer opsta. Maar weet je Jen, ik ga niet vallen. Ik zal voor je blijven staan en voor iedereen zorgen, inclusief mij, net zoals jij het me bij onze afscheid hebt gevraagd.

Moppie, je tijd hier op aarde is voorbij. Je innemende persoonlijkheid en je vrolijke lach zullen mensen nooit vergeten. Niemand weet waar je nu bent, maar ik hoop op een prachtige plek van waar je ons kunt zien. Ooit zullen we weer allemaal bij elkaar zijn, maar tot dan zullen we ons best doen om je trots te maken.

Lieve koppige schat van mij, ik had me geen betere dochter kunnen wensen. Ik hou zielsveel van je en zal je altijd in mijn hart dragen.

Ein Hoch auf Dich Jenaynay!

Hier wil ik nog de prachtige nummers van haar uitvaart delen

1. Longstemps van Amir ( dit nummer was ook te horen op haar bruiloft) - https://www.youtube.com/watch?v=t_0C9rQBCSE
2. Memories van Maroon 5- https://www.youtube.com/watch?v=SlPhMPnQ58k 
3. Hoch van Tim Bendzko- https://www.youtube.com/watch?v=auq7gzZlKBE 
4. Beautiful crazy van Luke Combs- https://www.youtube.com/watch?v=rItv9i6c7AY 
5. Afterglow van Ed Sheeran- https://www.youtube.com/watch?v=_NGQfFCFUn4 
6. Castle on the hill van Ed Sheeran- https://www.youtube.com/watch?v=K0ibBPhiaG0