Oneindige liefde

Oneindige liefde

30 juli 2018

Het is stil in huis. Ik hoor de klok tikken en de tijd slaat zijn onophoudelijke weg naar de toekomst in. Maar voor mij is niets minder waar. De tijd staat stil. Op halt gezet door een stormvloed, die genadeloos door mijn leven en dit van mijn gezin raast. De zorgloosheid en het gevoel van veiligheid is voorbij. Je hebt geen keuze meer. Je moet zwemmen, sneller en harder dan je ooit hebt gedaan. Je moet je innerlijke kracht vinden om dit natuurgeweld te trotseren.

Ik kijk om me heen en ik zie blije gezichten.

Blije gezichten wiens grootste zorg is wat ze vanavond gaan eten. Blije gezichten die van het leven genieten. En ik geef ze geen ongelijk. Het leven is net een potje kaarten. Je weet nooit hoe de kaarten verdeeld worden en wat je morgen brengt.

Ik denk terug aan al de liefdevolle berichten met “ sterkte”. Tekens van medeleven, steun en liefde. Maar ook van confrontatie. Mijn pa zei altijd “ Mein Keller ist voll mit Dankeschöns“ (mijn kelder is vol met dankjewels). En ik zeg nu “mijn kelder zit vol met “sterktes” en droevige emoties.

Nu is het tijd voor positiviteit!!!!

Met een glimlach op mijn gezicht denk ik aan de zwemkampioen in mijn gezin. Zonder enige aarzeling en met volle kracht zwemt ze tegen de golven in. Ik neem me voor precies hetzelfde te doen.

Jen, wat eten we vanavond? xxx

Dit heb ik 4 jaar geleden geschreven, toen Jenna net ziek werd. We waren toen nog vol goede hoop. Dat doen we even, hier komt ze bovenop, dat waren onze gedachten. Dikke doei, mooi niet. Hoe wreed kan het leven zijn, hoe meedogenloos en kil. Maar we moeten er mee dealen, hebben geen keuze. Waarom maken mensen zich druk om materiele dingen en vooral hun ego, als elke dag hun laatste kan zijn? Als ze elke dag hun dierbaren kunnen verliezen? Een broer die met zijn zus niet meer praat, omdat ze misschien iets verkeerds heeft gezegd, ex geliefden die elkaar het ergste toewensen, omdat ze gekwetst zijn, een vader en zijn zoon die al jaren geen woord meer met elkaar wisselen omdat ze niet aan elkaars verwachtingen voldoen….DOE NORMAAL!!!!!! Serieus, als je stopt met ademen is het voorbij , kan je het niet overdoen. Je verspilt mooie tijd die je met de mensen van wie je houd kan doorbrengen. Het kan elk moment afgelopen zijn, elke seconde kan de laatste zijn. Ik hoop echt dat mensen dit beseffen en actie ondernemen. Als je van iemand houd, zeg het elke dag, als een dierbaar iemand een slechte dag heeft …lach.. jij bent soms ook onuitstaanbaar, stop ermee om tegen  je kinderen te zeggen wat ze fout doen, omhels ze en zeg hoe trots je op ze bent!!! Wees de beste versie van jezelf!!!

Niemand is thuis en harde muziek komt uit de speaker. Ik voel de neiging om helemaal los te gaan, wat ik dan ook doe. Helemaal op dreef kijk ik naar de kast waar een foto van mijn dochter staat. Ze kijkt me vrolijk aan en ik heb zelfs het gevoel dat ze me stiekem zit uit te lachen. ‘Ma, je loopt steevast op de 50 af, je denkt ook dat je nog 20 bent.’ In mijn hoofd hoor ik haar lachen. Wat mis ik haar. Haar blik, haar stem die mij maar weer verteld dat ik te ver ben gegaan en echt moet dimmen, haar armen die me omhelzen als ze me verteld dat 24 uur met mij echt vermoeiend zijn, maar ik toch echt de beste moeder van de hele wereld ben. Niemand kon kritiek en lof zo in een zin verwoorden als zij. Zij bracht me tot nadenken, door haar wilde ik een beter mens zijn. Ik kijk naar haar foto en besef dat ik haar voor altijd kwijt bent. Ik heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakt. Ik voel me overmand door verdriet en kan de tranen niet stoppen. Mijn ziel zit te schreeuwen en het voelt alsof mijn hart in tweeën wordt gescheurd. Ik laat me helemaal meeslepen in het moment. Na een paar minuten voel ik me weer rustiger worden. Ik weet wat me te doen staat, ik kijk naar mijn prachtige dochter, die zich niet zo snel gek liet maken en geef haar foto een kus. Lachend vertel ik haar dat ik van haar hou en zeg haar dat ik mijn belofte aan haar in ons laatste gesprek waar zou maken. 

Het voelt surreëel, ieders leven gaat verder, ook die van ons. Ik denk dat mijn dochter trots zou zijn hoe we het doen. We zijn een normaal gezin, dat een enorme mokerslag te verwerken heeft. Het gaat ons lukken, ook al heeft het ons allemaal veranderd. We weten hoe waardevol het leven is en hebben geleerd van elk moment te genieten ook al zullen we altijd het gezin blijven dat buiten de boot valt. Als je zulke dingen hebt meemaakt gaat het 2 kanten op, of mensen leven met je mee en laten dit ook zien of ze lopen voor je weg. Heel begrijpelijk, dit is zo iets ondenkbaar ingrijpends, dat velen zich geen houding weten te geven. Ze vinden het al moeilijk zich alleen maar voor te stellen wat je doormaakt. Dat is ook totaal onmogelijk, mits je het zelf hebt meegemaakt. Ik merk dat mensen anders naar me kijken, je tot dit maken wat je hebt meegemaakt. Dan wil ik schreeuwen, dit ben ik niet, ik ben nog veel meer dan dit. Ze kunnen niet meer zien wie je bent en nemen afstand ….Ik ben nog steeds het kleine meisje dat geloofd dat in ieder mens iets goeds zit en dat alles met een reden gebeurd.

Lieve moppie, ik zal elke zondag een kaarsje voor je aansteken. 24 keer, om elk jaar met jou te vieren en ik hoop dat ook andere dat doen. Wij allen zullen je gedenken en je nooit vergeten!

Jenna, jouw oude gekke ma zal zich vermannen, veel lachen, soms huilen , maar vooral met jou in mijn gedachten niet eens meer proberen om normaal te doen. Je zei altijd dat ik voor mezelf op moest komen, ook dat ga ik doen. Ik stuur je een hele dikke kus, waar je ook bent. Wat zeg ik… ik stuur je duizend kusjes lekkerding van mij!!!! xxx