Gooi je issues overboord

Whaaa….waarom is het hele tussenmenselijke toch zo moeilijk? Ik vind het allemaal ingewikkeld. Het hele leven bestaat alleen maar uit percepties waarvan iedereen zijn eigen waarheid maakt. Wij vullen voor een ander in, onderstellen hem intenties en voelen ons aangevallen waardoor wij zelf uithalen om de ander ook te raken. Ik heb me er vaak schuldig aan gemaakt. Als ik een omvraag zou houden bij mensen die mij goed kennen, zouden veel van hen dit kunnen beamen. Al vanaf jongs af aan ben ik bezig met zelfreflectie en zoek ik verklaringen voor mijn gedrag. Hoe kan het dat ik het goed bedoel maar het vaak toch de verkeerde kant op gaat? Dat ik mij door mijn emoties op een manier laat meeslepen die niet goed voor me is en waardoor ik telkens weer ruzie krijg? Jarenlang dacht ik dat het aan mijn sterk gevoel voor rechtvaardigheid lag. Zodra iets in mijn beleving onrechtvaardigheid was, moest ik er altijd een punt van maken, gevraagd of ongevraagd. Zeker als het mij zelf betrof was er geen houden aan. Dingen laten bezinken was in mijn hoofd een slimme zet, maar in de realiteit lukte het niet. Ik handelde eerst en ging daarna nadenken, niet echt de goede volgorde haha. Op een gegeven moment was ik er klaar mee. Waarom nemen mijn emoties constant een loopje met mij in plaats dat ik de regie in handen heb? Ik ging mij in de psyché en het gedrag van mensen verdiepen en kwam er achter dat het allemaal niet zo simpel is. De reden dat we met dingen worstelen ligt vaak in onze kindheid. Als wij geen veilige en stabiele basis kennen is de kans groot dat wij er onbewust ons hele leven naar op zoek zijn en bij de kleinste tegenslag uit het spoor springen. In grote lijnen komt het bij mij op neer dat de relatie die ik met mijn vader had van groot invloed was op mijn huidig leven. Mijn vader had een zware  kindheid, wat hem uiteindelijk tekende en waardoor hij niet op een adequate manier met mij om kon gaan. Ik probeerde er mee te dealen, maar het gevoel niet goed genoeg te zijn zat al vroeg  in mijn ziel gegrift. De emotionele onstabiliteit die ik ervoer zorgde ervoor dat ik zelf alles andere dan stabiel was. Achteraf gezien denk ik dat ik constant zoekende was naar erkenning, onvoorwaardelijke liefde en begrip. Ik was een absolute pleaser en werd blij als anderen gelukkig waren, maar vergat mij zelf veel te vaak. In plaats om meteen mijn mond open te trekken als er iets aan de hand was, liet ik het vaak op zijn beloop om dat ik bang was dat de ander mij uiteindelijk niet meer aardig zou vinden. Ik wist dat het vat uiteindelijk over zou lopen en een hele overstroming zou veroorzaken, maar de angst wat een ander van mij zou denken was gewoon groter. Zoals voorspeld ontplofte uiteindelijk de hele boel omdat ik het “ onrecht” niet meer aankon. Hoe vaak ik niet boos, maar vooral intens verdrietig het gebeurde revue heb laten passeren is niet meer te tellen. Niemand zag mijn pijn, alleen de impulsieve uitbarsting. De wanhoop die ik toen voelde was onbeschrijfelijk. Ik wilde niemand kwetsen, maar deed het toch telkens weer en weer en weer…Pas toen ik erachter kwam hoe de vork in de steel zit werd ik rustiger. Niet dat ik a la minute mee kon stoppen , maar te weten waarom je dingen doet en dat het in je eigen macht ligt om ermee te stoppen voelt bevrijdend. Waarom nam mijn boosheid het steeds van mijn verstand over? Het antwoord is simpel, mijn wonden uit mijn kindheid werden getriggerd. In het heetst van de strijd reageerde ik als een gewond dier of beter gezegd als een gekwetst kind. Voor even was ik  weer het kleine meisje dat zich eenzaam en aan de situatie overgeleverd voelde. Net als toen raakte ik in paniek omdat ik het alleen maar goed wilde doen, maar niet wist hoe. Redelijkheid was in deze momenten ver te zoeken en ik “sloeg” om me heen terwijl ik van binnen huilde..

Later kwam mijn volwassene ‘IK’ zoals altijd weer tevoorschijn en probeerde te redden wat er te redden viel. Voor de zoveelste keer moest hij weer puin ruimen en zijn excuses aanbieden en stond hij voor de scherven van zijn leven. Dit moest stoppen, dat was niet wie ik wilde zijn. Ik werd me ervan bewust dat ik een keuze had, dat ik niet mijn gedachten en gevoelens ben, maar dat ik toesta dat ze zo een prominente rol in mijn leven innemen. Ik ben nu volwassen en in staat op een andere manier te denken. Minder zelfdestructief en met meer zelfliefde.  Als mij iets niet zint wacht ik niet tot het op loopt, maar kan je er zeker van zijn dat je het meteen te horen krijgt. Of je mij dan nog aardig vind kan mij met alle respect worst wezen, als ik mezelf maar aardig vind. Een andere heel belangrijke les die ik heb geleerd is dat niemand je echt kan kwetsen omdat je zelf bepaald in hoeverre je het dicht bij je laat komen.

Het leven is gewoon vaag, wij maken van alles een punt en blijven maar in een vicieuze cirkel hangen. Laten we eerlijk zijn, in het geheel gezien zijn wij absoluut onbelangrijk. Er zijn zoveel mensen met ieder hun eigen sores en verhalen dat we allemaal in de menigte verdwijnen. Maar is het dan niet juist gaaf om je stempel op deze wereld te drukken? Om op de rem te trappen en een einde aan deze gekke toestanden te maken? Hoe mooi zou het zijn als jouw weg dwars door de van al de anderen loopt. Dat je doet waar je blij van wordt ondanks wat anderen er van vinden en dat je al je trauma’s over bord gooit (ook al is het heel erg moeilijk) en je niet meer laat gijzelen van je eigen onzekerheden en angsten. Wat je ook hebt meegemaakt of moest doorstaan, jij bent sterker dan dit alles. Je moet er alleen in geloven! Realiseer je dat al het gekibbel en geruzie met je dierbaren zo zinloos is, we zijn allemaal leken hier op aarde die proberen er het beste van te maken. Iedereen heeft zijn eigen idealen en dromen en we moeten stoppen om erover te oordelen. We hebben nog een lange weg te gaan, maar het is niet onmogelijk. Uiteindelijk doen we allemaal maar wat.

Ik wil je nog 1 ding vragen. Stel je voor dat vandaag de laatste keer is dat jij je moeder ziet, of dat jouw kind  morgen zijn laatste adem uit blaast, misschien kom je net van een slechtnieuws gesprek van je dokter. Wat doet dan alles andere er nog toe? Helemaal niets, denk daar eens over na. Ik heb een van de ergste dingen meegemaakt die een ouder zich kan voorstellen, ik weet waarover ik het heb. Verspil geen kostbare tijd en maakt elkaar het leven niet onnodig zwaar. Sta stil bij jouw negatieve gedachten en verban ze uit je hoofd, draai ze om naar positieve. Ik ben er ook nog niet, maar het hele leven is een reis waarin wij leren en groeien.  Je wilt toch niet ooit op je sterfbed liggen en spijt hebben, omdat je dingen anders had willen doen. De tijd voor verandering is nu en niet morgen of volgende week. Leef je beste leven!

Liefs Michaela