Aan het eind van de tunnel

Een oorverdovend hard geluid zwelt achter mij aan. Verschrikt draai ik me om en zie een enorme lawine op me af komen. Ik heb geen mogelijkheid om te ontkomen en word overspoeld van oneindig veel sneeuw.  Onmiddellijk is het pikkedonker en muisstil. Ik kan geen adem meer halen en raak in paniek. Waar is boven en waar onder? Zonder enige oriëntering begin ik als een bezetene te graven. Warme tranen lopen over mijn gezicht wat ijskoud is. Waarom is dit mijn leven en waarom gebeuren al deze dingen met mij? Waarom worden zomaar mensen van wie ik zielsveel hou van mij ontnomen? Ik wil alleen maar gelukkig zijn, net als iedereen. Een leven zonder zorgen is voor mij alleen maar utopie. “ Jij bent sterk, jij kan dat”! Maar waarom kom ik sinds mijn kindheid in situaties waarin dat zou moeten? Er zijn zoveel dingen waarvoor ik oneindig dankbaar ben in mijn leven, maar ook gebeurtenissen die me aan de rand van de waanzin drijven . Elke vorm van mentale pijn, hoe klein of groot ook, holt je van binnen uit. Uiteindelijk voel jij je leeg en verdoofd. Je voelt je een ander mens. Laatst hoorde ik iemand zeggen “ Hoeveel kan een mens hebben?” Eerlijk gezegd weet ik het niet. Je kind verliezen is de overtreffende trap. Je vraagt je af waarom het niet oud mocht worden.  Zal dit echt een reden hebben of is dit gewoon willekeurig? “ Mmmhhh…wie nemen we vandaag mee naar boven? Even kijken…iene miene mutte, tien pond grutten, tien punt kaas , iene mutte is de baas…..”. Wat het antwoord ook is, het heeft mij veranderd, ik neem niets meer voorlief.

Ik ben nog steeds aan het graven toen ik opeens denk, jullie bekijken het allemaal. Ik ben er klaar mee. Zoeken jullie het allemaal zelf uit. Ik word rustig en ik vind alles best. Eindelijk kalmte in mijn hoofd. Ik voel de pijn van de kou die door mijn lichaam dringt en laat alles over me heenkomen….

Toen ik opeens een scherpe stem hoor die me terechtwijst.“ Ma, doe normaal! Stop met je zelfmedelijden en verman je.“ Een glimlach ontsnapt mijn gezicht, deze stem herken ik uit duizenden!!!! Ik zie haar mooie gezicht met de strenge blik voor me. Je hebt gelijk Jen, zoals meestal. Ik voel een soort oerkracht in me opkomen. Met het laatste beetje kracht probeer ik mij een weg naar buiten te banen toen ik opeens licht zie. Het is nog heel ver weg, maar het geeft me kracht en moed om door te gaan omdat ik weet dat ik ooit weer onder de volle zon zal lopen.   

Mijn laatste blog ging gewoon over mij. Over hoe stuntelig en chaotisch ik kan zijn. Ik voelde me schuldig omdat ik het gevoel had dat ik Jenna te kort deed. Hoe kon ik in zo een periode over iets onbenulligs schrijven? Toch wilde ik het doen. Mijn gevoel zei mij, dat dit precies is, waarover ik wilde schrijven. Maar toch blijft het schuldgevoel aan me knagen. Ik denk dat dit iets is wat moet slijten.

Wij mensen zijn echt rare wezens. We passen ons aan, aan wat normaal lijkt te zijn en maken ons druk wat anderen van ons denken. Zo heb ik ook lang gedacht, dat van mij verwacht wordt om op een bepaalde manier te rouwen. Kon ik wel gewoon naar de supermarkt gaan ipv apathisch op bed te liggen? Hoe kon ik hardop lachen als ik nog niet lang geleden mijn dochter ben verloren? Mensen zullen wel denken dat ik niet genoeg van haar heb gehouden. Dat waren vaak mijn gedachtes. Ze zijn misschien heel menselijk, maar ze maken je ook gek. Zeker omdat ons eigen brein onze grootste pester is. Als je het maar vaak genoeg in jezelf herhaald, wordt het je eigen waarheid. Je vult zelf in wat anderen van je denken en verwachten en op een gegeven moment ga je aan jezelf twijfelen.

Eerlijk gezegd ben ik daar klaar mee. Ik probeer weer te leven met mijzelf in de hoofdrol. Mijn gevoel en mijn handelen  daarna zijn weer ontzettend belangrijk voor mij geworden. Ik leef voor mezelf (en mijn kinderen natuurlijk) en voor niemand anders. Voor mijn gevoel gaan we ons steeds meer van onszelf ontvreemden, door al de drukte,  materialisme en social media. Wij proberen een perfect beeld van ons te schetsen, terwijl we eigenlijk ongelukkig zijn. Ik denk dat we vaak bang zijn om uit ‘ de boot te vallen’ als we eerlijk zouden  zijn. Wat zullen mensen niet wel denken….

Na Jenna haar overlijden heb ik veel inzichten over mezelf gewonnen. Zo maakte ik me jarenlang druk hoe ik op anderen overkwam. Ik was vaak bang voor mezelf op te komen omdat ik dacht dat ik dan niet aardig werd gevonden. Intussen denk ik 'so be it'!  That's me! Love it or hate it! Bovendien was ik er zo mee bezig om anderen gelukkig te maken, dat ik mezelf helemaal was vergeten. Het is hard werken en het vraagt veel zelfreflectie , maar elke dag kom ik weer een stuk dichter tot mijn kern. Elke dag word ik weer een beetje meer Michaela.

Vanochtend, ik ben bezig de boterhammen voor mijn kleine rode draak te smeren, komt deze vrolijk naar beneden. Ze is intussen al een grote meid van 10 en ze mag zelf kiezen wat ze aan wil. Ik ben al aan vrolijke kleurencombinaties gewend en soms noemen we haar zelfs pipo, maar haar huidige keuze laat toch een zachte OEI uit mijn mond ontsnappen. Een zwarte joggingbroek met een oranje streep aan de zijkant, een knalgele trui, blauwe sokken , rode gympen en een groene jas. Ik ben geneigd een zonnebril tevoorschijn te halen als ik het toch niet kan laten om iets te zeggen. “ Lieverd, ik zou echt een andere broek aan doen, je lijkt nu wel heel erg bont, je staat echt voor gek” . In de hoop dat ze tenminste één van haar gekleurde kledingstukken wisselt kijkt ze me aan en zegt” Ma, wat interesseert het mij wat andere mensen ervan vinden, ik vind het mooi en het zit lekker”. Verbaasd, maar ook trots kijk ik haar aan” Je hebt gelijk schat! Hou lekker deze kleren aan”! Ik geef haar een dikke kus en zwaai haar uit!