Als de wereld stopt met draaien

Opeens valt alles stil en de wereld, zoals ik ze ken zal nooit meer hetzelfde zijn.

1994, ik ben 1,5 jaar getrouwd en het leven lacht mij toe. De relatie met mijn vader is zoals altijd‘ ingewikkeld’ en we hebben net weer een ruzie bijgelegd. Ik ben met mijn (ex) man in de supermarkt als ik opeens van een soort van melancholie word overvallen. Mijn benen beginnen te trillen en mijn hart slaat bijna over. Ik krijg een naar gevoel als ook mijn ex verteld, dat hij zich neergeslagen en verdrietig voelt. Wat is er aan de hand? Geen van ons beiden kan er een vinger op leggen en zo besluiten we verder te gaan winkelen.  

Thuis aangekomen beginnen we met de voorbereidingen voor het avondeten, als opeens de telefoon gaat. Mijn ex neemt op en ik zie hem wit wegtrekken. Ik verstijf van angst, omdat ik voel dat hij net iets heel heftigs te horen heeft gekregen. Hij kijkt mij aan en ik zie onbeschrijfelijk veel verdriet in zijn ogen. Mijn onrust is in paniek omgeslagen en met een brok in mijn keel wacht ik tot het telefoongesprek beëindigd is. Het duurt niet lang en ik hoor hem gedag zeggen. Ik zet me schrap voor wat komen gaat. Hij loopt op me af en wil mij omhelzen( nu weet ik zeker dat het foute boel is, ik wil hier weg!) en ik deins terug. Ik zie zijn mond bewegen, maar ik wil niet horen wat er elk moment uit kan komen. Voordat ik ook maar een vluchtplan kan bedenken, spreekt hij de vreselijke woorden uit. “ Je vader is dood”! Boem, de bom is gedropt.

NEE, DIT KAN NIET. IK WEET NIET WAT DIE GEK DAAR ZEGT, MAAR DIT IS ONMOGELIJK. STOP ER MAAR MEE, JE LIEGT, LIEGT, LIEGT!!!!! Tranen springen in mijn ogen.

Ik weet dat het niet altijd soepel tussen mijn vader en mij verloopt, maar dit kan niet waar zijn. Ik kan hem niet kwijt zijn. Het is net weer goed tussen ons. Na een fikse ruzie was onze relatie voor een paar weken op non actief. Ik was te koppig en te gekwetst geweest om over mijn eigen schaduw te springen. Als mijn moeder belde weigerde ik steevast om met mijn vader te praten. Uiteindelijk duurde de stilte me te lang en reed ik naar mijn ouders om het met mijn vader uit te praten (min of meer, we deden gewoon alsof er niets aan de hand was). Bij het afscheid omhelsden we elkaar en zei ik tegen hem dat ik van hem hield. Ik startte de auto en reed weg, mijn vader in de achteruitspiegel steeds kleiner wordend. Hij was aan het zwaaien en ik voelde me gelukkig. Eindelijk was deze stomme ruzie voorbij.

Nu sta ik in het midden van mijn woonkamer en heb het gevoel dat de grond onder mijn voeten wegzakt. Ik heb de behoefte om te rennen, ver weg van dit allemaal. Ik kom in beweging en sprint de trap op, waarnaar ik in hetzelfde tempo ook weer naar beneden kom. Dat herhaal ik een paar keer tot ik uiteindelijk in de woonkamer op mijn knieën zak. Ik geef een soort oerkreet van mij en mijn tranen veranderen in een hysterisch gehuil. De pijn voelt intens en ik zak als een pudding in elkaar. Achter mij hoor ik mijn ex, die mij verteld dat mijn vader zichzelf van het leven heeft beroofd. Aan zijn stem kan ik horen dat ook hij huilt. Hij gaat op zijn knieën en slaat zijn armen om me heen. Samen zitten we op de koude harde grond en laten onze tranen de vrije loop.

Als ik weer rustiger ben krijg ik het hele verhaal te horen. Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd door koolmonoxidevergiftiging. Hij lag vredig in zijn auto te slapen. Zolang ik kan denken zei hij dat we beter af waren zonder hem. Ik heb dit nooit serieus genomen, iets wat ik beter wel had kunnen doen.

Wij zijn onderweg naar Duitsland. Het is 8 uur rijden en ik zit als een dood vogeltje op de bijrijdersstoel, niet in staat ook maar iets te zeggen. In mij woest een vulkaan, klaar om tot uitbraak te komen en het hele verdriet met zich mee te sleuren. Ik denk aan mijn vader. Wat als dit alles geen misverstand is en hij echt dood is? Als hij niet meer terugkomt en ik hem nooit meer kan zien of aanraken? Met wie moet ik dan ruzie maken? Mijn vader was een complexer man met veel ruwe kantjes, maar hij was ook een echte kindervriend. Mensen hadden soms problemen met zijn manier van doen, maar kinderen waren doorgaans gek op hem. Hij wilde zo graag opa worden en kon niet wachten tot ik zwanger zou raken. Wat moet ik nu mijn kinderen vertellen waar hun opa is? Rillingen lopen over mijn rug. Had een kind in mijn buik misschien het verschil gemaakt? Het verschil tussen leven en dood? Had hij daardoor misschien meer levensvreugde gehad? Of was hij zo ongelukkig, dat dit echt zijn enige en laatste uitweg was?

Het is midden in de nacht en ik kijk uit het raam. De wereld is in het zwart gehuld en vliegt aan mij voorbij. De wereld is even gestopt met draaien, maar morgen komt de zon weer op en gaat het leven gewoon verder. Maar dan zonder jou lieve papa. Moe en uitgeput door alle emoties rijden wij op het erf van mijn ouders. Ik betrap mij, dat ik stiekem om me heen kijk, op zoek naar mijn vader. Misschien, heel misschien was dit een boze droom en komt hij ergens tevoorschijn. Als ik mijn moeder alleen het huis uit zie komen besef ik dat dit ijdele hoop is. Op deze donkere verschrikkelijke dag heb ik mijn vader voorgoed verloren.

Ik zie dat mijn moeder rode ogen heeft en wij vallen elkaar in de armen. We blijven enkele minuten zo staan voordat we naar binnen gaan. In het huis is het akelig stil en ik zie de sleutels van mijn vader op tafel liggen. Niets wijst erop dat hij ze nooit meer zal gebruiken. Ik pak ze op en druk ze stevig tegen me aan. Hoe graag had ik dit nog met mijn vader willen doen. Hem vasthouden en hem vertellen hoeveel ik van hem hield. We blijven een paar dagen en voordat ik weer naar huis rij draai ik me om en zwaai naar het huis, de garage waarin mijn vader zichzelf van het leven heeft beroofd, zijn fiets wat nog onder het afdakje staat, het leven zoals het was en nooit meer zal zijn. Een laatste goodbye voor mijn vader.

Intussen zijn tig jaar verstreken en blijkt de dood van mijn vader niet de enige ingrijpende gebeurtenis in mijn leven te zijn. Het was wel de eerste in een reeks levens veranderende omstandigheden die mijn pad nog zouden kruisen. Soms vraag ik me af wat er was gebeurd als ik zwanger was geraakt.  Als mijn lichaam mij niet in de steek had gelaten. Wat als ik zijn uitspraken serieuzer had genomen?  Wat als ik gewoon vaker tegen hem had gezegd dat ik van hem hield? Allemaal vragen waarop ik geen antwoord zal krijgen. Het doet me wel beseffen dat ik in het “ nu “ moet leven en belangrijke dingen niet moet uitstellen . Elke dag mijn best doen voor de mensen van wie ik hou.

Zo moeilijk mijn vader ook was, had hij een hart van goud ( wat ik als kind niet kon zien). Zijn verleden maakte hem ongelukkig en zo raakte hij de grip op het leven kwijt, allang voordat hij besloot dat het allemaal te zwaar voor hem was. Ik ben ervan overtuigt dat hij van me hield, ook al duurde het jaren om dit te beseffen. Als hij nu voor me zou staan, zou ik zeggen dat ik hem vergeef en dat ik het erg vind dat hij geen gelukkiger leven heeft gehad. Maar het belangrijkste wat hij moet weten, dat ik hem nooit zal vergeten.