Omarm het leven

Ken je het gevoel verdoofd te zijn en je leven op automatische piloot te leven? Dat je s ochtends wakker word en het voelt alsof je helemaal niet hebt geslapen? Dat je hele lichaam pijn doet alsof je als een gek tekeer bent gegaan in de sportschool? Dat je in tranen uitbarst als er iemand ‘’boeh’’ tegen je zegt? Of dat jij je steeds afvraagt waarvoor je het  allemaal eigenlijk nog doet en je gewoonweg geen energie hebt om sociaal compatibel te zijn? Dit is het leven waarin ik momenteel zit. Een leven wat getekend is door verdriet , verwerking en onrust. Maar ook door lichamelijke uitputting en zelfmedelijden.

Al als klein kind begreep ik de wereld niet. Waarom deden mensen elkaar zoveel verdriet aan en  gebeurden er overal nare dingen?  Ik begon mij een soort van onzeker te voelen en miste een zekere veiligheid in het leven. Als mensen tot zulke dingen in staat waren, hoe kon je dan onbevangen leven? Toen ik ouder werd ontwikkelde ik interesse in geschiedenis, in het bijzondere in WO1 en WO2. Hoe moest het voelen als jij naar het front ging, niet wetende of je heelhuids of überhaupt levend terug zou keren? Wat ging door je heen als je met je kinderen voor je leven moest rennen ? Welke angsten moest je doorstaan als er bommen om je heen werden gedropt? Ik was veel met het wie en waarom bezig toen ik een reportage over concentratiekampen zag. Mijn interesse werd gewekt en ik begon boeken erover te lezen. Welke verschrikkingen daar plaats vonden is niet met een pen te beschrijven. Menselijkheid was ver te zoeken. Hoe  gewetenloos en barbaars konden mensen zijn? Dit maakte veel indruk op me en zo begon ik me in het menselijke brein te verdiepen. Hoe kon een vader naar zijn werk gaan, zijn kinderen waarschijnlijk nog kussend gedag zeggen en later de dag andermans kinderen koelbloedig vermoorden? Deed dit hem echt helemaal niets? Of hoe kon je zoveel mensenlevens beëindigen en daarna weer doodleuk verdergaan met je leven? Deden ze dit vrijwillig of speelde er ook een angst voor hun eigen leven en dit van hun gezin mee? Ik denk dat het laatste ook vaak de reden was, maar ik ben er ook van overtuigt dat er mensen toen gehersenspoeld waren.

Tot een zekere hoogte vind ik dit nog steeds. Dat mensen zich zo erg laten beïnvloeden en niet meer zelf nadenken dat ze vaak het contact tot zichzelf verliezen. Ze worden zich er niet bewust van wat ze zelf willen en wat ze gelukkig maakt. Je kan het noemen zoals je wil, ik vind dat er individualiteit verloren gaat. Wij zijn allemaal een minuscuul deeltje van een groot geheel , maar toch is een ieder uniek en bijzonder. Ik vind het fascinerend om erover na te denken en ik zie de verscheidenheid als iets moois. Waarom dan toch al de haat en nijd? En waarom is ons ego zo ontzettend belangrijk voor ons en hebben wij zoveel moeite om het woord sorry te zeggen?

Zelf ben ik ook geen heilige en mensen die me kennen zullen beamen dat ik een opvliegerige tante ben. Mijn vriend noemt me terecht heethoofd. Als ik ook maar ergens een klein beetje onrecht bespeur, vlieg ik door het plafond (op mijn bezem haha). Dan ben ik in een paar seconden van 0 naar 100. Maar het leuke eraan is dat ik ook weer net zo snel beneden ben. Dan ga ik relativeren en mezelf reflecteren en kan daardoor  zien waar het fout is gegaan. Zo erg je je ook door je emoties hebt laten meeslepen, je hebt altijd de keuze om je excuses aan te bieden. Maar precies dit is wat mensen niet doen. Hun trots is zo torenhoog, dat het voor ze ondenkbaar is om hun fouten toe te geven. Maar waar ligt dit aan? Geen idee, ik kan er alleen naar gissen. Volgens mij voelt het voor ze als een soort gezichtsverlies. Hoe makkelijk is het met de vinger te wijzen in plaats van bij jezelf ten rade te gaan. Heeel makkelijk! Terwijl ik er heilig van overtuigd ben dat er bij iedereen ergens een heel klein vlammetje brand die het dolgraag weer goed wil maken. Ruzies geven een hele hoop negatieve energie en dat voelt voor niemand fijn.

De afgelopen weken waren voor mij heel moeilijk. In plaats van te leven was ik aan het overleven. Mijn hele verdriet, waarvan ik de hele tijd al in de veronderstelling was dat ik het aan het verwerken was, kwam opeens naar boven. Ik werd erdoor overspoeld  en het was gewoon te groot en te machtig om er weerstand aan te bieden. Het voelde (en voelt nog steeds) alsof het leven met mij een loopje neemt. Tot overmaat van ramp waren er ook nog dierbare vrienden die met betrekking tot werk en vriendschap mij ontzettend hebben gekwetst. Ze hebben mijn vertrouwen zo erg beschadigd, dat ik even helemaal van de kaart was. Hoe kan je iemand die al op de grond ligt nog een trap na geven? Mijn hele zienswijze op vriendschap kwam behoorlijk in de knauw.  Hoe rechtvaardig ik dit met mijn eigen vertrouwen in mensen? Het liefst had ik mij willen opsluiten, helemaal  van de buitenwereld gescheiden. Dan zou  niemand mij meer kunnen kwetsen...

Was het maar zo makkelijk. Ik zal toch moeten proberen om dicht bij mezelf te blijven en het gebeurde een plek te geven. Op een gegeven moment zal ik er afstand van moeten nemen en het als een gegeven beschouwen om er uiteindelijk geen emoties meer aan te verbinden. Gelukkig ben ik  iemand die steevast erin geloofd dat mensen van nature goed zijn. Dit gaat me lukken, omdat als ik eerlijk tegenover me zelf ben hen allang heb vergeven.

Terwijl ik deze blog schrijf kijk ik naar buiten, naar al de dingen die Jenna niet meer kan zien en voelen. Ik weet niet of ik dit ooit te boven kom, maar voor nu weet ik dat ik in een crisis ben beland. Meer dan 1,5 jaar heb ik me staande gehouden en trotseerde ik de onvermijdelijke klap, maar voor nu is de koek op.

Mijn kind is er niet meer en komt nooit meer terug. Dit is de harde waarheid. Nooit meer samen de slappe lach hebben, nooit meer samen ouwehoeren en nooit meer samen argumenteren. Het is klaar, over en uit. Onze tijd hier samen is voorbij, voor altijd. Ik weet nog niet hoe ik deze waarheid in de toekomst in ga vullen, maar ik weet zeker dat ik er een manier zal vinden. Ook mijn andere kinderen hebben een moeder nodig en die zal ik altijd voor ze zijn.

Wat jullie op dit moment ook doen( behalve mijn blog lezen) wees lief voor de ander en probeer elke dag de beste versie van jezelf te zijn.

Groetjes Michaela