Opeens ben je een kankerwijf

Welkom bij mijn tweede blog. Als je nu een logisch vervolg op mijn eerste verwacht, moet ik je teleurstellen. Net zo chaotisch als ik ben, is ook mijn leven. Een andere manier van schrijven zou niet bij me passen. Voor dit spannende avontuur ga ik terug in de tijd

Daar lig je dan, half versuft in een kleine kille ruimte, wachtende totdat het onderzoek gaat beginnen. De dokter kletst vrolijk met me en de verpleegkundige heeft ook van alles te vertellen. Ik denk bij mezelf wat een gezellige boel hier en vergeet bijna dat ze al zijn begonnen. Totdat het opeens onaangenaam stil wordt. Ze vertellen me dat het onderzoek klaar is en rijden me naar een andere kamer. Het duurt niet lang en twee dokters (waaronder ook die van het onderzoek) komen naast mij te zitten. Ik herinner me hun blikken, maar ook de eerste zin die volgde “Wij komen hier met zijn tweeën, dat is geen goed teken.” Dat had ik zelf al kunnen invullen, hoe gezellig het ook was, ze waren zeker niet hier met z'n tweeën om dat gesprek voort te zetten. Straight to the point vertellen ze dat ze geen goed nieuws hebben. Ze hebben geconstateerd dat ik zojuist lid ben geworden, lid van de gevreesde kankerclub. Heb ik dat weer! Ik neem het gelaten op,  ik ben tenslotte nog zo suf als een konijn. Ik moet ook aan mijn oudste dochter denken.  Een paar jaar geleden zat ik ook met haar in het ziekenhuis om dit soort nieuws te moeten horen. Dit is iets wat je als moeder nooit wil meemaken, of je kind nu 2, 10 of 20 (zoals mijn dochter) was, dit laat je grootste nachtmerrie werkelijkheid worden. Ik rijd naar huis en weet even niet wat ik moet doen. Ik ben niet in paniek en moet ook niet te huilen, waarom ben ik toch zo rustig?

De afgelopen jaren heb ik mij vaker met kanker bezig gehouden, maar nooit in verband met mezelf. Ik weet dat gezond eten en verandering van lifestyle noodzakelijk zijn. Voor mij heel logisch, maar voor mijn dochter iets waarover ze met haar moeder lang kan discussiëren. Koppig als ze is, wat ze natuurlijk niet van mij heeft, laat ze me rustig, maar consequent weten dat het haar beslissing is en niet de mijne. Ze heeft helemaal gelijk, maar als moeder is het moeilijk om los te laten en daar ook in te berusten. Iedereen moet uiteindelijk zijn eigen keuzes maken.  Ik heb behoefte om op zoek te gaan naar antwoorden, zodat ik kan begrijpen wat er in mijn lichaam is gebeurd. Ik besef dat kanker niet meer en niet minder is dan op hol geslagen cellen. Mijn immuunsysteem heeft het laten afweten en de aanwezige kankercellen hun gang laten gaan.

Maar hoe kon het zover komen? Oke, dat ik soms met chocola ontbeet, graag een wijntje dronk en at waar ik ook maar trek had, hielp niet echt. Maar waren dit de boosdoeners? Of was het feit dat ik weinig rust nam, vaak over mijn grenzen heen ging, maar ook geen grenzen kon stellen ook belangrijke redenen dat ik nu met kanker moest dealen? Ik weet hier geen duidelijk antwoord op, maar ik denk dat er meerdere oorzaken in het spel waren.

Ik krijg chemo en het vooruitzicht dat ik waarschijnlijk mijn haar ga verliezen doet me niet veel. Als dat alles is, dan teken ik ervoor. Op een gegeven moment kan ik er zelfs om lachen en maken mijn kids en ik er grapjes om. Gelukkig valt het mee en word ik niet helemaal kaal. Wat volgt is de operatie waarmee ik met mijn grootste angsten geconfronteerd word. Ik moet mijn claustrofobie overwinnen en na meer dan 35 jaar weer de lift in (beetje lastig om de verpleegkundigen te vragen om mij na de operatie naar de 5e verdieping te tillen hahaha), krijg ik een volledige narcose (een ware nachtmerrie voor mij) en wordt er gewoon in mij gesneden (bbrrr…). Erger kan je het voor mij niet maken. Maar ook de scans waar je in een soort pijp word geschoven zijn echt een highlight voor mij.

Ik besluit behalve chemo en operatie het heft in eigen handen te nemen. Mijn immuunsysteem heeft gefaald, dus moet ik er nu alles aan doen om hem weer in topvorm te krijgen. Ik besluit op mijn eten te letten en niet alles klakkeloos naar binnen te schokken. Ik stop met alcohol (meestal dan haha ), frisdrank, extra suiker en bewerkte vleeswaren. Ook ben ik gaan sporten, iets waar ik altijd een hekel aan had en mediteer ik als ik de rust in mijn druk gezin kan vinden. We zijn nu een paar jaar verder en ik voel me fitter en energieker dan ooit en als klap op de vuurpijl ben ik ook nog aardig wat kilos kwijt geraakt (dat was ook hard nodig 😉) Het gevoel dat mijn lichaam mij in de steek heeft gelaten heb ik niet, juist het tegenovergestelde. Ik ben trots op hem dat hij de schade nog enigszins wist te beperken.

Een tijdje geleden ben ik helemaal gestopt met dierlijke producten. Dat vond ik best wel een opgave. Ik hou van eieren, kaas en yoghurt en dat te moeten missen is best pittig. Ik heb me erbij neergelegd dat deze lekkere dingen tot mijn verleden horen, maar soms, als mensen van hun warme chocolademelk met slagroom, hun kaasbroodje of een simpel stuk brie zie genieten, en ik weer de zoveelste peen uit een zakje pak, denk ik “ yeah, ik ben lekker vegan, het feest kan beginnen, haha"

Maar ik weet waarvoor ik het doe en dat geeft mij energie. Ik wil het anders doen, beter! Maar ook ik ben nog op zoek naar een goede middenweg. Het afgelopen jaar ben ik er weleens in doorgeslagen, het woord genieten kwam dan niet meer in mijn woordenboek voor. Op verjaardagen en andere gezellige partijen wil ik nu nog weleens zondigen. Dan pak ik de helft van een puntje taart of gewoon een stukje kaas. Alles met mate, maar vlees heb ik definitief van mijn menukaart verwijdert. Het besluit om bewuster te leven ligt bij iedereen zelf. Mijn keuze hoeft niet de juiste te zijn, maar dit is waar ik in geloof.

Het was een pittige reis, waarin ik vaker dacht waar ben ik in beland? Je duikt in een wereld, waarvan je je geen voorstelling kan maken. Een wereld vol ziektes, onderzoeken, ziekenhuizen en verdrietige verhalen. Ik dacht altijd dat dit soort dingen anderen overkomt, maar niets is minder waar. Kanker kan het leven van iedereen zomaar op zijn kop zetten.

Ik kijk in de spiegel (dat doe ik vaker haha) waar nog niet zo lang geleden lange krullen mijn gezicht sierden en zie nu een kort kapsel. Ik glimlach en besef dat ik mijn nieuwe coupe ook wel leuk vind (ik noem het altijd mijn kankerkapsel). Zonder mijn ziekte was ik dit niet te weten gekomen. No way dat ik mijn haar kort had geknipt. Het is een rigoureuze gebeurtenis voor een kleine bewustwording, maar wie zegt dat het leven altijd makkelijk is.