Wat een oude kop

Mijn wekker gaat en het enige wat ik kan denken is "Nee, alstublieft niet, ik ben nog niet klaar om op te staan. Ik wil nog slapen, ook al is het maar voor heel even"  Ik dut weer even weg. Totdat mijn dochtertje van 9, die 's nachts stiekem in mijn bed is gekropen, roept dat ze met mij wilt kroelen. Stevig maar vastberaden slaat ze haar arm om mij heen en kruipt ze zo dicht mogelijk tegen me aan. Zo dicht, dat ik het een beetje benauwd krijg. Geïrriteerd wil ik roepen 'Nu even niet! Mama is nog niet helemaal wakker, geef me nog 5 minuten' Maar in plaats daarvan druk ik een dikke kus op haar wang en sla mijn armen ook om haar heen. Ik voel de liefde voor haar door mijn lichaam gieren en geniet volop van het moment. Waar is de tijd gebleven, dat ze met een brede glimlach op haar gezichtje voor de eerste keer mama riep of nog wankel op haar beentjes de wereld begon te ontdekken?  Nu ligt er een meisje naast me die precies weet wat ze wilt. Heel even overweeg ik om ons ziek te melden. Dan blijven wij gewoon in bed en kijken de hele dag Netflix, natuurlijk niet zonder popcorn en chips. Ik zie het al helemaal voor me en kan een glimlach niet verbergen, tot mijn geweten opeens de kop opsteekt. Wat als de kinderen vandaag een belangrijke toets hebben (die ik gewoon vergeten ben) of mijn collega's geen vervanging voor mij kunnen regelen? Ik baal van deze gedachten, omdat ik me daardoor realiseer wat mij te doen staat. Namelijk opstaan!!!! Ik zucht diep, geef de kleine dame naast mij nog een kusje op haar voorhoofd en trek dan haar deken weg. Ze begint te gillen, wat ze steeds harder doet als ik haar kietel. Ik zeg dat het tijd is om op te staan, maar ze vraagt me om nog één minuut en die geef ik haar.

Slaapdronken struikel ik naar de badkamer en roep ik haar grotere broer. Ook voor hem is het tijd om uit zijn warme bed te komen. Ik pak mijn tandenborstel en kijk in de spiegel. Een welbekend gezicht lacht me tegemoet. Ok, lachen is misschien wat overdreven zo vroeg in de ochtend, maar een grijns verschijnt er wel. Mijn vrolijkheid is snel over, als ik wat beter naar mijn gezicht kijk. Nieuwe, nog niet eerder gespotte rimpels sieren mijn gezicht. Ze zijn zomaar verschenen, zonder mij te vragen of ik het nou leuk vind of niet. Wanneer was ik gestopt er jong uit te zien en kreeg ik een mama gezicht? Hoelang duurt het nog tot het in een oma gezicht veranderd? Volgens mij ben ik al hard op weg. Nu moet ik echt lachen, jeetje wat heb ik toch een oude kop gekregen. Ik zit bijna met mijn neus tegen de spiegel aan om de schade van dichtbij te kunnen bekijken, als ik opeens een stem achter me hoor. Mijn zoontje van 12 staat in de deuropening en kan zijn lach bijna niet inhouden. 'Wat doe je Mama?' Ik geef hem een knipoog en antwoord: 'Ach ik kijk alleen maar naar mijn rimpels' Grijnzend kijkt hij me aan en antwoord: ' Mama, jij word nooit oud, jij bent nog heel mooi."  Mijn hart vult zich met liefde en ik voel me weer 20 en wonderschoon. Vergeten zijn de rimpels, de flubberbillen  en zwabberarmen . Met een glimlach op mijn gezicht spring ik onder de douche.