Verdriet en wat nu?

Lieve Jenna,

Ik weet niet wat ik moet zeggen.

Je bent er niet meer. Mijn allerliefste grote, slimme, lieve en knappe zus. Als jij zou weten hoeveel tranen ik gelaten heb, zou jij allang boos op mij geworden zijn.

Jij was diegene die mij elke dag vertelde hoe trots je op mij was, dat ik genoeg was en dat ik dat zelf ook in moest zien. Je kende mij van binnen en buiten. Jij wist altijd hoe ik mij voelde, wat ik wilde en wat ik ergens van vond.

Ik kreeg zo vaak ‘random’ appjes van jou over dat ik de beste zus ever was.

Ik vroeg, waar komt dit vandaan?

Zij zei altijd: gewoon, omdat je dat bent. Je wilt altijd alles voor mij doen, regelen en helpen. En dat vind ik heel fijn en lief met heel veel hartjes.

Dit was haar reactie. Deze reactie zal ik nooit meer krijgen van jou.

Ik had mij geen betere zus kunnen wensen. Jij was mijn alles, je bent mijn alles. Dat blijf jij voor altijd. Jij was de beste zus voor J., V., J. en voor mij. Nu is dat weg, maar je zal er altijd blijven. Ik zal goed voor ze zorgen, Jen! Ik beloof het je. Jij was zo slim, als iemand even een antwoord niet wist, was het zo dat diegene het even aan Jenna moest vragen, want die wist wel alles.

En vandaag jen, heb ik mijn krullen laten staan, want dat vond jij zo mooi.

Jij moest de regels bij papa en mama verbreken, zodat wij er later profijt van hadden. Vannacht, precies een week geleden stonden wij naast jouw sterfbed. Hier hebben wij mooi afscheid van jou, als geweldig persoon kunnen nemen. Hoe zwaar dit ook was, maar zeer dankbaar dat dit nog kon.

Op haar sterfbed vertelde ik haar dat er een aantal mooie momenten hadden plaatsgevonden. Dit wist zij natuurlijk al, maar toch voor de zekerheid. Zo was ik 3 dagen daarvoor jarig en werd ik 19. Had J. maandag  zijn eindmusical en had ik samen met hem schoolspullen gekocht voor de middelbare school. En de dinsdag, de dag waar onze nachtmerrie werkelijkheid werd, had ik mijn diploma uitreiking van mijn opleiding tot Onderwijsassistente. Dit vertelde ik haar en zij lachte en maakte een trots geluid.

Keer op keer barst ik in tranen uit als ik reacties van mensen lees op jouw overlijden. Ik zie hoeveel mensen jou lief hadden en jou zo een bijzonder en sterk persoon vonden. Dit doet me enorm goed, want hier ben ik zo enorm trots op. Dat was mijn zus en zoveel mensen hielden enorm veel van haar.

En nu Jen, heb je opa leren kennen en nu beschermt hij jou. Zoals jij mij beloofde, zou jij ons altijd beschermen vanaf boven.

I love You mijn superheld, tot ooit weer!

Wie ben jij?  Wie is hij of zij? En wie ben ik? Wij allemaal moeten proberen te ontdekken wie we zijn. Als een partner overlijd ben je een weduwe, maar als je kind overlijd wie ben je dan? De moeder van…En dat zal je altijd blijven. Het gedicht hier boven is van een zusje, Jenna haar zusje. Dit was haar speech bij de uitvaart.

Aan het begin zie je dat mensen je mijden. Ze weten zich geen houding te geven en denken dat ze er goed aan doen om jou met rust te laten. Dat is vaak ook zo. Maar ik denk ook dat ze vooral niet geconfronteerd willen worden met hun eigen angsten en schrikbeelden. Een kind verliezen is iets wat je eigen voorstellingsvermogen ver te boven gaat. Dat dacht ik vroeger ook. Ik dacht dat ik enigszins controle had over het welzijn van mijn kinderen. Tot een bepaalde hoogte is dit ook zo, maar uiteindelijk hebben we allemaal ons eigen lot en doet het leven met ons wat het wil.

Daarom begrijp ik de haat tussen mensen niet. Als ze al niet vanwege het vette eten een hartaanval krijgen, dan door misgunst, boosheid of rancune.  Het leven kan voor een ieder morgen voorbij zijn, dus kijk door de ogen van liefde en niet door die van je ego.

Bestaat er leven na de dood? Die vraag heb ik mij al vaker gesteld. Ongetwijfeld zullen er verschillende meningen over zijn. Ik heb er geen antwoord op, maar deze vraag is toch intrigerend. Sommige mensen denken het te weten, maar uiteindelijk komen we er pas achter als het voor ons tijd is om te gaan. Misschien is ‘leven’ ook niet het juiste woord. Is er iets na de dood? Klinkt beter. Is er een bepaalde bewustzijnsvorm die wij ons niet kunnen voorstellen? Eerlijk gezegd denk ik dat wel. Het hele leven is zo complex in zijn schoonheid, dat een definitief einde zonder vervolg hem tekort zou doen. Wat een filosofische benadering. Het is gewoon een boeiend onderwerp, maar tegelijkertijd hoop ik ook, dat daar ergens een prachtige plek is waar Jenna nu is. Zij was niet gelovig maar ze zei ooit tegen mij :” Mama, ik ben jaloers op mensen die geloven. Ze hebben een kracht die hen helpt door moeilijke tijden te komen” . Meisje, wat heeft jou kracht gegeven om vol te houden? Jouw onuitputtelijke bron van optimisme. Je man was je grote liefde en je zei ooit dat je zonder hem nooit zo lang had volgehouden. Dit is toch ook een soort geloof, het geloof in liefde. Je grootste angst was dat je broertjes en zusjes je zouden vergeten. Hoe dan? Jouw gemis en al de herinneringen zitten in een ieder van ons. We hebben het vaak over jou “Weet je nog wat Jenna toen zei of deed?” Dan liggen we allemaal in een deuk, omdat je zo’n gek mens was. De wereld is veranderd zonder jou, ze heeft iets van haar glans verloren. We proberen er elke dag het beste van te maken, maar soms is het moeilijk, als wij ons realiseren dat je dingen die in ons leven gebeuren niet meer mee kan maken…

Onderuitgezakt zit ik op de bank. Ik kijk naar mijn buik die op de Himalaya gebergte lijkt en vind het bijzonder hoe snel de kilo’s er aan zijn gekomen. Ik baal ervan, omdat ik straks mijn best moet doen om ze er weer af te krijgen. Waarom kon ik me ook niet beheersen? Dat je niet lekker in je vel zit betekend niet dat je alles klakkeloos naar binnen kan schuiven. Intussen ben ik een profi in smoesjes verzinnen. Eten omdat jij je zo slecht voelt en verdrietig bent of omdat mensen je niet op de juiste manier bejegenden. Dit alles leek me een goed excuus. Maar hoe je het ook wendt of keert, je hebt je laten gaan. Deze manier van doen lijkt op het onderwerp van een discussie die ik eerder vandaag heb gevoerd. Iemand vertelde dat hij heel heftig in een ruzie heeft gereageerd. De boosheid liep hoog op en er werden geen aardige dingen gezegd. De persoon tegenover mij verontschuldigde zijn gedrag door te zeggen dat de ander zo lullig deed en hij daardoor kwaad werd.” De ander is schuld”! Ik kan een lach maar moeilijk onderdrukken, dit is natuurlijk wel echt kort door de bocht. Het is geen excuus je slecht te gedragen,  omdat een ander zich niet kan beheersen. ‘ Oog om oog tand om tand’ is niet echt een goede gedachte. Jij bent zelf verantwoordelijk voor elk slecht woord wat uit je mond komt. Wat een ander ook zegt of doet, je hebt altijd een keuze in hoe jij gaat reageren. Als de ander op een laag niveau gaat zitten, ga er niet bij zitten, maar houd de eer aan jezelf en blijf respectvol. En als het ook bij jou een keer mis gaat ( wat mij ook al menig keer is gebeurd), bied je excuus aan. Niemand is perfect. Hetzelfde geldt voor eten. Hoe slecht jij je ook voelt, jouw volproppen met allerlei ongezond voedsel helpt ook niet om je beter te voelen. Het is zelfs het tegenovergestelde. Je voelt je achteraf schuldig en je baalt ervan. Elke hap die door je keel gaat is je eigen verantwoording en geen enkele situatie of gevoel kan dat verontschuldigen.

De laatste maanden ging ik vol op in de slachtofferrol en had daarom het gevoel dat alles eten waarin ik ook maar trek had mijn goed recht was. Met als gevolg  dat ik nu 10 kg meer met me mee moet dragen. Gelukkig kan ik er ook de komische kant van zien. Als je niet gedisciplineerd kan zijn, moet je maar met je vetrollen dealen. Mijn grootste rol (mijn buik) heeft van mijn vriend zelfs een naam gekregen, MILKA! Drie keer raden wat mijn favoriete chocola is….Dus de komende tijd is het ‘me and my Milka’ haha. Het is wat het is en ik heb het zelf veroorzaakt.

Tot mijn volgende blog en dan hopelijk weer een paar kilo lichter.

Wees intussen lief voor elkaar en gun de ander zijn minpunten!

Liefs Michaela