Kwebbelkous

Ooit een kip zonder kop gezien? Nou ik ben er een. Ik denk dat de mensen die me persoonlijk kennen nu heel enthousiast achter hun smartphone, laptop of tablet zitten en  knikken. “ Oh jaaaa…. Dat klopt helemaal, die meid is een chaoot in hart en nieren”. Vandaag kreeg ik van een vriendin te horen dat ik soms pas begin te praten als ik van haar wegloop. Dan ziet ze me in de verte mompelen, maar verstaat natuurlijk geen woord van mijn gebrabbel. Ik moet eerlijk zeggen dat ik gigantisch moest lachen, omdat ik het meteen ging visualiseren. Michaela met zichzelf pratend, verzonken in haar eigen wereld. That’s me 😊 Ik weet dat ze gelijk heeft, mijn hersenen kunnen soms als ze overprikkeld raken in een soort van spaarstand schakelen. Dan kan ik zo op iets gefocust zijn dat ik alles om me heen vergeet. Best vermoeiend voor mij, maar nog  veel meer voor de mensen om me heen. Wat ook echt typisch voor me is, dat ik praat zonder punt en komma. Er komt maar geen eind aan, net een waterval. Dat uit zich ook in het schrijven van appjes. Volgens mij ben ik niet in staat om iets kort en bondig te verwoorden. Lappen tekst vliegen om je oren als ik je iets wil mededelen of vertellen. Soms heb ik dan ook met je te doen hahaha. Weer zullen mensen nu waarschijnlijk in de lach schieten, omdat ze dit van mij herkennen. Toch vraag ik me af of dat een algemeen vrouwending is of dat ik er gewoon heel erg goed in ben. Ik denk het tweede…

Ken je het gevoel dat je gek wordt van jezelf? Ik wel 😊 Dan ratelen mijn gedachten maar door als een sneltrein die niet tot stilstand komt. Af en toe heb je de behoefte om uit te stappen en een stuk te wandelen, maar hoe moet je dat doen als er geen haltes zijn? Ik sta altijd “ aan”, is het nu vroeg in de ochtend of laat in de avond. Dus ontspannen is ook een dingetje bij mij.  Maar ik heb er iets op gevonden…yoga. Ik weet, veel mensen hebben er een eigen mening over, zoals slaapstand of zweverig gedoe. Dat zijn in ieder geval reacties die ik heb gehoord. Maar hey, volgens mij hebben ze het nooit geprobeerd. Daar ben ik vrij zeker van.

100 jaar geleden ben ik er voor het eerst in een sportschool om mijn innerlijke rust te vinden. Laat zeggen ik heb goede voornemens het te proberen. Er is ook een kinderopvang, dus wat houd me tegen? Niets dus! Vol enthousiasme geef ik mijn kind af (lekker dit, even alle aandacht voor mij) en loop naar de zaal. Ik zie een paar vrouwen van middelbare leeftijd naar me kijken als ik breed grijnzend met mijn handdoek over mijn schouder arriveer. Ik word een beetje onzeker, waarom zitten ze zo naar mij te kijken en waarom zijn ze zo serieus? Misschien denken ze dat ik nog in mijn hysterische modus zit en zij allang zen zijn hahaha.  Ik pak een matje en ga zo ver mogelijk bij hen vandaan zitten. Of moet ik al gaan liggen? Jeetje waarom ben ik ook alleen gegaan??? Ik voel me een aap in de dierentuin en ik ben zeker dat iedereen naar me kijkt. Verschillende vrouwen staan in groepjes of met zijn tweeën te kletsen, alleen ik ben helemaal lonely. Het zweet breekt me uit, moet ik gewoon opstaan en weglopen? Ik twijfel even als ik toch maar besluit om nog even te blijven. Ik vraag me af waar de instructrice blijft als ik ze door de deur zie komen. Een jonge vrouw, die een beetje op Julia Roberts in haar jonge jaren lijkt, komt vrolijk  binnen gelopen. Wat ben ik blij haar te zien , ze is mijn lifesaver ….oke… situationsaver. Iedereen laat zich op zijn handdoek zakken en lacht naar Julia. “Ja hoor, nu kan het wel oude ladies”!!!!!!!!!!!!!!!!

We gaan beginnen. Ik ben klaar om in relaxmodus te gaan als ons gevraagd wordt om te gaan zitten…. oke… en de ene been te buigen en de ander eronder te schuiven ofzo. Wat??? Ik snap het niet helemaal en kijk stiekem naar mijn buurvrouw. Niet dat ik denk dat ik het nu goed doe, maar het lijkt tenminste een beetje erop.  Daarna armen boven het hoofd de ene gestrekt, de ander de elleboog van de ander vasthoudend en nu rare bewegingen met je bovenlichaam doen. Pijnlijk wordt mij bewust hoe stijf ik ben. Ik probeer me een voorstelling te maken hoe ik eruit zie, maar toch maar liever niet. Na allerlei “ rare” oefeningen mogen we liggen. Eindelijk!!! Het is muisstil en we krijgen de opdracht te ontspannen en aan niets te denken. Ja hoor, dat lukt me wel. ssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss…………………………………………………………………………………………………………………………………….

Wat moeten we vanavond eigenlijk eten? Aardappelen, boontjes en vlees. Volgens mij zag ik dat slavinkjes bij de ah in de aanbieding zijn. Zal ik meteen hierna naar de supermarkt gaan of toch eerst even naar huis? Mmmmmhhh… even nadenken wat praktischer is. Oh shit, ik zit de hele tijd te denken. Snel weer aan niets denken

sssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss…………………………………………………………………………………………………………………………...

Waarom deed mijn vriendin laatst toch zo raar? Heb ik misschien iets gezegd wat verkeerd gevallen is? Of heeft zij iets aan de hand? Misschien is er iets gebeurd en wil ze iets vertellen. Zal ze ZWANGER zijn??????? Jaaaaaaa….wat zou ik dit gaaf vinden. Ohhhh alweer Michaela. Opnieuw

ssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss…………………………………………………………………………………………………………………………

Ik hoor sirenes, zou er iets gebeurd zijn? Waar is iedereen? Op het werk of op school. Gelukkig. AAAAAAhhhhhhh… maar nu echt!

sssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssssss………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

“ Mevrouw, mevrouw de kleine blonde was toch van u hoor ik iemand fluisteren?” He??? Praat de stem met mij? Ik open mijn ogen en zie die meid bij wie ik een half uur geleden mijn kind heb afgegeven .“ Ze blijft maar huilen, kunt u meekomen?” Oh oke (liever niet, maar dat hardop te zeggen is ook een beetje lullig). Ik sta op en loop naar buiten. Ligt er nou iemand te snurken? Ik draai me om en zie een iets stevigere vrouw in dromeland. Ik kan een lach niet onderdrukken als ik uit de zaal loop. Wat een succes mijn invoering in yoga.

Yoga was uit mijn systeem tot ongeveer 1,5 jaar geleden. De rampzalige“ eerste keer” zat nog steeds in mijn herinnering, maar ik wilde het toch nog een keer proberen. Wat een verschil met 100 jaar geleden! Zo ontspannend en rustgevend! Ik bleef doorgaan…. tot Jenna overleed. Toen kon ik mij er niet meer aan toe zetten. Net zo min om met regelmaat te sporten. Alles voelde als een opgave.. zo ontzettend vermoeiend. Ik denk toch dat ik regelrecht op een depressie afstevende  niet in staat was om dit tegen te houden.

Een paar weken geleden kwam voor mij de wending. Ik ben lopend onderweg naar mijn werk, wat ik vaker doe om mijn hoofd leeg te krijgen. Het regent en ik trek mijn capuchon diep in mijn gezicht. Door het weer zijn er weinig mensen op straat, toch observeer ik die paar die er zijn. Wat is hun verhaal? Hebben ze ook ooit zoveel pijn gehad die ik nu voel? Ik denk aan Jenna. Waar ben je nu? Een vraag die ik vaak hardop stel. Opeens bedenk ik mij dat dit misschien ergens is waar het veel mooier is dan hier. Ik merk dat deze gedachte me rust geeft. Niemand weet waar de reis naartoe gaat, dus waarom niet naar een perfecte plek waar geen pijn en verdriet bestaat? Voor mij gaat dit de realiteit worden.

Sinds kort sport ik weer, zwem ik en ben ik weer met yoga begonnen.

(Ik schreef deze blog met mijn Airpods op. Bij de laatste zin komt opeens het liedje dat ik sinds Jenna haar overlijden aan haar verbind. Nu ben ik zeker dat ze blij met me is. Het komt helemaal goed mop, dat beloof ik je!! )