Is het niet gek….

dat wij het gevoel hebben dat alles om ons draait, terwijl er ontelbaar veel mensen op deze aarde leven met hun eigen problemen en verhalen?  Soms, als ik door steden of dorpen rij kijk ik aandachtig naar elke deur, me voorstellend wat een soap zich erachter afspeelt. Als de muren konden praten, wat voor verdrietige en vrolijke verhalen zouden ze vertellen?  Op dit soort momenten voel ik me heel nederig . Soms helpt mij dit te relativeren en anders naar dingen te kijken. Maar het blijft toch een bijzondere gedachte.

 

Is het niet gek….

 

Dat we vaak bewust voor iets kiezen wat niet goed voor ons is?

Zo heb ik sinds kort een guilty pleasure…Lang leve de liefde. Dan lig ik languit op de bank naar al de ongemakkelijke momenten te kijken en te genieten. Laten we eerlijk zijn, het is toch een beetje leedvermaak. Maar wat ik echt erg vind dat er onwijs veel vrouwen zijn die hun date afwijzen om het simpele feit dat ze te lief zijn. He???? Hier breekt echt mijn klomp. Het zijn stuk voor stuk leuke mannen die gewoon respectvol en aardig zijn. Geen watjes die over zich heen laten lopen. Hoe kan dat? Dat deze vrouwen een stoere man willen die een grote mond tegen ze open trekt? Het geklaag is groot als de relatie niet fijn is en ze niet netjes worden behandelt, maar dit is toch precies waar ze om vragen. Waarom lopen vrouwen pas warm als het een stoere man is? Ik heb oprecht geen idee.

 

Is het niet gek…

Dat mensen steeds onverschilliger worden. Tenminste dat is mijn gevoel. Je vader is ziek? Je hebt en depressie? Je kat is overleden? “ Oh wat erg…maar ik was net onderweg naar de jumbo om avondeten te halen. Soms denk ik ook dat mensen blij zijn dat het hen niet overkomt. Als we maar niet teveel bij stilstaan en ons leven gewoon verder leiden komt het ook niet te dichtbij. Dit allemaal gebeurd alleen maar anderen. Dat is iets wat ik wil geloven. Dat mensen uit angst en onwetendheid zich voor andermans problemen afsluiten. De gedachte dat ze het echt niet interesseert vind ik beangstigend. Dan gaan we met zijn alleen echt de verkeerde kant op….

 

Is het niet gek….

 

Is het niet gek dat er heel veel mooie dingen bestaan, maar alleen weinig mensen er bij stil staan? Zoals ons zelfhelend vermogen. Als we ons snijden zorgt ons lichaam ervoor dat de wond weer dichtgroeit. Of ons vermogen om te voelen, zien en te horen.  Hoe bijzonder is dat? Maar het meest indrukwekkende is toch de geboorte van een kind. Het hele proces vanaf het moment van de bevruchting is zo complex dat jij je toch gewoon moet afvragen “hoe dan”? Wie heeft dat verzonnen? Als ik er soms over nadenk, ben ik er zeker van dat het leven niet alleen maar zwart-wit is. Er is zoveel meer wat wij niet weten en waarvan we ons geen voorstelling kunnen maken. Ik denk dat wij meer over zulke dingen na moeten denken en dankbaar mogen zijn voor wat wij hebben. Ik ben dit in ieder geval wel.

Is het niet gek?

Dat mensen tegenwoordig zo weinig kunnen hebben? Ze zijn in no time geïrriteerd, schelden en soms gaan ze ook op de vuist met elkaar. Dan vraag ik me af wat hen mankeert. Waarom kunnen ze niet gewoon dankbaar en tevreden zijn? Het lijkt dan alsof ze hele hoge eisen hebben en niemand iets goeds kan doen in hun ogen. Misschien komt dat ook doordat mensen van elkaar vervreemden. Vroeger moest je echt afspreken om elkaar te zien. Dan had je alle aandacht voor de ander i.p.v. met je scherm tijdens een videocall overal naartoe te lopen en nog met 1000 andere dingen bezig te zijn. Hoe leuk waren nog niet zo lang geleden de afspraakjes voor de bioscoop?! Met popcorn en smarties op schoot, breed grijnzend omdat je al de hele dag zin had in deze avond. Nu lig je onderuit gezakt in je eentje op de bank en kijk je de ene leuke film op je telefoon. Of verjaardagen tegenwoordig. Ik denk dat kinderen ons later gaan vragen of we ooit met elkaar gingen praten op feestjes. Iedereen zit met zijn telefoon in de hand of heeft deze naast zich neergelegd voor het geval er zich elk moment een noodgeval kan voordoen. Om echt zeker te zijn dat we ook geen appje of belletje missen kijken we voortdurend op het scherm. Soms appen we uit voorzorg om de paar minuten met de vraag of ook echt alles oke is. ‘’ Is de hond echt niet weggelopen? , Kan je even kijken of ik ook echt het strijkijzer heb uitgezet? Is het huis echt niet afgebrand?’’ Ik maak er wel grappen om, maar eigenlijk is het gewoon triest. En het ergste is dat ik een van hen ben. Ook ik laat me meeslepen in de drang om altijd bereikbaar te zijn en kan alleen maar heel moeilijk weerstaan om mijn telefoon te pakken.

Veel werk aan de winkel Michaela!

Is het niet gek….

Dat een “Hoe is het met je?” meer een gewoonte is dan oprecht interesse. Als je het niet hebt gered om ongemerkt snel een ander pad in te lopen en je achterna word geroepen, is dit misschien het eerste wat in je opkomt. Maar laten we eerlijk zijn, de meeste mensen die deze vraag stellen zijn echt niet geïnteresseerd in jouw welzijn. Toen ik laatst met iemand naar de winkels was kwam deze een bekende tegen. Na de vraag hoe het gaat, kon hij nog net met “goed” antwoorden, voordat de ander met een “mooi zo” aan ons voorbij rende alsof hij aan een marathon mee deed. Ik moest stiekem lachen. Eigenlijk hadden we moeten zeggen dat het niet zo best is.. dan had ik heel graag zijn gezicht willen zien. Hij had in ieder geval de marathon kunnen vergeten…hahaha.

Is het niet gek…

Dat hoe erg je hart ook gebroken is, er toch weer een dag komt waarop jij je druk maakt of je haar goed zit. In het begin vraag jij je af of je de dag wel overleefd, later of je misschien ooit rust zal krijgen van je ratelende gedachten en uiteindelijk welk shirt het beste bij je broek past. Het leven is zo raar, maar ook wispelturig. Het beste is om met de flow mee te gaan en je gewoon te laten verrassen.

Is het niet gek

Dat je ouders je kunnen maken of breken. Kreeg je veel liefde, aandacht en erkenning zal je het in je verdere leven en relaties doorgaans makkelijker hebben dan als je veel kritiek, minachtig en voorwaardelijke liefde hebt ervaren. Ik kan soms boos worden als ik zie hoe mensen om me heen worstelen met hun eigen identiteit en gevoelens, omdat ze in de knel komen door de opvoeding van hun ouders. Ik ben mij ervan bewust dat ook deze ouders waarschijnlijk niet het nodige support in hun kindheid hebben gekregen, maar ergens moet deze cirkel toch worden onderbroken. Dat kunnen we alleen doen als we dit realiseren en proberen het bij onze kinderen anders te doen.

 

Is het niet gek

Dat achter elke voordeur een heel verhaal schuilt, terwijl je denkt dat alleen jij ingrijpende dingen meemaakt. Je bent je misschien ervan bewust dat anderen ook geen vlekkeloos leven hebben, maar toch ben je zo met jezelf bezig dat je daar niet echt bij stil staat. Soms rijd ik door een straat en realiseer ik me hoeveel huizen en hoeveel mensen er zijn en dat ik niet de enige ben wiens leven van de een op de andere dag radicaal kan veranderen. Op zulke momenten voel ik me nederig, dan besef ik mij dat we allemaal kleine stukjes van een groot geheel zijn.

Is het niet gek

Dat heel veel kinderen tegen hun ouders u zeggen. Ik weet dat ik me op glad ijs begeef als ik erover schrijf, maar laat ik het zo stellen, dit is voor mij gek. Voor mijn gevoel creëert U een afstand en zeg je dit alleen maar tegen mensen die niet dicht bij je staan. U is zeker een vorm van respect, maar ik vind het niet noodzakelijk om hem als teken van respect te gebruiken. Misschien komt dit ook doordat het in Duitsland niet echt gebruikelijk is. Mijn opa had me echt uitgelachen als ik hem zo formeel had aangesproken. Terwijl ik al bijna 30 jaar in Nederland woon, kijk ik er nog steeds van op als ik het mensen hoor zeggen.

Is het niet gek

Dat de manier van leven van elk gezin totaal anders is? Jenna zei altijd, dat ze het bijzonder vond hoe open wij met elkaar omgingen. Iedereen zegt ten allen tijde wat hij denkt of voelt, ook al zou het soms beter zijn om dit niet altijd in de groep te gooien😊. Wat wij ook belangrijk vinden is om elkaar elke dag te zeggen hoeveel wij van elkaar houden. Iets wat elke ouder zou moeten doen. Ook al heb je het nooit geleerd, dan doe je maar je best !!! Je kinderen hebben de bevestiging nodig!!

 

Is het niet gek

Dat wij van onszelf vinden dat we zelfbewust zijn, maar we ons voortdurend druk maken wat anderen van ons vinden? Ik was laatst op weg naar mijn werk toen ik besefte dat ik was vergeten me op te maken. Was ik niet al aan de late kant geweest, was ik zeker teruggefietst om het bleke gezicht wat meer kleur te geven. Uiteindelijk voelde ik me de hele dag ‘naakt’ en niet op mijn gemak. Het is maar een voorbeeld, maar ik ben natuurlijk ook al iets ouder.  Maar hoe vaak zie ik bloedmooie jonge meiden met zoveel lagen make up op hun gezicht dat het totaal onnatuurlijk eruit ziet. Dan wil ik het liefst naar ze toe lopen en hun vertellen hoe mooi ze zijn, ook zonder make- up. Ik weet dat het iets is waar ik ook nog aan moet werken, maar bij mij is het ook meer schadebeperking haha. Ik geloof dat er maar heel weinig mensen zijn die zich echt 100 procent mooi vinden zoals ze zijn. Maar als ik ze tegenkom, denk ik elke keer, wow, wat ben jij bijzonder!

Is het niet gek

Dat vrouwen doorgans het gevoel hebben in hun relatie iets te missen, terwijl hun mannen dikwijls tevreden zijn? Ik weet niet of dat komt doordat vrouwen van Venus komen en mannen van Mars. Maar iets klopt er niet. Word het vrouwelijke geslacht misschien al in vroegste kindheid gek gemaakt door al de knappe prinsen, de romantische koetsen en ze leefden nog lang en gelukkig? En heeft het mannelijke geslacht zoiets van ‘wat een overdreven gedoe, dat doet toch niemand’. Feit is dat er ergens een kloof zit en deze te dichten is echt een opgave. Wat relaties betreft ben ik ook geen specialist, maar een ding weet ik zeker. Als er niet allebei aan werken wordt het nooit iets.

Is het niet gek

Dat mensen vrijwel nooit meer echt moeite doen om voor een jarige of bv kerstmis een mooie kaart te schrijven? Ze feliciteren je op facebook of je krijgt de beste wensen online. Wat Facebook betreft beken ik schuld, maar ik heb ook al jaren de gewoonte, om alleen maar persoonlijke kaarten te schrijven. Als ik het niet nodig vind  of geen tijd heb, doe ik het liever niet. Dan maar geen kaart. Ik weiger om alleen maar mijn naam erin te zetten. Het voelt soms alsof mensen zich verplicht voelen om iets van zich laten te horen, maar er eigenlijk geen zin in hebben. Op een of andere manier heb ik het gevoel dat we iets belangrijks verloren zijn. Ik hoop echt, dat niemand zich aangevallen voelt, dat is niet mijn intentie. Iedereen moet doen wat hij zelf wil en waar hij gelukkig van wordt.

 

Is het niet gek….

Dat zoveel mensen het moeilijk vinden om over hun problemen of gevoelens te praten? Ze hullen zich in, zwijgen en maken het zichzelf moeilijk. Ik heb zelf ervaren dat iemand zich aan mij stoorde ( wat ik totaal niet snap haha), maar geen enkel woord tegen me zei. Hoe moet ik weten wat ik fout doe? Zo heb ik geen enkele kans om over mijn gedrag na te denken, het eventueel te veranderen of beter te doen. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit, omdat diegene het wel aan anderen had verteld. Hoe veel makkelijker zou het zijn geweest als het rechtstreeks tegenover mij was gebeurd ? Maar ook in relaties zie ik mensen naast elkaar heen leven. Ze zijn niet gelukkig en elkaar soms kwijtgeraakt, maar ze praten er gewoon niet over. Misschien hebben ze het nooit geleerd, maar je bent toch nooit te oud om iets nieuws te proberen. Ik geloof er in, om altijd naar je maximale geluk te streven ( ik bedoel geen materieel geluk) en je niet met minder tevreden te geven. Je moet het uiterste uit je leven halen, je hebt alleen dit ene en soms betekent dit dat je mensen moet loslaten die belangrijk voor je zijn.

Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan. Zelfs voor mij, voor wie het bijna onmogelijk is om een emotie voor zichzelf te houden ( het omgekeerde bestaat dus ook😊) , is het niet altijd even makkelijk. Altijd te zeggen waarop het staat is gewoon lastig, omdat je er soms ook mensen mee kwetst. Maar uiteindelijk is dit toch “ DE WEG’’ voor je eigen geluk.

 

Is het niet gek

 

Dat de Duitsers en Nederlanders best verschillend zijn, terwijl je eigenlijk zou denken dat het allemaal meevalt. Zo zijn bijvoorbeeld de Duitsers veel formeler dan de Nederlanders. Hiërarchie staat daar hoog aangeschreven en je zou niet snel een werknemer vinden die tegen zijn baas ‘je' zegt. Ook zijn vrijdagavond borrels niet iets wat je normaal in Duitse bedrijven meemaakt. Alcohol op de werkvloer is not done. Een ander groot verschil is de gezondheidszorg in beide landen. Duitse artsen houden van onderzoeken en scans, terwijl je in Nederland vaak met een paracetamolletje naar huis word gestuurd. Omdat ik er zelf ervaring mee heb gehad,  zal ik het zeker nog een andere keer erover hebben

 

 

Is het niet gek

 

Dat mensen steeds geïrriteerder en agressiever worden? Begrip en tolerantie zijn echt ver te zoeken. Soms denk ik dat je al bij voorbaat geen schijn van kans maakt als je iemand tegen komt die een slechte dag heeft. Als mensen eerst tot 10 zouden gaan tellen tot ze reageren, zou het leven een stuk harmonischer zijn. Laatst was ik met mijn kinderen in de auto onderweg en was ik binnen no time 2 fans rijker😁. De èèn was zo enthousiast naar mij aan het zwaaien en toeteren dat ik mij bezorgd afvroeg of het hem nog zal lukken om veilig de plek van zijn bestemming te bereiken. Mijn tweede bewonderaar was een fietsende man van middelbare leeftijd, die door verkeersomstandigheden om mijn auto heen moest fietsen. Ook deze meneer had de behoefte om boos naar mij te zwaaien en zijn stem te verheffen. Ik lachte hem toe, maar had stiekem met zijn vrouw te doen. Wat als zij vandaag nog de vaatwasser wil uitruimen, terwijl haar man van plan was om iets uit de keuken te pakken. Stel dat hij dan om haar heen moet lopen??

 

 

Is het niet gek..

Dat mensen steeds eenzamer worden (nee eigenlijk niet ). We hebben het allemaal zo druk met dingen die we “moeten” doen, dat onze balans ver te zoeken is. We denken ons geluk te vinden in het hebben van veel geld, een drukke baan en een rijk sociaal leven met 5000 vrienden en als we deze norm niet halen hebben we het gevoel gefaald te hebben. Zo worden we vanzelf ongelukkig. Als wij dit over onszelf afroepen is het prima, maar wij verliezen daardoor dingen die echt belangrijk zijn uit het oog. Wanneer heb ik mijn moeder voor het laatst gebeld of hoelang heb ik mijn zus niet meer gesproken? Helaas ben ik een van hen die zich mee laat slepen in de stroom van de drukte en die het dan weer voor zichzelf goed praat.

Mijn voornemen is om er echt verandering in te brengen en er vandaag mee te beginnen.

“ Mama, ich weiß das Du diese Blog liest . Heute ist Muttertag, aber ich habe keine Blumen oder Schokolade für Dich, nur das Versprechen das Du wieder die Aufmerksamkeit bekommst die Du verdienst. Du bist die beste Mutter auf der ganzen Welt! Ich habe Dich ganz doll lieb!“

 

 

Is het niet gek..

dat je het hele rataplan op een verjaardagsfeestje moet feliciteren? Een beetje onbeholpen loop je langs alle gasten handen te schudden   (je bent natuurlijk zoals altijd èèn van de laatsten die arriveert) en je probeert te achterhalen wie je net eigenlijk gefeliciteerd hebt. In tijden van corona is het makkelijker geworden. Bij binnenkomst zwaai je een keer in de rondte en feliciteer je daarmee iedereen. Ben je een diehard , maak je alsnog je ronde, maar strek je je tegenover verwachtingsvol je ellenboog tegenmoet. Ik merk dat mensen dit veel prettiger vinden, ze hebben geen zin om iedereen af te gaan. Dit zet mij aan het denken. Ikzelf vind het een rare gewoonte en probeer het zo mogelijk te vermijden (er zijn altijd oma's en een opa's aanwezig bij wie ik het niet over het hart kan krijgen om achteloos voorbij te lopen), maar als mensen het niet fijn vinden, waarom doen ze het dan? Omdat het hoort? Wat zou er gebeuren als ze alleen de jarige zouden feliciteren? Ik vind dat je moet doen wat je logisch lijkt of wat goed voelt . Misschien ben ik ook gewoon een gekke Duitse die de Nederlandse gewoontes niet begrijpt😁

 

 

Is het niet gek..

dat er mannelijke gynaecologen bestaan? Ik zie het helemaal voor me. Een zoon, die 's-avonds tijdens het avondeten tegen zijn ouders zegt " Jullie weten toch dat ik geneeskunde wil gaan studeren en ik weet nu ook welke richting''. De ouders wachten vol spanning op het antwoord en beginnen te fantaseren. De vader ziet een geweldige chirurg voor zich, terwijl de moeder meer aan een huisarts denkt. Een glimlach staat op hun gezicht, tot de zoon zijn verhaal vervolgd. ' Ik word gynaecoloog". Dapper blijven ze lachen en proberen de schrik die net nog door hun lijf gierde te verbergen. Ze moeten misschien even aan wennen, maar uiteindelijk zullen ze reuzetrots op hem zijn.

Het is niet een voor de hand liggende keuze, maar wel èèn waarvoor ik veel respect heb. De hele dag van vrouwen omgeven. Ein Hurra für den gynaecologen! 

 

Is het niet gek….

Dat ouders voor hun kinderen door het vuur gaan, maar als het om hun ex gaat ze deze genadeloos als wapen inzetten. Ze worden als pionnen gebruikt in een spel dat alleen maar verliezers kent. Niet zelden laait het ego van de ouders op als ze proberen het verdriet een plekje te geven. Ze proberen de persoon van wie ze ooit zoveel hebben gehouden te kwetsen door het contact met het kind te bemoeilijken. Zoiets maakt me verdrietig, omdat ouders vaak niet beseffen wat ze hun kinderen aandoen.