Het leven zoals het is

Ik kijk op Messenger of je mij een bericht hebt gestuurd. Natuurlijk heb jij dit niet, dat kan niet. Jij bent er niet meer. Een aantal weken geleden heb je voor euthanasie gekozen. Je hield het voor gezien, was er klaar mee. Je verontschuldigde je bij mij dat ik in korte tijd 2 mensen zou gaan verliezen. Ik weet nog dat ik dacht, maak je daar maar niet druk om, jouw klok is ook gaan tikken, met mij komt het wel goed. Rond 13 jaar geleden leerden we elkaar kennen. Een wederzijdse vriendin stelde ons aan elkaar voor. Je was een heel stuk ouder dan ik , maar we klikten meteen. We herkenden ons in elkaar en konden met elkaar lachen. Met de loop van de jaren verwaterde ons contact. We spraken elkaar zelden, meestal over Messenger. Maar dan was het ook meteen weer gezellig, als vanouds. Een paar jaar geleden stuurde je weer een bericht en we bleven praten. Er kwamen geen pauzes meer, ons contact bleef. Je directe onconventionele manier van praten toverde vaak een lach op mijn gezicht. Je zag het leven van een andere kant dan de meeste mensen. Blauw was niet gewoon blauw, je moest dit eerst onderzoeken. Je nam niets klakkeloos aan. Dan, 1,5 jaar geleden hoorde je dat je ziek was, het zou geen half jaar meer duren. Je wilde nog de zomer meemaken, de winter boeide je niet, die vond je toch veel te koud. Maar je ging door tot een paar weken geleden. Fietsen lukte niet meer zo goed en dat was juist datgene waar je nog vreugde uithaalde en je had geen zin meer in het hele gedoe omtrent je ziekte. Behandelingen wilde je niet meer, je vond ze te vermoeiend. Het zou nu snel achteruit gaan en zo besloot je de stekker eruit te trekken. Ik ging nog bij je op bezoek om afscheid van je te nemen. Je was vrolijk en als je me had verteld dat je morgen op vakantie zou gaan had ik het ook geloofd. We dronken thee en aten brownies en het was gewoon heel gezellig. Je vertelde dat jij je kleren al had weggeven en je vroeg mij jouw kerstboom en kerstballen mee te nemen. Natuurlijk deed ik dat, maar het voelde heel dubbel. Ik wist dat dit de laatste keer zou zijn dat ik je zag. Bij het afscheid gaf ik je een extra lange knuffel en vroeg ik je Jenna een dikke kus van mij te geven. Je beloofde dit te doen, je was er van overtuigd dat je haar zal zien. Met een knoop in mijn maag reed ik weer naar huis. Ik besefte dat ons nog maar 4 dagen bleven. We schreven als gewoon en ik vertelde je hoe blij ik met je was. Je adviezen waren vaak goud waard. Toen de dag was aangebroken wist ik niet waar ik het moest zoeken. Ik voelde me verdrietig en liep een beetje chaotisch op mijn werk in de rondte. Ik keek op de klok en besefte dat je laatste minuten waren begonnen. Het duurde niet lang en ik kreeg een bericht van je man dat alles achter de rug was, je was overleden. Ik liep naar buiten en tranen rolden over mijn wangen. Dit was het dan, ook jij was voor altijd uit mijn leven verdwenen.

In gedachten verloren kijk ik op mijn telefoon, weer geen nieuws van jou. Ik besef dat dit ook nooit meer zal gebeuren. Weer komt een tijd van acceptatie aan, het ga je goed lieve vriendin!

Nog met een verdrietig gevoel in mijn buik loop ik naar mijn oudste zoon. Ik plof op zijn schoot en geef hem een dikke knuffel. Wat is het toch een knappe vent! Licht geïrriteerd maar ook met een lachje die hij probeert te verbergen probeert hij me van zijn schoot te duwen. Ik hou hem nog steviger vast en bedelf hem met zoenen. “ Ma, jij bent irritant, ga weg” ik voel dat ik nu echt op moet staan hahaha. Ik spring van zijn schoot en ga op zijn bed zitten. Voorzichtig begin ik over zijn belofte die hij mij 2 dagen geleden had gedaan. Hij zou een uurtje in het huishouden helpen, iets wat hij niet zonder een diepe zucht kon zeggen. Hij kijkt me verontwaardigd aan “ Je weet hoe druk ik het heb voor school, ik heb daar geen tijd voor” (NATUURLIJK WEET IK DAT JE MET JE MASTER BEZIG BENT, MAAR OP DIT MOMENT ZIT JE ALLEMAAL MENSEN DOOD TE SCHIETEN OP JE BEELDSCHERM!!!!) Ik kan nu de discussie aangaan en dan hebben we in no time ruzie, net als zo vaak. Op de een of andere manier zijn we niet altijd in staat om op een gevatte en rustige manier met elkaar te communiceren. Het lijkt dan alsof onze zinnen onderweg naar de ander vervormt worden en het als een of ander verwijt of aanval in het oor van de ander terecht komt. Ik heb nu de keuze om een ruzie te starten of tot 300 te tellen en diep door te ademen. Het wordt het laatste en ik lach naar hem. ‘’ Ik begrijp je volledig schat” ik loop de deur uit en twijfel even om hem hard achter mij dicht te laten vallen. Maar dat lijkt me uiteindelijk niet zo een goed idee en ik sluit hem rustig. Misschien is er toch nog hoop dat ik ooit volwassen word. Het stoom komt uit mijn oren als ik naar beneden loop. Ik neem me voor vanaf nu consequenter op te treden, maar moet over mezelf lachen. Wat mijn kinderen betreft ben ik altijd al een watje geweest. Pruillip en de bekende wimperopslag en mama is om. Tenminste in dingen die ik niet als belangrijk acht. Normen en waardes zijn bij mij een heel ander verhaal. Daar ben ik juist heel streng in. Er gaat van alles door mijn hoofd en ik realiseer me dat mijn kinderen in hun korte leven al  veel mee moesten maken. Beginnend bij de verschrikkelijke vechtscheiding van hun toen achterlijke ouders tot het angstaanjagende intreden van kanker in ons gezin. Het gevoel van irritatie maakt plaats voor liefde. Ik ben altijd heel erg beschermend naar hen geweest en was als de dood dat hen iets zou overkomen. Maar als ik 1 ding heb geleerd, dan is het dat niet alles te voorkomen is. Je kan acties ondernemen als je kind gepest wordt, het laat in de nacht uit the middle of nowhere ophalen of zo veel mogelijk gevaren uit hun leven bannen, maar als je bijvoorbeeld te maken krijgt met ziektes, ben je volledig machteloos. Dat besef heeft mij veranderd . Ik probeer vertrouwen in het leven te hebben en mijn angsten omtrent mijn kinderen los te laten. Het is niet altijd makkelijk, zeker niet met het gebeurde in mijn achterhoofd, maar eerlijk is eerlijk, het gaat me steeds beter af. Ik loop naar de keuken en pak de schoonmaakmiddelen. Ach zo erg is het ook niet om het zelf te doen, dan weet ik tenminste dat het goed gebeurd, volgende keer zal ik wel consequenter optreden….of niet! Eens een watje, altijd een watje!!!

Nawoord: Ik weet dat mijn zoon het geweldig zou vinden als hij wist dat ik in deze blog over hem heb geschreven hahaha. Gelukkig leest hij hem niet, hij hoort al genoeg gepraat van zijn moeder. Maar als hij zou weten dat ik het vaak niet erg vind om de taken zelf te doen, zou hij er gruwelijk misbruik van maken en zou ik dat elke keer te horen krijgen. Dus….pssssst….!