Goede vrienden

Begin van de week zei iemand tegen mij dat ik bij mijn vriendschappen snel het woord ‘goed’ eraan toevoeg. Ik betitel ze met goede vriendinnen of goede vrienden, terwijl ze het eigenlijk niet verdienen. Als mensen je kwetsen of geen tijd voor je hebben als je ze echt nodig hebt wat zegt dat dan over je vriendschap? Hoe bijzonder was de connectie als ze jouw pijn geen respect en tijd konden geven? De vraag beantwoord zich vanzelf en toch is de bewustwording ervan niet fijn. Het is toch jouw vertrouwen wat je hebt gegeven en wat beschaamd werd. Mijn vriend vindt dat ik me veel te druk maak om dit soort dingen. Dan waren het gewoon geen echte vrienden punt uit. Hoe kan je dit zo van je laten afglijden als jij je hart aan iemand had gegeven? Zeker in een tijd dat oprecht interesse en genegenheid schaars wordt vind ik het moeilijk. Met mijn verjaardag kreeg ik een t-shirt met de opdruk “ Dramaqueen” , een wat ik vind passende betiteling. Maar hoe kun je rustig blijven als mensen zo tegen elkaar doen? Een tijdje geleden kreeg ik van collega’s de vraag wie ik zo haat dat ik diegene zou willen vermoorden. Zo boos ik ook op iemand kan zijn, het woord haat komt niet in mijn vocabulaire voor. Ik ben zeker geen heilige, maar haat is een hele sterke emotie die je uiteindelijk zelf vergiftigd. En wat vermoorden betreft… dit is een gevoel wat er in het heetst van de strijd in je op kan komen, maar over die je achteraf alleen maar kunt lachen. Ik heb vaak het verwijt gekregen dat ik iedereen aardig vind en mensen het voordeel van de twijfel geef. Maar is dit niet iets wat iedereen zou moeten doen? Ik geloof er heilig in dat er in iedereen iets goed zit, zo worden we in ieder geval geboren. Mensen veranderen door wat ze meemaken, maar toch wil ik geloven dat er ergens nog een vlammetje van goedheid brandt, hoe klein ook.  

Ik herinner me een collega een paar jaar geleden. Ze was nieuw en door haar directe manier van communiceren hadden veel  collega’s problemen met haar. Ik kon het goed met haar vinden en mocht haar graag. Toen ze een aantal maanden bij ons werkte vertelde ze mij dat ze mij in het begin niet vertrouwde. Ik was te aardig en te geïnteresseerd in haar dat ze geloofde dat ik de “roddeltante” op het werk was. Ze verwachtte dat mijn betrokkenheid alleen maar op nieuwsgierigheid gebaseerd was. Achteraf wist ze wel beter, maar alleen al de gedachte dat mensen iets achter vriendelijkheid zoeken is wel apart. Dit zegt wel iets over de wereld in die wij nu leven. Mensen vergeten te genieten en werken veel om een bepaalde status te kunnen bereiken. Ze willen uitblinken, veel geld verdienen en aanzien krijgen. Met alle gevolgen van dien. Huwelijken lopen stuk en kinderen zien hun ouders amper. Iedereen is uitgeblust en moe en elk tussenmenselijk contact kost moeite. Misschien doet minder werken en af en toe even doorademen wonderen. Oke, ik ben een zeikerd, maar dit kan toch niet het doel zijn hier op aarde, veel werken om materiele spullen te kunnen kopen. De tijd hier op aarde is gelimiteerd en dan is het toch fijn als we dingen doen die er toedoen. Als we beginnen om superlatieven niet meer na te streven, zoals bv de slimste, rijkste of knapste is dit misschien al een goed begin. Middelmaat is zo slecht nog niet. En als we ons meer om elkaar bekommeren in plaats van met elkaar te wedijveren zou dit de wereld een stuk mooier maken.

Het is vakantie en de kinderen zijn met hun vader een paar dagen naar een vakantiepark in Duitsland. Zij keken er heel erg naar uit en ook hun moeder was blij voor hen. Maar stiekem ook een beetje voor zichzelf, even alleen maar verantwoording voor haar zelf. Geen geruzie, geen discussies en geen “MAMA, WAAR IS…. MIJN OPLADER,, MIJN TAS, MIJN BOEK OF MIJN FAVORIETE TRUI? IK HEB HEM ECHT NETJES OPGERUIMD!!! IK KAN ZO MIJN HUISWERK NIET AFMAKEN… IK KOM TE LAAT OP SCHOOL…” Whaaaa….wat mis ik dit niet. Bestaan er moeders of vaders die er niet gek van worden? Die altijd rustig blijven en denken zoek het zelf maar uit. Als ik eerlijk ben heb ik bewondering voor deze ouders. Je gewoon niet druk maken en de roep om hulp negeren. Ik ben wat dat betreft een watje. Ik vind het gewoon zielig en laat me zo elke keer weer voor het karretje spannen. Dit is eigenlijk het ergste, dat je precies weet hoe je het zou moeten doen, maar het je niet lukt om consequent te zijn. Zo heb ik al ontelbaar vaak hun stress de mijne gemaakt. Maar nu is het rustig in huis en niemand die iets van mij wil of mij nodig heeft. Heerlijk…of toch niet? Niet dat ik de ruzies echt mis, maar die liefdevolle omhelzingen en liefdesbetuigingen wel. Als er een echte en pure liefde bestaat dan is het die van je kinderen. Geen dag gaat voorbij dat ze mij niet vertellen hoeveel ze van me houden. Of dat komt omdat ze in hun jonge leven al moesten leren hoe breekbaar het leven is weet ik niet, maar ik geniet er wel van. Ik voel hoe zich mijn hart met liefde vult en ik een traan moet wegslikken. Mijn kinderen houden onvoorwaardelijk van mij, welke fouten ik ook maak. Dit is iets waar volwassenen zich een voorbeeld aan kunnen nemen. In gedachten verzonken schrik ik op omdat mijn telefoon over gaat. Het is mijn zoontje. Enthousiast neem ik op en verheug me om zijn stem te horen. Ik versta hem niet zo goed en vraag hem iets harder te praten. Benieuwd naar wat hij te vertellen heeft hoor ik opeens ‘’Mama, kan je iets van Fortnite voor mij downloaden?” Ik kan een lach niet onderdrukken.

Waar een volwassene waarschijnlijk eerst nog een heel verhaal eromheen verteld had om uiteindelijk tot de vraag te komen, wilde mijn zoon meteen ter zake komen. Eigenlijk kunnen we er van leren. De puurheid van een kind is iets heel bijzonders. Ze vragen zich niet constant af wat anderen van hen denken en zien het leven als een grote ontdekkingsreis. Dat wat het ook is. Geniet elke dag van deze reis!

Tijdens het schrijven moest ik aan Jenna denken. Mijn slimme meid die mij altijd corrigeerde als ik ‘hun’ gebruikte in plaats van ‘hen’. Bij elke blog die ik schrijf moet ik er aan denken en ook een beetje lachen, omdat ik nog steeds niet zeker ben of ik het goed doe. Jenna is er niet meer om het mij uit te leggen of om mij te verbeteren. Maar eigenlijk is het helemaal prima zoals het is. Ik heb altijd nog de smoes dat ik van origine Duitse ben.

Macht das Beste aus Eurem Leben! Bis demnächst!

Liebe Grüße Michaela