Rust

Ken je het gevoel dat je wakker word en denkt wie ben ik eigenlijk? Waar wil ik naartoe en waar sta ik in mijn leven? Precies op dit punt ben ik nu beland. Ik lach en heb geen moeite mijn gevoelens hier te verwoorden, terwijl ik weet dat dit maar de bovenste laag is. Dieper gelegen ziet het er anders uit en is de chaos uitgebroken. De chaos met iets te moeten dealen wat eigenlijk te groot voor je is. Een voor mij belangrijk persoon zei laatst tegen mij dat het soms even lijkt alsof ik het spoor kwijt ben en ik mij misschien met mezelf bezig zou moeten houden. Het is heftig dit van een ander te horen, maar hey, dit is precies wat het is. Ik ben me de afgelopen maanden volledig kwijt geraakt en was dicht ervoor mijn verstand te verliezen. Ik heb zo gekke sprongen gemaakt dat ik soms ‘s- avonds in bed lag en dacht waar ben je mee bezig, jouw gedrag slaat nergens op. Dan kwamen telkens weer de goede voornemens, vanaf morgen ga ik het anders doen, dit is niet hoe Jenna het had gewild. Ik denk dat ik nog nooit zo ver van mezelf was verwijderd dan nu. Niets op de wereld brengt mij mijn slimme, kwebbelende en mooie dochter terug, maar ik heb wel een keuze wat mij betreft. Doorgaan als nu en echt een slagveld in mezelf en om me heen aanrichten of weer de regie over mijn eigen leven in handen nemen en zoals ik het hier al vaker gezegd heb, weer de beste versie van mezelf worden. In eerdere blogs beloofde ik Jenna telkens weer om door te gaan en goed voor mezelf te zorgen, zoals ze het aan me vroeg. Ik realiseer me nu dat dit niet gelukt is, maar het is nooit te laat om daar verandering in te brengen. Misschien wordt het dan weer rustiger in huis. Een meloen die uit het niets van het aanrecht valt en door de hele kamer rolt, beelden die zomaar op de grond vallen, deuren die opeens dicht slaan, een elektrische tandenborstel die (na 1 uur al in bad te hebben gezeten) van de bovenste plank naar beneden komt en nog andere ”gekke”  gebeurtenissen laten mij geloven dat Jenna het niet eens is met haar moeders gedrag. Het opmerkelijke is dat ze allemaal in mijn bijzijn gebeuren…dus tja…. Jenna was een pittige tante die altijd liet weten als haar iets niet zinde en ik denk dat ze dit nog steeds doet😊 Dus, I’m back in de wereld van de normale mensen (als ik daar ooit deel van heb uitgemaakt haha)

Ik zal voortaan weer over luchtigere dingen schrijven. Af en toe zal het natuurlijk over Jenna gaan en ik wil er nog een keer een blog schrijven over een struggle die ik na haar overlijden had, maar niet nu. Het is weer ruimte voor andere dingen, bijvoorbeeld voor een korte update over Nibbit, ons gevaarlijk monstertje.

Mijn klein rood draakje (mijn jongste dochter) kijkt me grijnzend aan. We zitten samen op de bank en we hebben het over van alles. Haar mond staat niet stil (van wie zal ze dit wel hebben???) en ze lacht hardop om haar eigen grappen. Ook ik kan een lach niet onderdrukken, dit kind is echt hilarisch, maar ook zo eerlijk. Ik moet denken aan afgelopen week, toen ze een vriendinnetje mee naar huis nam. Ze zitten lief te spelen tot opeens de welbekende vragen komen. ‘’Hoe heet je vader?”, “Hoeveel opa’s en oma’s heb jij?”, “Hoe laat moet je naar bed??” en opeens kwam ook deze” Hoe oud is je moeder?”. Ja hoor, daar gaan we weer hahaha, eigenlijk is het altijd mijn dochtertje die deze vraag stelt. Ik denk dat ze het bijzonder vind om te vertellen dat haar moeder al zo oud is en altijd gaat het gesprek dan dezelfde kant op. Glimlachend kijk ik naar hen, omdat ik precies weet wat nu gaat komen. Ze zijn bij het punt dat ik toch echt jonger lijk. Maar ik weet ook heel goed dat mijn dochtertje daar een goede verklaring voor heeft. “ Ze ziet er niet uit als 50, maar ze draagt ook altijd make up”. Ik hou het bijna niet meer als ik haar vriendin hoor zeggen ”Oh..oke”. Hoe leuk is dit!!! De enige redding voor mijn rimpelig gezicht is dus mijn make up. No way dat ik ooit nog zonder het laagje verf de straat op ga hahaha. Ik vind het prachtig hoe eerlijk kids zijn. Ze zeggen gewoon waar het op staat. Ondanks dat ik me realiseer dat ik niet een van de jongste moeders ben, heb ik toch het gevoel dat ik het goed doe. Ook al vind ze me gek en oud, ik accepteer haar mening in elke situatie. Als jij kinderen de ruimte geeft om zichzelf te ontplooien , kunnen ze niet anders dan gelukkig worden. Ik kijk naar mijn draakje en mijn hart vervult zich met liefde. Wat hou ik toch van mijn mafkeesje!!

We zitten nog steeds op de bank en haar mond staat niet stil. Ik realiseer me dat al mijn meiden graag en veel praten, waartegen mijn jongens dat een stuk minder hebben. Behalve als ze midden in een discussie zitten en hun gelijk willen krijgen. Dan kan jij echt je lol op. Ze gaan door tot je alleen nog maar wil vluchten haha. Wat dat aan betreft hebben alle 5 sterke persoonlijkheden met een eigen wil. Iets waardoor soms het hele huis op zijn kop kan staan. Maar nu is het supergezellig en vraag ik mijn dochtertje naar Nibbit, haar zo gewilde hamster. Na een kort” mmhh.. goed” wil ze snel van onderwerp veranderen. Maar daar trap ik niet in en begin haar te plagen met het feit dat ze er niet echt naar omkijkt. Eigenlijk begrijp ik haar wel, we hadden haar hamster net zo goed Ninja-Nibbit kunnen noemen. Wij hebben allemaal een gezond respect ( zeg dus maar we zijn bang😊) voor dit kleine monstertje. Zodra jij hem uit de kooi wilt halen bijt hij wild om zich heen. Wat je ook doet, hij gedraagt zich altijd als een dolle stier. Misschien is hij schizofreen en denkt hij echt dat hij zich in een arena bevind. Zelfs met ovenwanten en theedoeken gewapend lukt het niet om hem de aandacht te geven die hij verdiend en elke manier om hem tam te krijgen loopt op niets uit. We hebben nu geaccepteerd dat Nibbit een Einzelganger is en niet op kroelmomenten staat te wachten, toch is het jammer. Laatst begonnen mijn kids weer over een hond…here we go again !! Wat hebben wij ouders het soms toch zwaar..haha.