Ik weet …ik weet… ik weet !! Het is alweer eeuwen geleden sinds mijn laatste blog online ging. Ter verdediging zou ik nu kunnen zeggen dat ik het heel druk had, wat ook zo was, maar waar een wil is , is natuurlijk ook een weg. De echte reden is dat ik mij er gewoon niet aan tot kon zetten. Alles kostte me teveel moeite, het sporten, het gezond eten maar ook gewone sociale contacten. In plaats daarvan moest ik aan mijn nieuwe leven wennen, mijn eigen huisje en het besef dat ik daardoor veel meer eigenverantwoording kreeg. Maar ook het feit dat Jenna nooit en ook nooit meer terug zal komen, was en is lastig te accepteren. Het zal wel een reden hebben die we ons nu nog niet kunnen voorstellen, maar in de huidige staat van ons bewustzijn is het gewoon een onmenselijk verdriet met die we moeten dealen.
Ik zie nog je mooie gezichtje voor me, moe en uitgestreden , maar alsnog met de pit die je altijd in je had. Je had je lot allang geaccepteerd, maar je moeder probeerde alles te ontkennen. Het komt allemaal goed, het kan niet anders. Zoiets afschuwelijks maken anderen mee, niet wij. Ik herinner me een keer dat we samen naar het ziekenhuis reden en in een megafile terecht kwamen. Opeens begon je over je dood te praten, je afscheid en hoe je verwachtte hoe mensen erop zouden reageren. Mijn adem stokte. Ik had hier geen escape. Niemand die me hier voor de keiharde waarheid kwam redden. Jouw woorden waren net mokerslagen. Met moeite kon ik mijn tranen onderdrukken. Maar jij vertelde enthousiast erover alsof het niets voorstelde en voor de 100e keer vroeg ik me af waar jij je moed vandaan haalde. Je zei ooit tegen mij dat je nooit had verwacht dat je echt hieraan zou gaan overlijden. Als je dan beseft dat het wel zo is, hoe kon je dan alsnog zo vrolijk blijven? Je bent echt de meest bijzondere persoon die ik ooit heb ontmoet.
Als ik er over nadenk realiseer ik me dat je als klein kind al sterk en dapper was en je niet snel van de wijs liet brengen. Jij stelde je elke uitdaging, niets was te groot voor je. Niet mijmeren gewoon doen! Om zo komischer was het dat je zoiets simpels als een instantie bellen eng vond. Hoe vaak zei je niet tegen mij” Mama, wil jij aub voor me bellen, ik durf niet”. Bij jouw eerste onderzoek moest ik je hand vasthouden, je keek er reuze tegenop. Naarmate je ziekteproces vorderde en je vaak behandelingen kreeg , werd dit steeds meer routine voor jou. Bellen was voor jou de normaalste zaak van de wereld geworden. Je was een klein meisje dat snel volwassen moest worden.
Mijn eerstgeborene met haar aanstekelijke lach is altijd in mijn hoofd , maar de laatste tijd toch net ietsje meer. Dan komen herinneringen naar boven en ben ik me weer bewust hoe erg ik haar mis. Laatst moest ik aan een vakantie in de Ardennen denken, waar we ook Plopsaland bezochten. Daar bevond zich een stoellift die je op een berg bracht. Ik twijfelde heel erg of ik daar gebruik van moest maken. Mijn hoogtevrees speelde mij parten. Onbevangen gingen mijn kinderen in de wachtrij staan, dan kon ik toch niet achterblijven. Moedig en met een geforceerde glimlach nam ik naast Jenna plaats. Ik kon zelfs een grapje maken….toen de lift in beweging kwam. Mijn hartslag ging in no time tekeer en ik voelde dat de zweet me uitbrak. “ Michaela” je kan dit!! Herhaalde ik steeds in mijn hoofd. De auto’s onder ons werden steeds kleiner toen paniek me overviel. ‘ Ik wil terug’ galmde het door mijn hoofd. ‘IK WIL HIER UIT’ !!!!! Toen opeens een boze stem naast me riep “ Ma, je doet me pijn’’! Ik keek opzij en zag dat mijn hand die van mijn dochter fijnkneep. Ik had het niet eens doorgehad. ‘’ Sorry moppie, maar ik trek dit niet”. Geen idee wat voor een gezicht ik trok, maar opeens schoot ze in de lach. “ We storten niet neer…..als we geluk hebben”. Haar ondeugende oogjes keken me aan en ze begon hard te bewegen wat als gevolg had dat ook de gondel heen en weer schommelde. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen, maar ik kon alleen een zachte gil eruit brengen.
“ STOP ERMEE! DIT IS NIET GRAPPIG. IK GA DIT NOOIT MEER DOEN ! NOOIT!!” Maar nu moest ik eerst maar levend zien uit te komen. Ik focuste mij op de mensen die ons tegenmoet kwamen en probeerde niet naar beneden te kijken.
‘Waarom kijken die mensen toch zo vrolijk’? vroeg ik me geïrriteerd af. ‘ Wat valt er te lachen, dit is toch doodeng’. Naast me zat mijn dochter die bijna niet meer bijkomt van het lachen. ‘’ Wat ben je toch raar mam”! Boven aangekomen krijg ik een knuffel en een dikke kus van haar en verteld ze me hoe trots ze op me is.
Vanaf je foto kijk je me lachend aan en ik vraag me af of je dat nog steeds op me bent. Ik probeer elke dag weer het beste van te maken, ook al vind ik het soms moeilijk. Ik heb lang met schuldgevoelens gekampt, voor mijn gevoel had ik dingen anders moeten doen. Langzaamaan merkte ik dat mijn destructieve gedachten me van binnen kapot makten. Het waren mijn hersenen die me probeerden gek te maken en me slecht lieten voelen. Maar intussen pas ik daarvoor. Ik ben ook maar een mens die uit gevoel handelt en ik merk dat deze gedachte me veel rust geeft. Ik blijf dicht bij mezelf. Wat mensen van mij of mijn handelen denken, raakt me niet meer. Het leven is zoveel leuker en interessanter als de vraag wat zouden ze van me denken?
Wat me opvalt dat er steeds meer mensen hulp nodig hebben of denken nodig te hebben. Ze zijn overspannen, ongelukkig of gefrustreerd. Als ze zouden beginnen in dingen te berusten, gelukkig te zijn met wat ze hebben en zich op hun eigen leven zouden focussen, zou hun leven een stuk ontspannener zijn. Een harde les die ikzelf ook heb moeten leren. Zo erg de dingen die mij of mijn liefsten zijn overkomen ook zijn, het heeft mij een mooier mens gemaakt. We leven maar 1 keer en moeten het daarom ten volste benutten
Lieverd, jij hebt de kans niet gekregen, maar door jou heb ik gezien hoe kostbaar onze tijd hier op aarde is. Met jou in mijn hart maak ik van elke dag een bijzondere dag….
Reactie plaatsen
Reacties