Angst

Nog een paar weken en dan is er daar boven iemand jarig. Ik denk dat haar opa al een knalfeest aan het voorbereiden is. Hier beneden zullen we deze dag ook niet ongemerkt voorbij laten gaan. We zullen proosten met appelsap (ze dronk geen alcohol) en herinneringen ophalen en zeker niet vergeten te lachen, over al de komische situaties in die Jenna ons had gebracht. Wat een mafkees was het toch…

Ik denk terug aan de dag van haar overlijden …. Ik spring als een gek over mijn oudste zoon heen, bij wie ik in bed lig , omdat mijn telefoon die aan de oplader ligt overgaat. Ik weet wat dit betekend, wat diegene die mij belt mij wilt vertellen. Mijn schoonzoon is aan de andere kant van de telefoon. Overstuur verteld hij dat zijn vrouw, mijn dochter net is overleden. Ik kijk in het verschrikte gezicht van mijn zoon en begin te trillen. Lethargisch pak ik mijn kleren en wil me klaar maken om naar het ziekenhuis te gaan , als ik opeens besef dat ik eigenlijk niet weet of ik dat wil. Ik durf het niet. Een gigantische angst maakt zich mij meester. Ik krijg de behoefte me te verstoppen, waar niemand mij kan vinden. Dan maak ik me zo klein mogelijk en doe ik alsof niets aan de hand is. Nu naar het ziekenhuis gaan zou betekenen dealen met de realiteit. IK WIL DAT NIET. IK KAN DAT NIET!!! Zachtjes begin ik te fluisteren dat ik niet weet of ik haar nog wil zien, dat ik haar liever levend in herinnering wil houden. Begrijpend kijkt mijn zoon me aan en zegt “ Ma, dat moet je zelf weten. Doe wat voor je goed voelt”. Opgelucht dat hij het mij niet kwalijk neemt wil ik mijn kleren weer uitdoen en terug naar bed gaan. De deken ver over mijn hoofd trekken en gaan slapen, zodat ik niets hoef te voelen. ‘Wat ben je toch een debiel Michaela’ schiet het opeens binnen. Je dochter ligt daar in het ziekenhuis en jij gaat je hier als een lafaard verstoppen. Opeens weet ik wat me te doen staat, richting het ziekenhuis vertrekken. Snel maak ik me klaar en stap met hartkloppingen in de auto.

Het gevoel te omschrijven als ik haar kamer binnen loop is onmogelijk. Je kan het omschrijven als een mengelmoes van misselijkheid, paniek en het idee dat je elk moment flauw gaat vallen. De kleur is uit haar gezicht verdwenen en je ziet meteen dat ze niet alleen aan het slapen is. Ik loop naar haar toe en streel over haar gezicht en geef haar een kus op haar wang. Ze voelt koud aan en ik realiseer me dat dit de ultieme bewustwording van de realiteit is. Haar vader is er ook en op dit moment zijn we gewoon haar ouders en niets anders. Geen exen die elkaar niet zo veel meer te vertellen hebben. We omhelzen elkaar en kunnen onze tranen niet onderdrukken. Niemand anders kan meer in de buurt komen van wat ik voel dan hij. Voordat wij vertrekken maakt hij nog een foto van Jenna en mij. Haar kamer binnen lopen was al heel zwaar, maar weggaan en je kind daar achterlaten  voelt echt onmenselijk. Je wil haar meenemen, mee naar huis. Het enige wat in me opkomt is “ Wat nu?”

Later de dag zitten we met iemand van een uitvaartorganisatie in Jenna haar woning. Ik zeg alleen maar ja en Amen en alles gaat langs me heen. ‘ Ik moet vandaag nog zoveel doen, wat was dat eigenlijk? Die vrouw blijft ook maar praten alsof het haar iets doet, ze kende Jenna niet eens. Hoe heette ze ook weer? Waarom vraagt ze zoveel? Kunnen we nu eindelijk gaan? Ik wil naar mijn bed’. Dit alles gaat door mijn hoofd als ik opeens besef dat me een vraag wordt gesteld. “ Wil jij haar verzorging doen?” Wat??? Wat bedoeld ze ermee? Geen idee, maar het klinkt als iets waar ik heel bang voor ben. Ik voel paniek in me opstijgen en zou het liefste gewoon weggelopen. Alles in me schreeuwt nee, maar ik kijk haar aan en zeg “ natuurlijk”. Ik ben haar moeder, ik heb haar op deze wereld gezet en ik wil tot het laatst voor haar zijn. Gelukkig zegt Jenna haar schoonmoeder dat ze ook meekomt. Ik ben haar zo dankbaar. Niet alleen dat ze dit doet voor Jenna , het betekend ook dat ik dit niet alleen moet doen. Iemand die ook om haar geeft is bij me. Het wordt afgesproken dat de verzorging 2 dagen later plaats zou vinden.

Hoe ik de dagen heb overleefd weet ik niet. Misselijk van angst gooi ik een pammetje erin en stap in de auto. Samen met mijn zus rij ik richting mortuarium, toen ik opeens tegen een stoep aanrij. Hoe en wat, ik heb geen idee, feit is alleen dat ik een scheur in de band heb en niet verder kan rijden. Er moet vervangend vervoer geregeld worden. De mensen staan ons al op te wachten toen we 30 minuten te laat aankomen. Ik loop achter ze aan en zie dat Jenna haar schoonmoeder al staat te wachten. Samen lopen we de kamer in en mijn adem stokt. Daar ligt ze dan, mijn moppie , met wie ik ontelbare discussies heb gehad en die mij zo vaak aan het lachen heeft gemaakt. Klaar voor haar laatste verzorging . Het is een van de mooiste, maar ook van de ergste dingen die ik in mijn leven heb meegemaakt. Mooi, omdat ik dit moment met haar kon delen en het geen vreemde ging doen en  het ergste… dit spreekt voor zichzelf. We doen haar Spongebob sokken aan en kleren die ze graag en vaak droeg en haar nagels werden gelakt. Het voelt net een film in die je werd gedwongen de hoofdrol te spelen. Maar ik wil deze hoofdrol niet.. net zo min dat ik hem voor Jenna wil…Een paar kamers verder wachten mensen die afscheid van haar willen nemen. Zo gek dit, ze was pas 24, hoe kan je al afscheid nemen van iemand van deze leeftijd? Ik heb geen idee…

Jenna wordt in een prachtige kamer opgebaard en we kunnen haar altijd bezoeken. Zo moeilijk ik het in het begin vond, zo meer genoot ik later van de momenten samen. Nog even knuffelen en dicht bij haar zijn, mijn klein meisje. Toen de dag van haar crematie nadert, heb ik het gevoel dat het goed zo is. Ik realiseer me dat ik door mijn angst in het begin bijna een van de grootste fouten van mijn leven heb gemaakt…na haar overlijden niet meer bij haar zijn geweest. Dat heeft mij zoveel rust en houvast gegeven. Ook haar zusje en haar oma kampten met deze gevoelens, maar ze namen uiteindelijk hetzelfde besluit als ik. Het heeft ze zoveel geholpen in hun verwerkingsproces.

Ik herinner me de woorden van mijn ex man. Mijn jongere dochter vroeg haar vader om advies. Hij zei ‘’Ik denk dat het beeld van je zus nooit zo erg kan zijn, als de spijt als je besluit het niet te doen”…mooie woorden!