De diepte in

De diepte in

Het is stil in huis en ik lig met mijn airpods in bed. Ik luister naar muziek van Whitney Houston, Phil Collins en Bruno Mars en ga terug in de tijd. 8 jaar geleden geleden woonden wij in Ratekau in Duitsland. Mijn oudste dochter had me overgehaald om naar een concert van Bruno Mars te gaan. Dat het 300km verder weg was en ze code rood hadden uitgegeven stoorde ons niet. Het woedde een gigantische storm toen we in ons peugeotje 107 stapten om richting Berlijn te rijden. We voelden ons onoverwinnelijk toen ons autootje heen en weer ging schudden. Ik herinner me ons gegiechel, omdat er bijna geen auto’s op de snelweg reden, maar wij ons niet hadden laten afschrikken. Met veel geluk kwamen we ongedeerd op de plaats van bestemming aan. We hadden er zoveel zin in en wat was het een geweldige avond!!! Ik zou hem nooit willen missen. Wij voelden ons allebei gelukkig, niet wetend wat ons binnen een paar jaar boven het hoofd zal gaan hangen. Alleen een moeder en een dochter die zielsveel van elkaar hielden. Geen verdriet dat je van binnen langzaam op zal vreten en geen tranen van wanhoop, alleen maar vreugde en genieten van het moment.

Ik moet lachen, wat was ik toen lichtzinnig. Soms moest ik echt mijn best doen om het stuur recht te kunnen houden en dan sloeg mijn hart in mijn keel. Maar dit alles is natuurlijk niets vergeleken met de rollercoaster waar we nu inzitten. Voor mijn gevoel  beseffen mensen niet wat ze in handen hebben als ze gezond zijn. Ik wil niet zeggen dat ze het niet boeit, het is meer de kop in het zand steken. Hoe vaak ik niet de uitspraak” ik leef maar een keer” hoor. Dat is zeker waar, maar moeten we dan niet juist zuinig zijn met onszelf? Moeten we ons dan niet meer op waarde schatten en dingen doen die ons goed doen en ons gelukkig maken in plaats van die van ons verwacht worden? We hebben maar deze ene kans en mogen het niet overdoen.

Al sinds mijn kindheid voel ik me een vreemde eend in de bijt. Niet dat ik niet sociaal ben, dat zou ik in ieder geval niet van mij zeggen. Het is meer dat ik mensen niet begrijp. Het begint al bij het woord ‘haat’. Ik vind het een sterk woord met een grote lading, dat ik het moeilijk vind dat mensen hem gebruiken. Waar ik ook moeite mee heb, zijn ouders die met hun kind breken, omdat deze niet naar de‘ normale’ maatstaven wil leven. Ik zou me oprecht niets kunnen voorstellen waarvoor ik tegen mijn kind zou kunnen zeggen dat ik haar of hem niet meer wil zien. Op welke manier ze gelukkig willen worden is hun eigen keuze, niet de mijne. Ik ben er voor ze, wat er ook gebeurd. Het is natuurlijk maar een voorbeeld, maar naar mijn mening nemen we ons vaak veel te serieus en vergeten de essentie, het leven vanuit ons gevoel. We laten ons gek maken van mooie spullen en uiterlijkheden. Via sociale media spiegelen we het perfecte leven voor, terwijl ons hart huilt. We durven niet te zeggen waar het op staat en houden de schijn hoog. We leven ons leven aan de oppervlakte in plaats van de diepte in te gaan. “ Wat boeit mij de reden van de buurman of de collega waarom ze zo gek doen. Ik heb het ook moeilijk en ik doe toch ook normaal!” We vergeten dat we allemaal verschillend zijn en dus ook een ieder anders met zijn problemen omgaat. Empathie en medeleven zijn vaak ver te zoeken. Soms heb ik de behoefte om te gillen, zo hard ik maar kan. Leef je leven zoals je zelf wil, wees lief voor een ander en durf te leven!!!

Misschien vind je me gek en misschien ben ik het ook. Feit is dat het ‘voorgestippelde’ leven mij benauwd. We zijn allemaal uniek en we kunnen onmogelijk allemaal dezelfde weg inslaan. Een paar jaar geleden werd bij mij een lichte vorm van Borderline geconstateerd. Impulsiviteit? Stemmingswisselingen? Problemen om emoties te reguleren? Ik denk dat ik het moeilijk kan ontkennen( en mensen om me heen ook niet haha). Ik heb er zelfs een certificaat van😊. Emoties zijn echt een issue bij mij, ze komen in volle hevigheid bij me binnen. Als ik blij ben, ben ik superblij, als ik verdrietig ben, superverdrietig en als ik boos ben, superboos. Terwijl ik in het echte leven nooit in een achtbaan zou stappen, zit ik er elke dag in een. Enige tijd later kwam de vraag naar boven of het niet toch ADHD kon zijn. Chaotisch? Altijd te laat? Veel en druk praten? Ja hoor, dat ben ik ook. Maar wat het ook is, het is een deel van mijzelf. That’s me! Mijn hele leven worstel ik al met mijn extremiteit. Aan de ene kant leuk en spontaan en aan de andere overweldigend en intens.  

Je vraagt je zeker af wat mijn zelfanalyse met het gedrag van anderen mensen te doen heeft. Voor mij alles. Ik vraag me namelijk af of dat de reden kan zijn dat ik misschien anders tegen het hele “schouwspel” aankijk. Ik verbaas me dat anderen de kilte van het alledaagse leven normaal vinden en er vaak zelfs aan mee doen. Oppervlakkigheid is tegenwoordig meer de norm dan de uitzondering. Moeten we dan niet de mooiste versie van onszelf nastreven i.p.v. ons druk te maken over ons ego en onze materiële bezittingen? Daarvoor is het leven toch veel te kort .Iets, wat ik me eigenlijk pas realiseerde sinds mijn dochter en ik een abonnement op het ziekenhuis hebben afgesloten. Onze nieuwe levens zijn mensen in witte kleding, naalden, onderzoeken en in spanning zitten wachten. Je weet niet beter. De volgende keer zal ik vertellen hoe alles bij mijn dochter begon, 4 jaar geleden.