Minimalistisch leven

Het is stil in huis. Iedereen is al naar dromeland vertrokken en ik lig in mijn pyjama languit op de bank. Ik ben met mezelf in conclaaf. Volg ik de rest naar boven of kijk ik nog even tv. Lusteloos zet ik Netflix aan en neem me voor als ik niet binnen een paar minuten iets zie wat mijn interesse wekt, ik gewoon naar bed ga (voor de duidelijkheid, een zoeksessie op Netflix duurt bij mij gemiddeld 30 minuten). De nieuwste films en series verschijnen op het scherm toen een documentaire mijn aandacht trekt. “ The Minimalists: Less Is Now”. Ik twijfel even of het onderwerp me interessant genoeg lijkt om mijn beginnende vermoeidheid te trotseren en besluit om er toch aan te beginnen. Ik kan hem altijd nog uitzetten als hij niet aan mijn verwachtingen voldoet. Benieuwd naar deze manier van leven druk ik op start.

In de basis draait het om het feit dat wij ons allen met onvoorstelbaar veel rommel omgeven. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan, maar winkelen en de constante zoektocht naar spullen die we denken nodig te hebben nemen een supergrote plek van onze tijd in beslag. Door tv en sociaal media wordt ons aangepraat dat we zonder een bepaald product niet hip zijn of meetellen. We zijn met zijn allen zo beïnvloedbaar dat het al bijna eng is en hebben vaak niet door hoe we gemanipuleerd worden. Ik denk dat verveling en het gevoel erbij te willen horen ook een grote rol spelen. In de documentaire wordt pijnlijk duidelijk waar we allemaal mee bezig zijn en wij een soort slaven van onze eigen spullen zijn geworden.

Mensen raken zich steeds meer kwijt omdat ze hun problemen niet bij de kern aanpakken. Dat heb ik ook een hele lange tijd gedaan. We compenseren onze “ leegheid” en missende eigenwaarde door het kopen van troep, zoals we vrienden zijn met mensen van wie we eigenlijk weten dat ze niet goed voor ons zijn of ons uiterste best doen om waardering te krijgen van mensen die we niet eens leuk vinden.  

De laatste jaren ben ik als mens enorm veranderd. Ik neem niets meer klakkeloos aan en ben steeds op zoek naar de kern van ons bestaan. Ik observeer mensen, hun gedrag en het leven in het algemeen. Bovendien verdiep ik me in geloven, mindfulness en probeer te begrijpen waarom wij zijn zoals we zijn. Waarom worden wij met zijn allen steeds oppervlakkiger, egoïstischer en bozer?  Ik weet niet hoe dat bij anderen is, maar ik vind dit beangstigend.

Minimalisme betekend voor mij , terug gaan naar de essentie van het leven en je met dingen te omringen die er echt toe doen en die je nodig hebt. Alles andere is alleen maar ballast op weg naar jezelf. Je blik is vertroebeld en je houd je met dingen bezig die niet belangrijk zijn voor jouw innerlijk geluk. Leef je leven weer met kwaliteit i.p.v. kwantiteit. Dit is in ieder geval een inzicht die ik na het kijken van deze documentaire heb gekregen. Alleen al de gedachte me van nutteloze dingen te ontdoen geeft me een soort van rust.

Kort geleden ben ik begonnen mijn enthousiasme daarover in de werkelijkheid om te zetten. Zonder te aarzelen zette ik spullen bij de voordeur om ze vervolgens naar de tweedehandswinkel of vuilstort te brengen. Sindsdien zijn er al tig tassen met “ belangrijke” spullen gevolgd. In mijn huis wordt het steeds leger, net als in mijn hoofd. Het voelt echt als ballast kwijt raken.

Nu ik aan het ruimen ben realiseer ik me dat ik ook nog verschillende dozen van Jenna op zolder heb staan. Kleren, schoenen, knutselwerk en schooldiploma’s zitten daar veilig opgeborgen. Als ik er aan denk krijg ik een knoop in mijn maag. Als ik haar spullen weg doe lijkt het alsof ik haar ben vergeten.

Ik loop naar boven en ga in het midden van de getuigenissen van haar 24 jarig leven zitten. Zachtjes doe ik een doos open. Bovenop ligt haar geboortekaart. Ik kijk naar het gedicht dat mij al 26 jaar geleden raakte…

‘’ Dag lieve kleine vlinder uit mijn buik, voordat je straks de wereld in zal vliegen, zal ik je jarenlang, hier dicht bij mij heel veilig in mijn armen mogen wiegen. Ik wil je leren wat je weten moet en je de namen van dingen noemen. Dag kleine vlinder uit mijn buik , ik wens voor jou een wereld vol bloemen”

Tranen rollen over mijn wangen en ik sluit mijn ogen. Ik zie haar voor me met haar bolle wangetjes. Ze ligt in haar wieg te genieten niet wetende wat een moeilijke beproeving haar nog te wachten staat. Deze gedachte slaat in als een bom. Ik heb het gevoel dat ik moet overgeven en sta langzaam op. Waarom verliezen ouders hun kinderen en kinderen hun ouders? WAT IS DE BETEKENIS VAN DIT ALLES?

Ik heb oprecht geen idee. Maar ik besef wel , dat Jenna niet haar spullen is. Zij zit in mijn hart en mijn herinneringen. De momenten dat ze liefdevol naar me keek en zei hoe trots ze op me was en hoe blij dat ik haar moeder was. Of dat we samen de slappe lach kregen of urenlang over god en de wereld praatten . Geen trui of tekening  brengt mij haar terug. Ik neem mij voor om al haar dozen naar 1 terug te brengen. Het lijkt me een moeilijke opgave, maar ik ben zeker dat ik dit kan. Maar niet vandaag…

Niet iedereen die mijn blogs leest kende Jenna, maar ik denk dat ik al een aardig beeld van haar heb geschetst. Ze was een mooie meid die de wereld wilde veranderen maar niet de kans ervoor kreeg. Ze trok zich niets van anderen aan en ging altijd haar eigen weg. Wij allemaal worden geleefd door onze verslavingen, zoals alcohol, eten, ons ego, geld, spullen en nog veel meer. We leven niet meer in het moment en zijn het genieten al bijna helemaal verleerd. Soms lijken we gestuurde robots die niet meer zelf kunnen nadenken. Passie en empathie verdwijnen bijna volledig. Jenna heeft niet veel tijd gehad om bewust te leven, maar jullie hebben dat wel. Vragen jullie je weleens af of jullie oprecht plezier in het leven hebben en gelukkig zijn?  En voelt jullie werk als jullie tweede thuis of meer als een strafkamp?

Het leven is echt te kort om maar gewoon aan te modderen. Maak je niet druk als een dierbare of vriend iets verkeerd heeft gezegd. Misschien heeft hij gewoon een slechte dag. Als morgen een auto voordringt, trek gewoon je schouders op en lach, daardoor kom je echt niet te laat.

Wat ik je nog mee wil geven, BEGIN TE LEVEN! Maak je niet druk om andere mensen, vergeef, wees lief, maar laat je niet gek maken van je omgeving en blijf jezelf! Jij bent het mooiste exemplaar van jezelf, of je nu dik of dun bent, veel of weinig haar hebt of wat dan ook. Jij bent uniek en bijzonder en niemand is als jij! Als je begint je dromen te leven en inziet wat voor een mooi mens je van binnen en buiten bent krijg je een leven waar je elke dag straalt en zielsgelukkig bent. Materiele dingen en andere mensen kunnen je nooit de vervulling geven als jouw liefde voor jezelf. Je kan het! Geloof in jezelf en alles komt goed!

Ik ben trots op jou!

Groetjes Michaela