De gouden vijftig

Ik ben onderweg, een rondje lopen. Met mijn Airpods in kijk ik naar de natuur en de mooie plas waar ik stevig omheen loop. Ik geniet van het feit dat ik even alleen ben en laat de afgelopen 2 maanden revue passeren. Wat is er toch allemaal gebeurd en wat ben ik toch af en toe op tilt geslagen? Een kind verliezen is een van de pijnlijkste, raarste en onwerkelijkste dingen die je mee kan maken. Het is geen “tot morgen” of “ tot snel”, het is een tot nooit meer. Zo intens dit, je ziet je kind geboren worden en  weer gaan, iets dat niet klopt. Ik heb moeite tot mijn gevoel te komen en laat alles bijna lethargisch over me heen komen. De steun en liefde van mensen om me heen raakt mij diep. Ik weet, zo erg het soms ook is of hoe gek ik me kan gedragen, ze er altijd voor mij zullen zijn. Dat is het mooiste cadeau wat ze mij kunnen geven. Maar zo simpel is het niet altijd, zo ben ik in deze periode ook erg gekwetst, iets, wat mij echt uit het spoor heeft gegooid. Ik probeer te begrijpen, hoe zoiets banaals mij tot op het bot kon raken, terwijl er net daarvoor een aardverschuiving heeft plaats gevonden. Eerlijk gezegd weet ik het niet. Misschien dat het verlies van Jenna een deur heeft geopend, die al mijn gevoelens bloot heeft gelegd. Je zou het kunnen vergelijken met een bezoek bij de tandarts. Een gaatje dat behandeld moet worden en ze boren precies op de zenuw. Je schuift steeds dieper op de stoel en wordt gek van de pijn. Het komt door de zenuw, maar de oorzaak is toch het gaatje. Misschien moet het overweldigende gevoel, het niet meer aan te kunnen nog komen of zijn we door het hele ziekteproces in de verwerking al best ver, maar wat het ook is, als ik naar haar foto kijk, mis ik haar heel erg. Ik luister naar haar spraakberichten op mijn telefoon en ben zo blij dat ik haar stem weer hoor. Wat was ik nu graag hier met haar geweest. We hadden nog zoveel plannen, samen gaan lunchen, genieten van een spa of een weekendje weg. Allemaal kleine dingen, maar toch heel belangrijk voor ons. Telkens verschoven wij het weer, was het te druk of voelde Jenna zich niet zo goed. Wij dachten, dat komt nog wel. Helaas is ons deze tijd niet meer gegund. Ik heb er geen spijt van, op dat moment was het gewoon zo, maar ik besef wel dat tijd gewoon heel kostbaar is en ik er zuiniger mee om moet gaan.

Als je mijn laatste blog hebt gelezen dan weet je dat ik de 50 naderde en dat ben ik intussen ook geworden. Als je dit leest heb ik dus al de magische grens van de 4 naar de 5 gepasseerd. Mijn andere dochter vertelde mij laatst dat ze samen met Jenna al dingen voor mijn verjaardag hadden bekokstoofd. Ik moest lachen, omdat ik zeker weet dat mij dan echt wat te wachten had gestaan. Jenna was erg goed in verrassingen en ze had zeker iets heel ‘bijzonders’ voor haar allerliefste moeder bedacht. Je 50^e laat je niet zomaar voorbij gaan, ook al had het van mij niet gehoeven. Maar laten we eerlijk zijn, het is ook een keiharde confrontatie met het feit dat ik al een HALVE EEUW!!!!! mee ga. Ik ben gewoon al een oude doos. Toen ik nog jong en strak was, waren mensen boven de 40 stokoud, laat staan boven de 50!! Nu kan ik zelfs over 5 jaar in aanmerking komen voor een 55+woning, hoe gaaf is dit????? 😊Ik zit wel te lachen, maar het is meer een  boer met kiespijn lachje, zo heel jong is dat echt niet meer haha. Bij overmaat van ramp neem ik binnenkort ook nog een tatoeage. Jenna had op de binnenkant van haar arm de tekst “Dansen in de regen” staan. Ze vond de betekenis zo mooi… geniet van elk moment en zoek geen reden om het niet te doen. Deze van haar handgeschreven tekst zal ik binnenkort ook op mijn arm vereeuwigen zodat ik nooit vergeet daarna te leven. Ik denk terug aan het zetten van mijn eerste tatoeage, een kontgeweitje. Ik heb geen idee wat me toen bezielde en waarom ik er zo graag een wilde. Het besluit was impulsief genomen (hoe kon het ook anders haha) en ik weet nog dat ik overrompelt was door de pijn. Het liefst had ik geroepen stop er maar gewoon mee, maar een halve tatoeage staat ook zo lullig. Wat was ik opgelucht toen hij af was. We zijn nu 20 jaar verder en ik ben benieuwd hoe ik het zetten van deze ervaar. Normaal kan ik best wel wat pijn hebben, maar er zijn ook  echt momenten in mijn leven geweest waarin ik tegen mijn grenzen aan liep. Zoals de geboorte van mijn kinderen. Wat een hel was dat!!!

Ik ben 20 kg aangekomen en ik ben tonnetje rond. In mijn buik zit mijn eerste kindje, en het kan niet lang meer duren tot mijn dochtertje geboren wordt. Vandaag is de  uitgerekende datum en de hele dag gebeurd niets. ‘s- avonds tijdens het eten merk ik dat mijn weeën beginnen. Ik ben opgetogen, maar vind het ook wel spannend. Wat staat mij te wachten? De weeën zetten door en ik heb het idee dat ze goed te doen zijn.  Als dat alles is, wordt dit echt een makkie. Het duurt niet lang en ze komen heviger en in kortere afstanden. Lichte paniek stijgt in me op en ik vraag me af of het nog heftiger wordt. Ja dus!!!! Bij het ziekenhuis aangekomen voelt het alsof mijn hele onderbuik uit elkaar word gescheurd.‘ Wat is dit? Dit is zeker een grap, dit kan toch niet normaal zijn? Ik heb echt het gevoel dat ik naar huis wil. “Jullie zoeken het maar uit, hier heb ik geen zin in” schiet het door mijn hoofd. Als het gekund had was ik omgedraaid en naar huis gegaan. Ik ben gewoon gevangen in de mega geboortemachine en ik kan geen kant op. De pijn word steeds erger als opeens een dokter binnen komt en mij vraagt of ik er bezwaar tegen heb dat er een paar studenten via een kijkraampje meekijken. Wat kan mij dat schelen… ook al staat daar een heel leger, ik wil alleen maar dat het snel achter de rug is. Even later heb ik het gevoel dat de pijn me overweldigd en vraag ik me serieus af waarom ik er aan ben begonnen. Midden in de pijnstorm valt mijn blik op de ramen. Ik zie dat er van de binnenkant geen mogelijkheid is om ze te openen. Ondanks de pijn moet ik lachen. Dat is natuurlijk uit voorzorg, zodat de bevallende vrouwen niet hysterisch worden en uit het raam springen!!! Wat is dit toch heftig. Het duurt niet meer lang en mijn meisje word geboren. Het moment dat ze op mijn buik werd gelegd zal ik nooit vergeten. Ik kijk naar haar kleine mooie koppie en ben meteen betoverd .